Η Ζέτα Μακρυπούλια παραχώρησε μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό Big Fish και, μεταξύ άλλων, μίλησε για τη δημιουργική φάση που διανύει, τη ματαιοδοξία και την ανάγκη της για αποδοχή μέσα από τη δουλειά της.
Ακολουθεί απόσπασμα της συνέντευξής της:
Φέτος αποφάσισες να κάνεις θέατρο, ένα τηλεπαιχνίδι στην τηλεόραση, ίσως κι ένα βραδινό show. Γιατί τόση δουλειά; Είναι ζήτημα βιοπορισμού; Μήπως πρόκειται για ματαιοδοξία; Ποιος ο λόγος για τόση πολυπραγμοσύνη;
Το θέμα του βιοπορισμού βρίσκεται πρώτο στις προτεραιότητες σχεδόν όλων των Ελλήνων αυτή την εποχή. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Η ματαιοδοξία θεωρώ πως σίγουρα, ειδικά σε όλους εμάς που ασχολούμαστε με αυτή τη δουλειά, ενυπάρχει σε μικρή ή μεγαλύτερη δόση. Τώρα όσον αφορά στην πολυπραγμοσύνη έχει πάλι να κάνει με την ίδια την φύση της δουλειάς, δεν έχεις εσύ τον έλεγχο. Μπορεί να κάνεις πολλά πράγματα μαζί για μια εποχή και μπορεί να μην κάνεις τίποτα για πολύ καιρό. Τώρα περνάω μια φάση που έχω πολλά χρόνια να ζήσω, κάνοντας θέατρο και τηλεόραση μαζί και νιώθω σαν να βάζω σε ένα τεστ τον εαυτό μου.
Ποια θεωρείς την μεγαλύτερη αποτυχία σου – στη ζωή ή στη δουλειά;
Στο ξεκίνημά μου έκανα και επιλογές που μπορεί να μη θεωρούσα πολύ πετυχημένες ή στην πορεία να αποδείχθηκαν έτσι είτε για βιοποριστικούς λόγους είτε για να μπω στον χώρο. Εξάλλου, στην αρχή δεν έχεις επιλογές... Η λέξη όμως “αποτυχία” στη ζωή είναι σκληρή, δεν μου αρέσει. Πάντα κάτι έχεις να μάθεις. Ίσως το λάθος μου να είναι ότι δεν βάζω πολλές φορές όρια σε καταστάσεις που με ενοχλούν και αργώ να πάρω την απόφαση να τις αλλάξω.
Όμορφη, εύστροφη, επιτυχημένη επαγγελματική. Ευτυχισμένη νιώθεις;
Είναι στιγμές που νιώθω ευτυχισμένη αληθινά, τυχερή, ευλογημένη. Και έρχονται και άλλες που νιώθω απογοητευμένη, πιεσμένη. Ποιος θα βρεθεί να πει ότι είναι σε κατάσταση μόνιμης ευτυχίας; Στο κυνήγι της είμαστε όλοι.
Μολονότι εργάζεσαι στο θέαμα, έχεις πει ότι παιδιόθεν είσαι ένας άνθρωπος οχυρωμένος. Υπάρχει κάτι που φοβάσαι και σε κάνει περίκλειστη;
Το γεγονός ότι επέλεξα να ασχοληθώ με ένα τέτοιο επάγγελμα, με τόση έκθεση ενώ είμαι πράγματι ένας κλειστός άνθρωπος, κάτι λέει για μένα. Μάλλον γιατί ασυνείδητα προσπαθώ να πολεμήσω αυτή την πλευρά, να ξεπεράσω τους φόβους μου. Έχω την ανάγκη για επαφή, για επικοινωνία, για αποδοχή και όλα αυτά τα παίρνω από τη δουλειά μου. Μάλιστα, μέσα στα χρόνια αντιλαμβάνομαι ότι με έχει βοηθήσει όλο αυτό να ανοχτώ, όσο μπορώ βέβαια και με τους δικούς μου ρυθμούς. Και μου συμβαίνε και κάτι ακόμη. Έχω σταθερούς ανθρώπους στη ζωή μου, φίλους καρδιάς. Οπότε μάλλον βολεύομαι, γιατί δεν μου αρέσου οι αλλαγές, αφού αυτοί οι λίγοι άνθρωποι με τους οποίους έχουμε χτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης τόσα χρόνια με δέχονται όπως είμαι, ξέρουν τις αδυναμίες μου, δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά για να συνεννοηθούμε, "μιλάμε" με τα μάτια. Μου αρέσει η σταθερότητα και φοβάμαι την αλλαγή. Όχι όμως ότι αποκλείω νέους ανθρώπους στη ζωή μου, σε καμία περίπτωση, εξάλλου όλα αλλάζουν.
Πες μου μια στιγμή που κατάλαβες ή ένιωσες ότι αξίζει τον κόπο να κάνεις αυτή τη δουλειά;
Έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι γιατί κάνω αυτή τη δουλειά κι αυτό συμβαίνει όταν πιέζομαι πάρα πολύ. Αν δεν είσαι μέσα αυτό, δεν το ζεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις και να περιγράψεις τη σωματική και την ψυχολογική κούραση. Βέβαια όταν περνάνε όλα αυτά, νιώθω πάντα πως άξιζε τον κόπο. Και ξέρεις πότε το συνειδητοποιώ; Στο θέατρο, γιατί εκεί το "παιχνίδι" είναι αμφίδρομο. Παίζεις και νιώθεις την ενέργεια του κόσμου από κάτω, έχεις άμεση επαφή μαζί του και λες "ναι, ΄αξιζε τον κόπο" όλη αυτή η προσπάθεια και η κούραση.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)