Νικήτας Τσακίρογλου: Όσα εξομολογείται για τη σύζυγο του Χρυσούλα Διαβάτη

Ο Νικήτας Τσακίρογλου και η Χρυσούλα Διαβάτη είναι ένα ιδιαίτερα αγαπημένο ζευγάρι με τα πάνω του και τα κάτω του, αλλά ποτέ δεν έφτασαν στο σημείο του χωρισμού. Γι’ αυτό τον λόγο, άλλωστε, είναι μαζί πάνω από 60 χρόνια. Ο Νικήτας Τσακίρογλου, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, μίλησε στο περιοδικό «People» και τη Φανή Πλατσατούρα για όλους και για όλα. Βέβαια, αναφέρθηκαν και στον έγγαμο βίο των δύο ηθοποιών…

Είναι δύσκολος άνθρωπος η Χρυσούλα Διαβάτη;
Δύσκολος άνθρωπος, ναι. Αλλά ακόμη πιο δύσκολος είμαι εγώ. Θα σου πω κάτι: της Χρυσούλας εγώ της στέρησα το γέλιο. Όταν τη γνώρισα, ήταν ένα κορίτσι έξω καρδιά, γέλαγε και χαιρόταν τη ζωή, και εγώ συνέχεια την επέπληττα: «Γιατί γελάς με χαζομάρες; Σου φαίνεται αστείο αυτό;». Ήταν όμως η διάθεσή της έτσι. Χαρούμενη. Γι’ αυτό και είναι πολύ καλή ηθοποιός. Πολύ καλύτερη από μένα, είναι πολυτάλαντη. Εγώ δεν διανοούμαι για τον εαυτό μου ότι θα μπορούσα να παίξω σε επιθεώρηση. Η Χρυσούλα τα καταφέρνει. Τραγουδάει, παίζει, έχει καλή κίνηση. Μαζί με τον Θύμιο Καρακατσάνη είναι οι καλύτεροι ηθοποιοί της νεότερης γενιάς που υπήρξαν στο θέατρο, αυτοφυή ταλέντα. Ταλέντα που τα γέννησε η φύση. Εμείς, οι υπόλοιποι, έχουμε βάλει πολύ μυαλό μέσα…

Είχα κάνει κάποτε μια συνέντευξη μαζί της και θυμάμαι ότι μου έλεγε χαρακτηριστικά: «Είμαστε περισσότερα από 60 χρόνια μαζί και ακόμη τον ζηλεύω, και τώρα που είναι γέρος».
Αυτό είναι δικό της θέμα. Συναισθήματα προσωπικά, που ούτε μπορεί να επέμβει κανείς, ούτε να πει «Πάψε να ζηλεύεις». Γιατί από τη στιγμή που θα το πεις, πρέπει να πάρεις το καπελάκι σου και να φύγεις. Εγώ δεν το έχω κάνει ποτέ αυτό. Και θα σου πω γιατί. Αν φύγεις, δεν ξαναγυρίζεις. Είμαι τελειομανής ως άνθρωπος και μέσα στην τελειομανία μου θα ήταν και αυτό: αν έφευγα, θα ήταν οριστικό. Γι’ αυτό πολλές φοβάμαι τον εαυτό μου πάνω στον καβγά, φοβάμαι ότι θα κάνω πράγματα που δεν θα ήθελα και μετά θα μετανιώνω και θα βαράω το κεφάλι μου. Ειδικότερα τώρα που γέρασα και κάνω κάποια λάθη, όχι ζωής αλλά μικρά, καθημερινά. Να βάλω το ποτήρι πιο άκρη στο τραπέζι και να πέσει κάτω. Ευτυχώς, έχω τη Χρυσούλα δίπλα μου που είναι «βράχος». Μια γυναίκα βοηθάει, ξέρεις. Και να έχεις υπόψη σου και κάτι άλλο: Τα ετερόκλητα έλκονται. Φαντάζεσαι να είχα μια γυναίκα που να ήμασταν ακριβώς το ίδιο;

Υπάρχει και η αντίθετη γνώμη, ότι αν δεν ταιριάζεις με τον άλλο, δεν θα πάτε μακριά.
Εξαρτάται τι απαιτήσεις έχει ο καθένας. Εμείς με τη Χρυσούλα είμαστε τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες και χαίρομαι για αυτό. Γιατί αλλιώς θα ήταν μονότονη η ζωή μας, θα βαριόμασταν γρήγορα, ούτε να το διανοηθώ δεν μπορώ αυτό. Θα ήταν πολύ κουραστικό να συμφωνούμε πάντα.

Είπατε πριν «τώρα που γέρασα».
Αλήθεια δεν είναι; Δεν είμαστε αιώνιοι. Ίσα ίσα, το γνωρίζω για να το αντιμετωπίζω. Για να κρατάω το πνεύμα μου σε καλή κατάσταση, να μπορώ να διαβάζω, να βλέπω σημαντικά πράγματα, να ταξιδεύω, να ασχολούμαι με τη φύση και ό,τι μου δίνει ζωή. Ό,τι μπορεί να με ανανεώσει, το επιδιώκω.

Όπως;
Όπως να πηγαίνω στη δουλειά μου, να οδηγώ το αυτοκίνητό μου κ.ο.κ. Δεν μου λείπει κάτι. Έχω επίσης, εδώ και τριάντα χρόνια, ένα εξοχικό στην Επίδαυρο και, όποτε μπορώ, φεύγω για εκεί. Πιάνω την τσάπα, τον γκασμά και φυτεύω. Θα ήθελα να ξέρω περισσότερα πράγματα για τη γη, αλλά μεγάλωσα στην Αθήνα. Βέβαια, λένε πως «Όταν κάτι το στερείσαι, το αγαπάς περισσότερο». Από εκεί και πέρα, επιζητώ την οικογενειακή ηρεμία, που καλό είναι να τη βρει κανείς. Τη δυνατότητα των νέων γνωριμιών και της ανανέωσης τη γεύομαι από το θέατρο. Στο σπίτι μου θέλω ησυχία.