Πρώτη φορά σε πανηγύρι με τον Νίκο και την Αλεξάνδρα!

Δεκαπενταύγουστος: Μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθοδοξίας. Σχεδόν κάθε γωνιά της Ελλάδας γιορτάζει αυτή την τόσο σημαντική μέρα. Το πρωί οι εκκλησίες κατακλύζονται από πιστούς και από το μεσημέρι στήνονται παντού τραπέζια με φαγητό και ποτό που κρατούν μέχρι το βράδυ.

Φέτος μαζί με την οικογένεια μου πήγαμε για πρώτη φορά όλοι μαζί σε πανηγύρι ανήμερα της Παναγίας. Αρχικά ήμασταν καλεσμένοι στο πατρικό σπίτι του καλύτερου φίλου του Νίκου στην Ασίνη. Ο Τάκης γιόρταζε και οι γονείς του μας ετοίμασαν ένα υπέροχο τραπέζι στην αυλή του σπιτιού τους. Ένα σπιτικό με μοναδική φιλοξενία και μια αυλή που είναι πραγματικά η χαρά του παιδιού. Όσο βρισκόμασταν εκεί σκεφτόμουν πόσο διαφορετικά μεγαλώνει ένα παιδί στην επαρχία από την πόλη. Είδα στην Αλεξάνδρα πόσο πολύ της άρεσε αυτή η επαφή με τη φύση… να μυρίζει τα λουλούδια, να παίζει με τις πετρούλες, να τρέχει στον κήπο να βλέπει από οποιοδήποτε μέρος του σπιτιού το φεγγάρι και τα αστέρια. Και οι άνθρωποι… μ' ένα αληθινό και γνήσιο χαμόγελο. Τελικά όσοι ζουν σε τέτοια μέρη παρά τα προβλήματα τους είναι τόσο τυχεροί που έχουν αυτό το προνόμιο… να ζουν την πλάση σε όλο της το μεγαλείο.

Και αφού φάγαμε (τι φάγαμε, σκάσαμε από το φαγητό ήθελα να πω) σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι του Τάκη, στο γήπεδο της Ασίνης ξεκινούσε το πανηγύρι με κεντρική τραγουδίστρια την Λίτσα Γιαγκούση. Δε θυμάμαι να έχω ξαναπάει σε τέτοιο  πανηγύρι… ίσως όταν ήμουν μικρή αλλά δεν έχω έντονες μνήμες. Και στην Αλεξάνδρεια (τόπος καταγωγής μου) έχουμε πανηγύρι κάθε χρόνο καθώς γιορτάζει η εκκλησία μας η Παναγία αλλά είναι διαφορετικό. Γίνεται στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας και έχει κούνιες και παιχνίδια για παιδιά. Και φυσικά χαλβά Φαρσάλων! Στην Ασίνη, αυτό το χωριό έξω από το Ναύπλιο είναι κάπως διαφορετικά τα πράγματα. Καταρχήν κόβουν γουρουνοπούλα ψητή στο δρόμο και τη σερβίρουν στη λαδόκολλα. Όπως δίνουν και ψωμί στο χέρι. Μεγάλα καλάθια γεμάτα με πάγο και μπύρα αδειάζουν σε λίγα μόλις λεπτά. Τραπέζια στη σειρά το ένα δίπλα στο άλλο, η πίστα όπου οι καλλιτέχνες τραγουδούν και το γλέντι ξεκινάει. Και βέβαια κρατάει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Γλέντι αληθινό που σε διασκεδάζει και σε κάνει να νιώθεις χαρά… κάπως έτσι μπορώ να το περιγράψω. Μπαλόνια, παιχνίδια για τους μικρούς μας φίλους, καλαμπόκι και μαλλί της γριάς έχουν την τιμητική τους.

Έτσι περάσαμε το βράδυ του Δεκαπενταύγουστου. Με καλούς φίλους, τον Τάκη, την Έφη, τους γονείς τους, τη Μάρι, τον Γρηγόρη και τις κορούλες τους μαζί με τους γονείς τους και αυτοί. Οικογενειακά και με αγαπημένα πρόσωπα. Ένα τόσο διαφορετικό βράδυ από τα υπόλοιπα που έχουμε περάσει… ένα τόσο απλό, αλλά τόσο όμορφο και ξεχωριστό βράδυ παράλληλα!!! Τι άλλο να θέλει κάποιος σε μια τόσο μεγάλη μέρα; Να βρίσκεται με ανθρώπους που αγαπά και τον αγαπούν, σε μια αυλή με φεγγάρι και σ ένα πανηγύρι με ξέφρενη διασκέδαση…

Τελικά στη ζωή μπορούμε να βρούμε την ευτυχία σε πολύ απλά πράγματα. Αρκεί να θέλουμε πραγματικά  να τη βρούμε… μόνο έτσι ίσως μπορούμε να  δούμε τελικά ότι μπορεί να βρίσκεται κάθε μέρα μπροστά μας…το μόνο που χρειάζεται είναι να απλώσουμε το χέρι μας σ εκείνη, να την αγγίξουμε … και να την νιώσουμε!!!  

Χρόνια πολλά σε όλους!!!