Στην εφημερίδα Το Βήμα μίλησε ο Σταμάτης Κραουνάκης ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στη φετινή παράσταση που πρωταγωνιστεί «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία». Ο ίδιος μάλιστα μίλησε και την απόφασή του να υποδυθεί ένα… 9χρονο αγόρι.
Τι σας ώθησε να ανεβάσετε αυτό το έργο;
«Κρατούσα αυτό το θεατρικό έργο πληρώνοντας τα δικαιώματα επί οκτώ χρόνια, γιατί ήθελα να το κάνω μουσικό. Είναι ένα έργο ποιοτικό και προφητικό σε όλα. Ξεκινάει σαν φάρσα, που σιγά-σιγά γίνεται εφιάλτης. Γραμμένο το 1927 από τον Ροζέ Βιτράκ -που μαζί με τους Αρτο, Αραγκόν, Μιρό, Απολινέρ και Ζάρι αποτελούσαν την πρώτη κλειστή ομάδα των σουρεαλιστών στο Παρίσι-, περιγράφει επακριβώς αυτό που ζούμε σήμερα. Ήταν μεγάλοι καλλιτέχνες όλοι και π πρώτη ποιοτική-πολιτική ομάδα που ξέφυγε από τον ρεαλισμό. Εμένα με ερέθισε ο 9χρονος ήρωας του έργου, ο Βίκτωρ, που την ημέρα των γενεθλίων του βάζει μπουρλότο στο σπίτι και στη ζωή του, προφητεύοντας με παραληρήματα όλα τα δεινά της ανθρωπότητας. Κάνει μια επανάσταση, που τελικά γυρίζει απάνω του και τον καταστρέφει. Το έργο ήταν πολύ τολμηρό για την εποχή του».
Τι συμβολίζει;
«Ότι η κοινωνία, τότε σκότωνε τα παιδιά στα 9 τους χρόνια, ενώ τώρα τα σκοτώνει μόλις γεννηθούν. Αυτή ήταν για μένα η αιτία που διάλεξα αυτό το έργο πριν από 8 χρόνια. Γιατί η κρίση στην Ελλάδα-άρχισε μετά το 2004. Και ο καλλιτέχνης οφείλει να προβλέπει. Και ήταν ολοφάνερο πως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες οδεύαμε προς την καταστροφή»
Από τι εμπνευστήκατε για να γράψετε τη μουσική;
«Από το ίδιο το έργο. Όμως το πιο δύσκολο ήταν να κάνω στίχο όλο το έργο. Γιατί είναι πολύ πυκνό, με πολλά εσωστρεφή μέρη, που ήθελαν «σκάλισμα». Το δούλευα 6-7 χρόνια. Είναι ένα έργο με τεράστια δύναμη μέσα στον χρόνο»
Πώς νιώθετε που υποδύεστε ένα 9χρονο παιδί;
«Εγώ δεν είχα καμιά όρεξη να παίξω, ήθελα μόνο να ανέβει το έργο. Αλλά όταν μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία, ποτέ δεν παθαίνω πανικό. Τον πανικό τον παθαίνω μετά. Λέω: Θεέ μου, πώς το έκανα; Τώρα είναι κάτι που απολαμβάνω Το θέατρο για μένα είναι σαν μια μικρή εκδρομή. Είναι η μεγάλη μου αγάπη, το καταφύγιο μου, γιατί μου χαρίζει πάντα θεματικές»
