Κοινή συνέντευξη και φωγράφιση έκανε η Χριστίνα Λαμπίρη με το σύζυγό της, Θανάση Αδαμόπουλο για το περιοδικό OK! και μίλησαν για τη σχέση τους στο Γιάννη Πουλόπουλο.
Είστε πέντε χρόνια µαζί. Πόσο διαφορετική έχει γίνει η σχέση σας; Χριστίνα: Είναι καλύτερη η σχέση µας τώρα. Όσο περνάει ο καιρός δενόµαστε όλο και πιο πολύ. Αν σκεφτείς µάλιστα ότι συναντιόµαστε ουσιαστικά µόνο το πρωί που θα πιούµε µαζί τον καφέ µας και αργά το βράδυ που θα έχει γυρίσει και εκείνος από τη δουλειά, αντιλαµβάνεσαι ότι δεν έχουµε περιθώρια για κόντρες και καβγάδες. Αν και είναι εξαιρετικά δύσκολο να τσακωθεί κάποιος µε τον Θανάση. Είναι τόσο ήρεµος και γλυκός που ακόµη και όταν έχω ένταση δεν µου δίνει καµία σηµασία και το µόνο που καταφέρνω είναι να τσακώνοµαι µόνη µου.
Θανάσης: Με τη Χριστίνα ταιριάζουµε πολύ ως χαρακτήρες, γιατί έχουµε την ίδια φιλοσοφία για τη ζωή. Είµαστε και οι δύο πολύ ειλικρινείς άνθρωποι και θα προτιµήσουµε να πούµε την αλήθεια, ακόµη και αν πονάει κάποιες φορές. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά δεν έχουµε τσακωθεί ούτε µία φορά.
Πώς γίνεται αυτό; Χριστίνα: ∆εν τσακωνόµαστε. Η τελευταία φορά που ήθελα να τσακωθώ, αλλά δεν µε άφησε, γιατί όπως είπα και προηγουµένως δεν αντιδράει, ήταν όταν του έκανα µία σκηνή ζηλοτυπίας. ∆εν µπορώ να λέω ψέµατα και να ισχυρίζοµαι ότι δεν τον ζηλεύω. Και θα παρακολουθήσω να δω αν υπάρχει κάποιο περίεργο βλέµµα στον χώρο και αν δω καµία οικειότητα παραπάνω, θα νευριάσω. (Γελάει.)
Θανάσης: Απλά, εγώ το προσπέρασα γελώντας και έτσι ήταν σαν να µη συνέβη ποτέ. Η σχέση µας βασίζεται στην αγάπη, την εµπιστοσύνη και την ειλικρίνεια. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να καβγαδίζουµε. Άσε που αν βάλει κάποιος στοίχηµα µαζί µου ότι θα τσακωθεί, θα το χάσει. (Γελάει.)
Συνεχίζει να κάνει εκπλήξεις ο ένας στον άλλον; Χριστίνα: Εννοείται. Έχει γίνει θεσµός πια να οργανώνει πάρτι-έκπληξη για τα γενέθλιά µου και, ενώ το ξέρω, κάθε χρόνο την πατάω. Πέρσι, την ηµέρα των γενεθλίων µου στις 4 ∆εκεµβρίου, είχαµε αποφασίσει µε τη Μαρίσα (σ.σ. η κόρη της) να στολίσουµε το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Το αγοράσαµε, κατεβάσαµε και τα στολίδια από το πατάρι και κάποια στιγµή το µεσηµέρι µού είπε: «Πρέπει να µε πας στο Μαρκόπουλο που έχω µία δουλειά». Πόσο κάναµε µέχρι να πάµε και να γυρίσουµε; Μιάµιση ώρα; Όταν επέστρεψα είδα το τραπέζι να είναι στρωµένο, τα πάντα τακτοποιηµένα και όλους τους φίλους µας εκεί. Φέτος, τον έπιασα από τον Νοέµβριο και του είπα: «Έχει καταντήσει αστείο πια αυτό µε τα γενέθλιά µου, οπότε µη διανοηθείς να µου κάνεις καµιά έκπληξη». ∆εν ξέρω πώς τα κατάφερε, αλλά µου την έφερε για άλλη µια φορά. Αφού έχω προειδοποιήσει τους φίλους µας ότι καµιά µέρα θα µε πιάσουν στο σπίτι µε τα εσώρουχα! (Γελάει.)
Διαβάστε περισσότερα στο ΟΚ! που κυκλοφορεί.
