"Δεν μιλάμε σε ξένους": Πως μπορούμε να περάσουμε το "μήνυμα" στα παιδιά μας;

Μπορεί στα κινούμενα σχέδια οι κακοί να ξεχωρίζουν –συνήθως διαθέτουν πονηρές φάτσες, μοχθηρό βλέμμα και γενικά διάφορα χαρακτηριστικά τα οποία φωνάζουν «αυτός είναι κακός!»– στην πραγματική ζωή όμως, τα πράγματα μπορεί να είναι λίγο διαφορετικά. Ένας «κακός άνθρωπος» μπορεί να συχνάζει στο πάρκο, στην πλατεία ή την παιδική χαρά. Μπορεί εμφανισιακά να είναι άσχημος, μπορεί όμως να είναι και όμορφος! Μπορεί να είναι άντρας ή γυναίκα. Ένα είναι το σίγουρο: Όποιος και… όπως κι αν είναι, από τη στιγμή που δεν τον γνωρίζουμε, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν είναι καλός ή κακός! Αυτό, φυσικά, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι όλοι οι ξένοι είναι κακοί. Μέσα από αυτά τα παραδείγματα εξηγούμε στα παιδιά πως θα πρέπει πάντα να είναι επιφυλακτικά με τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν.

Τους μαθαίνουμε να λένε «όχι»…

…σε όποιον τους ζητήσει να κρατήσουν ένα μυστικό από τη μαμά ή τον μπαμπά και σε όποιον τα κάνει να νιώσουν άβολα πλησιάζοντας πολύ κοντά τους. Σε εκείνον που θα τους προσφέρει μια λιχουδιά ή ένα παιχνίδι για να «γίνουν φίλοι». Στον άγνωστο που θα χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού και σε εκείνον που θα προθυμοποιηθεί να τα γυρίσει με το αυτοκίνητό του στο σπίτι «λέγοντας πως έχει μιλήσει με τη μαμά». Σε κάποιον που τους μιλά προκλητικά και τους ζητά να τον ακολουθήσουν στο παρακάτω στενάκι. Κι αν το ευγενικό τους όχι δεν ακουστεί, τότε, δε μένει παρά να το φωνάξουν με όλη τους τη δύναμη!

Extra tip: Υπάρχουν κάποια ακόμα μικρά μυστικά τα οποία μπορούν να μας βοηθήσουν να προστατέψουμε τα παιδιά από τις…κακοτοπιές. 1^ον: Είμαστε ενήμεροι για το που βρίσκονται ανά πάσα ώρα και στιγμή. 2^ον: Τα εφοδιάζουμε με όλα τους αριθμούς της δουλειάς, του σπιτιού, της γιαγιάς, του παππού…ούτως ώστε να μπορούν να επικοινωνήσουν με κάποιον δικό τους αν κι εφόσον χρειαστεί και, για να είμαστε πιο σίγουροι, προσπαθούμε να τους μάθουμε τουλάχιστον μια διεύθυνση και ένα τηλέφωνο απ’ έξω. 3^ον: Τα ενθαρρύνουμε να παίζουν πάντα σε ομάδες και να μην απομακρύνονται από το σημείο που βρίσκονται συγκεντρωμένοι οι φίλοι τους (ούτε καν για να κυνηγήσουν την μπάλα που «ξέφυγε» από την πορεία της!...).

*Με τη συνεργασία της ψυχολόγου Ειρήνης Μπίρμπου.