Η 28χρονη Ολυμπιονίκης της Ρυθμικής Γυμναστικής, Κλέλια Πανταζή μας συστήνει την 26χρονη αδελφή και συναθλήτριά της Άννυ, με την οποία όπως διαπιστώνεται από τις φωτογραφίες είναι σαν δίδυμες αδερφές! Είναι όμως έτσι και στην πραγματικότητα ή μόνο στην όψη. Στη συνέντευξη που παραχώρησαν οι δυο τους στο περιοδικό ΟΚ! και στο Γιάννη Πουλόπουλο, μίλησαν για τη σχέση τους, τον ανταγωνισμό, τους καβγάδες που είχαν μικρές για τις κούκλες και για το πώς αντιμετώπισαν την πιο δύσκολη στιγμή της ζωής τους – όταν η Κλέλια Πανατζή τραυματίστηκε άσχημα.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 επρόκειτο να αγωνιστείτε και οι δύο μαζί. Ωστόσο, ένας σοβαρός τραυματισμός...
Κλέλια: “Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα, 2 Μαρτίου του 2004, ήταν ίσως η χειρότερη της ζωής μου. Πέντε μήνες πριν από τους Αγώνες, ο γιατρός που με εξέτασε στο γόνατο μου είπε ότι είχα ολική ρήξη χιαστού και μηνίσκου, πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε να χειρουργηθώ. Η αποκατάσταση μετά την επέμβαση θα χρειαζόταν τουλάχιστον έξι μήνες, οπότε δεν θα προλάβαινα να ενταχθώ πάλι στην ομάδα. Πόνεσα πολύ. Μη με ρωτήσεις αν έκλαψα. Ακόμα και όταν έβλεπα την αδελφή μου και τις συναθλήτριές μου να αγωνίζονται, ήμουν τόσο συγκινημένη που δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Θυμάμαι όταν ο γιατρός μού ανακοίνωσε ότι δεν θα μπορούσα να συμμετέχω στους Ολυμπιακούς Αγώνες, άρχισαν να περνάνε από το μυαλό μου διάφορες εικόνες: από τη στιγμή που ακούγαμε τον Εθνικό Ύμνο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Ορλεάνη, η μουσική από εμφανίσεις μου σε διεθνείς διοργανώσεις, το πρώτο μου μετάλλιο, το χαμόγελο του πατέρα και της μητέρας μου όταν με παρακολουθούσαν από τις κερκίδες και τα μάτια της αδελφής μου που δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν από πάνω μου όταν αποχωρούσα από το γήπεδο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το βλέμμα, ήταν σαν να μου έλεγε: “Σε παρακαλώ, μη με αφήνεις μόνη μου”.
Άννυ: Είχα κοκαλώσει, δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Θυμάμαι και τις δυο μας να κλαίμε, εμένα να μην μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω της, μέχρι τη στιγμή που είδα να κλείνει η πόρτα πίσω της. Ήταν σαν να έφευγε ένα κομμάτι της ψυχής μου. Ήταν όνειρό μου να αγωνιστώ μαζί με την αδελφή μου και αισθανόμουν άσχημα που δεν θα ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Κλέλια: Το πιο δύσκολο ήταν ότι έπρεπε να στηρίξουμε οικογενειακώς την Άννυ. Μπορεί να περνούσα τον δικό μου Γολγοθά, αλλά εκείνη είχε τον δικό της.
Πώς διαχειρίστηκες αυτό το δυσάρεστο συμβάν;
Κλέλια: Πήγα σε ψυχολόγο. Οι γονείς μου βλέποντας ένα κορίτσι που ήταν μέσα στην ενέργεια, να έχει πέσει ουσιαστικά σε λήθαργο και να είναι όλη την ημέρα στο σπίτι, χωρίς να σηκώνεται από τον καναπέ, ανησύχησαν και μου πρότειναν να συμβουλευτώ ειδικό. Εκείνο το χρόνο έβαλα περίπου 15 κιλά. Ήμουν 45 κιλά και έγινα 60, γιατί έτρωγα ό,τι λαχταρούσε η ψυχή μου. Μέχρι που μπούχτισα πια από το πολύ φαγητό και επανήλθα σιγά-σιγά στις κανονικές μου αναλογίες.
Είχατε ποτέ ανταγωνισμό μεταξύ σας;
Κλέλια: Ποτέ. Θαυμάζω πάρα πολύ την Άννυ, όχι μόνο επειδή κατάφερε να διακριθεί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2003 στη Βουδαπέστη, στο ατομικό, πήρε την 8η θέση στο στεφάνι, κάτι που είναι τεράστια επιτυχία για μια Ελληνίδα, αλλά και γιατί από 12 ετών και για τρία χρόνια ζούσε ουσιαστικά μόνη της στη Θεσσαλονίκη για να μπορεί να προπονείται. Είμαι η μεγαλύτερη θαυμάστριά της.
Άννυ: Δεν θα ξεχάσω το 2004, λίγο πριν πάω στο Ολυμπιακό Χωριό, που μου έκανε δώρο ένα αρκουδάκι και στην κάρτα έγραφε: “Να ξέρεις ότι είμαι η μεγαλύτερή σου θαυμάστρια και ότι είσαι καλύτερη αθλήτρια από εμένα”. Μου έδωσε πολλή δύναμη. Αυτό που συνηθίζω να λέω είναι ότι όλα τα κορίτσια θα ήθελαν να την έχουν αδελφή τους. Οι μοναδικοί μας καβγάδες ήταν επειδή ήθελα να παίρνω τα παιχνίδια της. Μόνο για τις κούκλες έχουμε μαλώσει. Ήταν πολύ τακτική, πρόσεχε τις κούκλες της και δεν με άφηνε να πλησιάζω το κουκλόσπιτο της Barbie, γιατί φοβόταν ότι θα της το καταστρέψω. Είμαι πολύ ευτυχισμένη που έχω αδελφή μου την Κλέλια.
Διαβάστε περισσότερα στο ΟΚ! που κυκλοφορεί:
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)