Πριν από λίγες ημέρες η Ελεονώρα Μελέτη παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα «Real News» και το δημοσιογράφο Βασίλη Μπουζιώτη, όμως, ένας τίτλος που δεν έδωσε ποτέ ήταν αρκετός για να ξεσπάσει!
Πιο συγκεκριμένα, το βράδυ της Κυριακής 8 Φεβρουαρίου – που κυκλοφόρησε και η συνέντευξη – ανέβασε στον προσωπικό λογαριασμό της στο Instagram το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας και προειδοποίησε ότι θα γράψει ένα κείμενο με όλο το παρασκήνιο ενός τίτλου που δεν δήλωσε ποτέ.
Όπως είχε γράψει: «Όλη η κουβέντα και η εξέλιξη μιας συνέντευξης που ήθελα να αποφύγω και έδωσα με συμφωνία τον λόγο μιας τιμής που τελικά ήταν φθηνή. Από εδώ και στο εξής θα εκθέτω όπως με εκθέτουν γιατί όλα έχουν και τα όρια τους». Όπως και συνέβη!
Το βράδυ της Πέμπτης 12 Φεβρουαρίου η δημοσιογράφος δημοσιοποίησε στο blog της στο mustonline όλο το παρασκήνιο!
«Δεν περίμενα ποτέ, πως το τελευταίο μου κείμενο σε αυτή την πολυαγαπημένη μου στήλη, που τόσο λάτρεψα, θα ήταν δυστυχώς ένα κείμενο μέσα από το οποίο θα προσπαθούσα να διεκδικήσω την αυτονόητη αξιοπρέπεια μου, την οποία ηθελημένα κάποιος θέλησε να αλλοτριώσει με στόχο τον εντυπωσιασμό.
Έναν εντυπωσιασμό που επειδή δεν δύναται να προκαλέσει με δικά του μέσα, ταλέντα, προσόντα, επιδιώκει να εκφράσει στις πλάτες άλλων.
Και όταν οι πλάτες αυτές δεν δίνονται για να πατήσουν, τότε πατάνε από μόνοι τους , με το δυσβάσταχτο βάρος τους.
Το βάρος της μάζας τους ωστόσο, γιατί το βάρος του «είναι τους» , είναι αντιστρόφως ανάλογο με την αβάσταχτη ελαφρότητα του.
Πριν από καιρό, με αναζήτησε ο ... «δημοσιογράφος» Βασίλης Μπουζιώτης.
Τον ήξερα, αλλά οκ.
Η αλήθεια είναι πως δεν είχα και τις καλύτερες εντυπώσεις για το άτομο του, όχι γιατί πολλοί από τον χώρο μου είχαν πει πως πρέπει να τον προσέχω, αλλά γιατί πριν λίγους μήνες, μου είχαν μεταφέρει πως περιγελούσαν με συνάδελφο του, το πρόβλημα υγείας μου, και γενικότερα εμένα, ανοιχτά στο προφίλ της δεύτερης , στο Face Book, με ειρωνικά σχόλια.
Ωστόσο επειδή «υποχρέωσε» τον καλό μου φίλο Γιούρκα Σειταρίδη ώστε να μας φέρει σε επαφή, δεν ήθελα να εκθέσω το φιλαράκι μου και ανταποκρίθηκα.
Ήθελε συνέντευξη για την εφημερίδα Real News. Τα συμφωνήσαμε και λίγες μέρες μετά, εστάλησαν οι ερωτήσεις .
Από κλασσικές , έως τετριμμένες, κάποιες και αδιάφορες, με τον « Πρωινό Καφέ» ( ωωω χριστέ μου όχι πάλι) να πρωταγωνιστεί, δέκα χρόνια μετά λες και έφυγα χθες από τον Αντ1.
Ευτυχώς η συνέντευξη ξεκινούσε με ερωτήσεις για τη νέα μου εκπομπή και αυτό μου αρκούσε γιατί ήταν και το ζητούμενο, τουλάχιστον για μένα.
Σαφώς δεν έλειπαν και οι ερωτήσεις για τα προσωπικά μου. Αυτές δεν σκόπευα να τις απαντήσω.
Όχι από σνομπισμό ή άποψη, αλλά γιατί έχω σοβαρούς λόγους να κρατώ τέτοια στάση τα τελευταία χρόνια, αλλά και σοβαρές αφορμές να μην θέλω να ανοίγομαι επί του θέματος, ειδικά αυτή την περίοδο.
Τον τελευταίο μήνα, μου έχουν χρεώσει τρις διαφορετικούς συντρόφους. Όλοι τους επώνυμοι και αναγνωρίσιμοι.
Γιατί;
Γιατί αυτούς δεν τους πιάνει το εξώδικο που έχω στείλει σε κανάλια και περιοδικά ώστε να μην ασχολούνται με ανθρώπους που με περιβάλουν ή με συνοδεύουν, αν δεν είναι αυτό που λέμε «δημόσια πρόσωπα».
Κάτι που συνεπάγεται πως τα περιοδικά δεν θα μπορούν να παίξουν ούτε το γάμο μου, σε περίπτωση που ο καλός μου δεν είναι δημόσιο πρόσωπο. Οι επιχειρηματίες όμως, όπως και οι αθλητές, είτε ποδοσφαίρου είτε μπάσκετ, είναι ωραία λαυράκια. Και αναγνωρίσιμοι. Και δεν τους πιάνει το εξώδικο.
Τρις λοιπόν ήταν οι σύντροφοι μου από μέσα Δεκέμβρη μέχρι Μέσα Ιανουαρίου.
Και για εκείνους που γράφουν αυτές τις ηλιθιότητες , δεν τρέχει κάστανο.
Για μένα όμως, όλες αυτές οι ανηθικότητες δημιουργούν πρόβλημα. Και δεν αναφέρομαι στο ότι μπορεί να διαστρεβλωθεί η εικόνα μου στον κόσμο. Όχι, αυτό είναι το τελευταίο που με νοιάζει, αν ο κόσμος με θεωρεί τσουλί ή όχι, γιατί δόξα τω θεώ, την αλήθεια μου, όσοι θέλω , τη γνωρίζουν.
Τα προβλήματα είναι πρακτικά , και έχουν να κάνουν με τις εξηγήσεις που πρέπει να δώσω σε μία οικογένεια που ανέχεται υποχρεωτικά όλα όσα διαβάζει, αλλά και σε μία πραγματική προσωπική ζωή που υπάρχει και εξελίσσεται κάτω από τη μύτη όλων.
Ξεκαθαρίζω τη θέση μου, στον Βασίλη Μπουζιώτη, όπως ακριβώς μπορείτε να διαβάσετε και στα μηνύματα που σας παρουσιάζω και αποκαλύπτουν όλο τον διάλογο της «συνεννόησης» μας.
Με πολύ ευγένεια, εξηγώ στον Βασίλη Μπουζιώτη , για ποιο λόγο δεν θέλω να δώσω αφορμές και τροφή για σχολιασμούς.
Εκείνος περνά στην αντεπίθεση. Προσπαθεί να το προσωποποιήσει, ενώ όταν με καλεί στο τηλέφωνο, χρησιμοποιεί και το όνομα του Νίκου Χατζηνικολάου, που περιμένει πως και πως την συνέντευξη και δεν πρέπει να τον «κρεμάσω». Του ξεκαθαρίζω ότι είμαι απόλυτη, και του δίνω χρόνο να αποφασίσει αν θα πάρει την συνέντευξη ή όχι, από τη στιγμή που δεν θα μιλήσω για τα προσωπικά μου.
Σταματάει την επαφή μαζί μου και παίρνει το γραφείο Τύπου του σταθμού.
Οι κοπέλες προσπαθούν να με μεταπείσουν. Μου εξηγούν πως δεν πρέπει να «τα βάλω» με την εφημερίδα, ( λες και είχα ποτέ τη στήριξη κανενός από όλους όσους εξυπηρετώ), πως τους εκθέτω κλπ.
Μη με πιάσεις στο φιλότιμο.
Δέχομαι να δώσω την συνέντευξη και μάλιστα απαντώντας σε όλες τις ερωτήσεις με τις εξής προυποθεσεις :
Η απάντηση για τα προσωπικά μου να είναι γενική και αόριστη.
Να μην μπουν πουθενά ονόματα υποτιθέμενων συντρόφων.
Να γίνει ξεκάθαρο πως η συνέντευξη έχει ως επίκεντρο την εκπομπή.
Εξάλλου, ατάκες , όπως μου είχε ζητήσει με πάθος και ζήλο , ο Μπουζιώτης, (λέγοντας χαρακτηριστικά πως τις θέλει ζουμερές όπως μόνο εγώ ξέρω), θα έδινα ούτως ή άλλως, γιατί αυτό είναι το στυλ μου και δεν το κάνω επίτηδες.
Δίνω την συνέντευξη.
Περιμένω ένα στοιχειώδες «ευχαριστώ» από τον δημοσιογράφο.
Πουθενά αυτό.
Δεν πειράζει, έχω μάθει στην αχαριστία. Ειδικά από τους αχάριστους.
Δημοσιεύεται η συνέντευξη.
Βλέπω τον τίτλο.
«Πλήττω με τα καλά αγόρια».
Έχω πει εγώ τέτοιο πράγμα; Αναρωτιέμαι, ενώ είμαι ταυτόχρονα απόλυτα σίγουρη πως ούτε μεθυσμένη δεν θ έλεγα κάτι τόσο γελοίο.
Ανοίγω την συνέντευξη. Τη διαβάζω όλη , ξανά και ξανά! Μέσα στις ίδιες μου τις απαντήσεις, αυτή η ατάκα δεν υπάρχει π ο υ θ ε ν α!
Ο δημοσιογράφος, έχει πάρει μία λέξη από εδώ, μία λέξη από εκεί, έχει παραβλέψει σημεία στίξης, ανάσες, παρεμβαλλόμενες λέξεις, και έχει φτιάξει έναν δικό του, ολόδικο του τίλτο, που διαστρεβλώνει την παντελώς ανούσια απάντηση που έδωσα σε μία εντελώς ηλίθια ερώτηση, της οποίας την ύπαρξη δεν είχαν καταλάβει καν, πλην του ότι απλά επιβεβαίωνε την έλλειψη έμπνευσης του και την προσφυγή του στα κλισέ.
Για κάποιον που διάβαζε την συνέντευξη, γινόταν ξεκάθαρο πως δεν είχα δώσει ποτέ αυτή τη δήλωση- ατάκα.
Για κάποιον που δεν διάβαζε τη συνέντευξη, αλλά μόνο τον τίτλο, είμαι απλά ένα ξεκωλάκι. Κάτι που έρχεται σε παντελή αντίθεση με την αλήθεια που ξεγυμνώνω σε μία πραγματική κατάθεση ψυχής που κάνω στην συνέντευξη, με εμφανή τη διάθεση μου να πω όμορφα πράγματα, που δεν έχω ξαναπεί , για να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι.
Την ίδια ώρα, γίνεται σαφής, η πρόθεση του δημοσιογράφου, απλά να κιτρινίσει για να πουλήσει, την ώρα που μάλιστα η εφημερίδα δεν το έχει ανάγκη.
Πρώτον γιατί η συνέντευξη ήταν καλή, και έδινε αντικειμενικά πολύ καλύτερους τίτλους, απλά αυτοί δεν αφορούσαν στα ...προσωπικά μου, και δεύτερον γιατί από μόνη της η εφημερίδα πάει σφαίρα.
Το σοκ, η απογοήτευση και η κατάντια δεν τελείωσαν εκεί.
Παρά τη διαβεβαίωση που μου γίνεται , όπως βλέπετε και στα μηνύματα, ότι δεν θα αναφερθούν ονόματα υποτιθέμενων συντρόφων, μέσα στο σαλόνι της συνέντευξης υπάρχουν εκτός από τα ονόματα, ΚΑΙ φωτογραφίες των υποτιθέμενων αγαπητικών.
Τέλος, ενώ ο δημοσιογράφος είχε δεσμευτεί στο κανάλι μου αλλά και σε μένα, ότι η συνέντευξη θα γίνεται ξεκάθαρο πως έχει ως επίκεντρο τα επαγγελματικά μου, πέρα από τον κεντρικό τίτλο, και οι παράτιτλοι , αλλά και ο πρόλογος, έχουν να κάνουν αποκλειστικά και μόνο με την προσωπική μου ζωή.
Αηδία. Μόνο αυτό ένιωσα. Αηδία. Αηδία. Αηδία. Αηδία.
Ένιωσα χαζή. Όχι πόρνη , όπως προσπάθησε να με βγάλει το φινίρισμα της συνέντευξης, αλλά χαζή.
Ένιωσα χαζή. Και αμέριστη αηδία. Γράφω αυτό το κείμενο , γιατί πρέπει κάποια στιγμή κάποιοι να μπουν στη θέση τους.
Γράφω αυτό το κείμενο , γιατί από εδώ και στο εξής, θα εκθέτω όποιον με εκθέτει με τρόπο ύπουλο και άνανδρο.
Γράφω αυτό το κείμενο γιατί δεν φοβάμαι κανέναν.
Γράφω αυτό το κείμενο γιατί εγώ το γλειφτροδημοσχετίστικο παιχνίδι του γλοιώδη «χώρου» μου δεν θα το παίξω ποτέ, για να γράψουν μία καλή κουβέντα για μένα.
Γράφω αυτό το κείμενο γιατί δεν έχω να χάσω τίποτα.
«Μπράβο» δεν έχω ακούσει ποτέ από όλους αυτούς που κρατάνε μία πένα και αισθάνονται. Και δεν πρόκειται να τους γλείψω για να το ακούσω. Δεν το χρειάζομαι. Υπάρχω και υπάρχω από πάντα, εκτός και εντός τηλεόρασης και χωρίς αυτούς.
Γράφω αυτό το κείμενο γιατί δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να παίξει με την υπόληψη μου.
Γράφω αυτό το κείμενο γιατί έχω βαρεθεί να βλέπω πρόσωπα της τηλεόρασης να φοβούνται τιποτένιους.
Γράφω αυτό το κείμενο γιατί απλά ο κόσμος πρέπει να γνωρίσει με ποιόν τρόπο ενημερώνεται.
Γράφω αυτό το κείμενο, γιατί είμαι η μόνη που μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό μου, και θα το κάνω με κάθε κόστος όταν με αδικούν.
Γράφω αυτό το κείμενο γιατί οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από μία οθόνη ή κρατάνε ένα στυλό, πρέπει επιτέλους να καταλάβουν πως ασχολούνται με ανθρώπους και όχι μηχανές. Ανθρώπους που έχουν αισθήματα, ζωές , οικογένειες. Αν νιώσουν ποτέ οι ίδιοι τον πόνο που προκαλούν, απλά θα νιώσουν ντροπή για τον τιποτένιο κόσμο τους.
Συνειδητά έχω αποφασίσει εδώ και καιρό, πως δεν θέλω να έχω καμία σχέση με αυτό το σάπιο σύστημα και την ενέργεια του. Και κάποιοι ίσως έχουν αντιληφθεί πως τα έχω καταφέρει. Κάνω τη δουλειά μου, σε όποιον αρέσει έχει καλώς. Απευθύνομαι στον κόσμο που βλέπει τηλεόραση, και όχι σε αυτούς που την κρίνουν χωρίς καν να την ξέρουν.
Δεν ενοχλώ κανέναν, δεν ζητάω ποτέ χάρες από κανένα, δεν ζητάω ποτέ βοήθεια.
Θέλω απλά την ησυχία μου, και όταν αυτή διαταράσσεται , θα βάζω τους πάντες στη θέση τους.
Θέλω να σας ευχαριστήσω που μου κρατήσατε συντροφιά μέσα από αυτή τη στήλη για όλο αυτό το διάστημα. Ήσασταν οι εξομολογητές μου, το ημερολόγιο μου, η σκέψη που έκανα και ήθελα να μοιραστώ.
Θέλω να ευχαριστήσω τον Τάσο, την Νατάσσα και τον Δημήτρη Λ για την υπέροχη υπέροχη αυτή συνεργασία.
Σύντομα θα τα ξαναπούμε.
Σας ευχαριστώ.