Στην Καλκούτα της δεκαετίας του ’60, ο ιδεαλιστής φοιτητής Ουντάγιαν εντάσσεται στο μαοϊκό κίνημα και θυσιάζει τη ζωή του για τις πολιτικές του απόψεις. Μετά τον βίαιο θάνατό του, ο αφοσιωμένος αδελφός του, ο Σουμπάς, ο οποίος σπουδάζει στην Αμερική, επιστρέφει στην Ινδία, παντρεύεται τη χήρα του, την Γκαούρι, και την οδηγεί στην Αμερική, ελπίζοντας αφενός ότι αυτή θα μπορέσει να ξαναφτιάξει εκεί τη ζωή της και αφετέρου ότι θα γίνουν ο ένας για τον άλλον σύντροφοι σε μια κοινή πορεία. Ο γάμος τους έχει οικτρή κατάληξη∙ η Γκαούρι εγκαταλείπει τον Σουμπάς και, σε αντάλλαγμα για όσα έκανε γι’ αυτήν, του αφήνει την κόρη που απέκτησε με τον Ουντάγιαν.
Ο ίσκιος του Ουντάγιαν στοιχειώνει μέχρι τέλους αυτή την αποτυχημένη σχέση, η οποία βαρύνεται επίσης και από ένα μυστικό που συνδέει την Γκαούρι με τον Ουντάγιαν και εκείνη δεν το αποκαλύπτει ποτέ.
Η βραβευμένη με το Pulitzer συγγραφέας Jhumpa Lahiri εξιστορεί τη ζωή μιας οικογένειας και την πορεία δύο αδελφών στις ταραγμένες συνθήκες των δεκαετιών που ακολούθησαν την ανεξαρτητοποίηση της Ινδίας από τη Βρετανία.
Η ιστορία των δύο αδελφών έχει ως φόντο την εξέγερση του Ναξαλμπάρι, μια εξέγερση που συγκλόνισε την Ινδία και της οποίας η βίαιη καταστολή από την ινδική κυβέρνηση προκάλεσε την αντίδραση πολλών διανοούμενων της Δύσης. Βασίζεται δε σε ένα πραγματικό συμβάν, το οποίο έγινε στη γειτονιά των παππούδων της συγγραφέα στην
Καλκούτα τη δεκαετία του ’60. Δύο αδέλφια βρήκαν καταφύγιο στο πλημμυρισμένο γούπατο κοντά στο σπίτι των συγγενών της∙ η αστυνομία τούς εντόπισε και στη συνέχεια τους συνέλαβε, για να τους εκτελέσει αργότερα. Έχοντας μια αόριστη εικόνα της εξέγερσης από τα όσα άκουγε κατά τις συχνές επισκέψεις των παιδικών της χρόνων στην Καλκούτα, η Lahiri βρήκε το κουράγιο να καταπιαστεί με το θέμα αυτό έπειτα από πολλά χρόνια και να το ερευνήσει, αφού είχε ήδη δημοσιεύσει άλλα έργα της.
Η γραφή της χαρακτηρίζεται από απλή γλώσσα, ενώ οι ήρωές της, φιγούρες απολύτως ανθρώπινες, με μια πλούσια γκάμα συναισθημάτων, είναι ικανοί να εκφράσουν όχι μόνο την οργή και την πικρία αλλά και τη συγγνώμη και την ελπίδα.
Θίγει επίσης το ζήτημα της συναισθηματικής «εξάρθρωσης» και της απώλειας του τόπου τους που υφίστανται οι μετανάστες, το ερώτημα κατά πόσο μπορούν αυτοί να ταυτιστούν με το νέο περιβάλλον και να νιώσουν ολοκληρωτικά Αμερικανοί.
Παιδί ινδών μεταναστών και η ίδια, γεννήθηκε το 1967 στο Λονδίνο. Ήταν δύο ετών όταν οι γονείς της μετανάστευσαν στην Αμερική, όπου ο πατέρας της εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στο πανεπιστήμιο του Ρόουντ Άιλαντ. Όσο για τη μητέρα της, που επί χρόνια δίδασκε σε ένα σχολείο στο Ρόουντ Άιλαντ, έβρισκε συχνά μέσα στις τσέπες των πανωφοριών της σημειώματα από μαθητές που της έλεγαν να γυρίσει πίσω στη χώρα της.
«Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που εξακολουθούν να μη θεωρούν καλόδεχτη την παρουσία της οικογένειάς μου. Συχνά οι Αμερικανοί με κοιτούν και αναρωτιούνται αν μπορώ να μιλήσω αγγλικά» λέει.
Οι εμπειρίες τόσο των μελών της οικογένειάς της όσο και αυτές των φίλων, των συγγενών και άλλων γνωστών από τις κοινότητες των μεταναστών από τη Βεγγάλη, με τις οποίες είναι εξοικειωμένη, διατρέχουν τα έργα της. Συχνά οι ήρωές της είναι ινδοί μετανάστες που θα πρέπει να ελιχθούν ανάμεσα στις πολιτιστικές αξίες του τόπου τους και σε αυτές της θετής τους πατρίδας. Η Lahiri δείχνει τις νεότερες γενιές να απορρίπτουν τις αναστολές των μεταναστών πατέρων τους, που πολύ συχνά αφοσιώνονται στην κοινότητά τους, και τις ευθύνες τους έναντι των άλλων μεταναστών.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)