Πριν από μια εβδομάδα, η μητέρα της Νένας Χρονοπούλου έφυγε από τη ζωή. Η γνωστή ηθοποιός που της είχε μεγάλη αδυναμία, θέλησε να την αποχαιρετήσει με μια συγκινητική ανάρτησή της στο Facebook και ένα κείμενο που έγραψε στο προσωπικό της blog.
Στην προσωπική της σελίδα στο Facebook, η Νένα Χρονοπούλου έγραψε: «Πως να πεις "αντίο" σ’ αυτόν που σε γέννησε; Σ’ αυτόν που σε έμαθε να γράφεις; Σ’ αυτόν που σου έμαθε να κάνεις το Σταυρό σου; Που σου έμαθε να σέβεσαι, να είσαι δυνατός, να νιώθεις τον πόνο και να τον εκτιμάς… Πώς να πεις αντίο στην καλή σου "νεράιδα", στη μητέρα σου….Θα προσποιηθώ λοιπόν για ακόμα μία φορά πως έφυγες ταξίδι και πως με περιμένεις κάποια στιγμή και εσύ, όπως και όλοι οι υπόλοιποι… Και όχι, δε θα το ξεπεράσω κι αυτό, απλά θα μάθω να ζω με έναν πόνο ακόμα…».
Στο προσωπικό της blog στο nena.gr η Νένα Χρονοπούλου έγραψε: «Μία εβδομάδα ακριβώς χωρίς τη μητέρα μου, χωρίς τη "νεράιδα" μου… Όταν πήγα να χειρουργηθώ στις 8 Αυγούστου του 2017, στο ίδιο δωμάτιο με εμένα νοσηλευόταν και η μητέρα μου. Βλέπετε τα τελευταία δέκα χρόνια την ταλαιπωρούσε ο καρκίνος.
Την ώρα που έκανα εγώ χειρουργείο, εκείνη έκανε μία γαστροσκόπηση για να μπορέσουν να δουν οι γιατροί τι άλλο της συμβαίνει, μέχρι τότε είχε αφαιρέσει το δεξί της πνεύμονα, το θυρεοειδή της, ένα μέρος του δεξιού στήθους και κάποιους λεμφαδένες.
Όταν λοιπόν άνοιξα τα μάτια μου, από το δικό μου χειρουργείο είδα τη μητέρα μου με ορό στο χέρι και έμαθα τα «μαντάτα»… Σύνδρομο άνω κοίλης και μάλιστα προχωρημένο. Η "νεράιδα" μου έφευγε… Το πότε θα εξαρτιόταν από το εάν και εφ’ όσον θα άντεχε τις ακτινοβολίες.
Άντεξε μόνο τις πέντε από τις δέκα, παλικαρίσια μέχρι το τέλος, με απόλυτη διαύγεια, με χιούμορ, γλύκα, αγάπη και δύναμη… Και το σημαντικότερο όλων, δίχως πόνους.
Εγώ έχοντας το κεφάλι μου στα γόνατά της να τη ρωτάω αν φοβάται το μεγάλο ταξίδι, και εκείνη να μου απαντάει «Όχι, άλλωστε έχω τόσους εκεί να με περιμένουν, μόνο μη μου κλαις, δε μπορώ μάνα μου, να βλέπω τα μάτια σου κλαμένα».
Άντεχε την ιδέα του θανάτου αλλά δεν άντεχε να με βλέπει να κλαίω, και εγώ να μη μπορώ να σταματήσω τα δάκρυά μου και να με έχει πιάσει κρίση ειλικρίνειας και να την ενημερώνω για όλα όσα της συμβαίνουν. Εκείνη να τα ακούει και να τα αντέχει λέγοντάς μου "Ευχαριστώ, που δε μου λες ψέματα, ξέρω μάνα μου, ξέρω, εδώ μέσα δούλευα, ξέρω".
Εκείνη την τελευταία εβδομάδα τα είπαμε όλα, και τα καλά και τα άσχημα και ένοιωσα πως γύρισε ο χρόνος πίσω και απέκτησα όλες τις καλές μας στιγμές που μέχρι τώρα πίστευα πως είχαν χαθεί.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)