Το τελευταίο μου μάθημα παρέδωσα σήμερα στη Σχολή του Αντ1 και τα συναισθήματα μου είναι ανάμικτα. Από τη μία υπάρχει η χαρά γιατί όλους αυτούς τους μήνες μου δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμαστώ σε κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με ό,τι είχα κάνει μέχρι τώρα (πολύ πιο δύσκολο μάλιστα και απαιτητικό από αυτό που περίμενα) και από την άλλη νιώθω μια γλυκόπικρη νοσταλγία για αυτό που τελειώνει (ίσως αυτό το συναίσθημα γίνεται πιο έντονο γιατί δεν ξέρω αν του χρόνου θα καταφέρω να ανταπεξέλθω σε ένα ακόμα διδακτικό έτος).
Στα μάτια των φοιτητών μου είδα ζωγραφισμένο το όνειρο, τη φιλοδοξία αλλά συχνά και την αγωνία ή την αφέλεια που χαρακτηρίζει όποιον «θέλει» αλλά ταυτόχρονα έχει πλήρη άγνοια κινδύνου. Αυτό που τους είπα από την πρώτη στιγμή είναι ότι ο χώρος που διάλεξαν θέλει επιμονή, υπομονή, σκληρή δουλειά και ακόμα πιο γερό στομάχι… Κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με κόκκινα χαλιά και ροδοπέταλα... αυτό όμως δε σημαίνει ότι τα όνειρα δε γίνονται πραγματικότητα ή ότι δεν οφείλουμε να τα διεκδικούμε πάση θυσία.
Και αυτό το τελευταίο ισχύει για όλες τις δουλειές….
Υ.Γ. Αγαπημένα μου Α1, Α2, Β1 και Β2 σας ευχαριστώ για όσα μοιραστήκαμε στη διάρκεια αυτής της χρονιάς, σας ευχαριστώ για την αγάπη, τον σεβασμό και την αποδοχή με την οποία με περιβάλλατε από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας και όπως σας είπα και από κοντά πριν από λίγες ώρες: «Το λιγότερο που χρωστάτε στον εαυτό σας είναι να ανοίξετε τα φτερά σας και να πετάξετε».
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)