Το σημερινό μου κείμενο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σ΄ έναν άνθρωπο που εντελώς ξαφνικά και χωρίς ο ίδιος να το καταλάβει μου έδωσε ένα σπουδαίο μάθημα. Ένα μάθημα που δεν είχα πάρει ποτέ πριν στη ζωή μου και για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα πως θα πάρω.
Όσοι με γνωρίζουν καλά, ξέρουν πως δυστυχώς ένας από τους μεγάλους μου φόβους είναι τα ζώα. Και λέω δυστυχώς γιατί θα ήθελα πολύ με κάποιο τρόπο να μην νιώθω αυτό το φόβο και να μπορώ να τους δείξω την αγάπη που υπάρχει μέσα μου γι΄ αυτά.
Πολλές φορές ντρέπομαι να το ομολογήσω και αισθάνομαι άσχημα.
Δεν γεννήθηκα με αυτόν, και σε αντίθεση με πολλούς, ο φόβος αυτός μεγαλώνοντας άρχισε να γίνεται ακόμα πιο μεγάλος και ακόμα πιο αντιφατικός. Και λέω αντιφατικός γιατί γυρνώντας πίσω τα χρόνια θυμάμαι και εγώ σαν παιδάκι να ζητάω από τη μαμά μου ένα κατοικίδιο, αλλά δεν το απέκτησα ποτέ. Θέλεις πως οι δικοί μου έλειπαν πολλές ώρες από το σπίτι, θέλεις που σε μια πολυκατοικία είναι δύσκολο να μεγαλώσει σωστά ένα σκυλάκι, θέλεις που και εγώ ήμουν πολύ μικρή για να αναλάβω όλες τις ευθύνες που έχει αυτό, η γνωριμία μας δεν έγινε ποτέ.
Λίγο αργότερα ο Billy φρόντισε να γίνει η πρώτη γνωριμία αλλά όχι με πολύ ευχάριστο τρόπο. Τώρα που σκέφτομαι τα γεγονότα αναγνωρίζω πως αν ο Billy εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα δεν με κυνηγούσε κάτω από το σπίτι μου και μπροστά στα χαρούμενα γέλια των ιδιοκτητών του, μπορεί τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Τη θυμάμαι ακόμα εκείνη την ημέρα και ίσως να μην μπορέσω να ξεχάσω ποτέ τη καρδιά μου που ένιωθα πως θα σπάσει, το φόβο που με κατέλαβε και τις φωνές μου που πρέπει να έφτασαν μέχρι την Αθήνα. Αυτό ήταν. Το καφετί σκυλάκι της κυρίας Άννας θα σημάδευε μοιραία τη μετέπειτα σχέση μου με τα ζωάκια.
Η δεύτερη εμπειρία μου ονομάστηκε Καίσαρας και ήταν ένα μεγαλόσωμο σκυλί το οποίο πήρε ο πατέρας μου για να βοηθήσει αυτό μου το φόβο. Ο Καίσαρας έμεινε στο χωριό μας και έτσι τον έβλεπα κάθε Κυριακή. Σιγά σιγά και χωρίς να καταλαβαίνω το λόγο άρχισα να δένομαι και να αγαπάω τον Καίσαρα. Άρχισα να ανυπομονώ να τον δω, να θέλω να τον πάω βόλτα, να το ταΐσω, να παίξω μαζί του. Ο Καίσαρας κατάφερε με την αθωότητα του να εξαφανίσει το φόβο μου. Θυμάμαι ακόμα να του λέω τα μεσημέρια ιστορίες και να νομίζω πως με ακούει. Χρόνια μετά θα καταλάβαινα πως ο Καίσαρας όντως άκουγε τα παραμύθια μου και όντως με αγαπούσε και εκείνος .Ένα μεσημέρι όμως ο Καίσαρας έφυγε και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Έκλαψα πολύ, τον έψαξα πολύ ώσπου αποδέχτηκα την επιλογή του να ζήσει ελεύθερος.
Έκτοτε δεν είχε ξαναμπεί στη ζωή μου κάποιος άλλος τετράποδος φίλος. Ήταν σαν ο φόβος μου να ξαναγύρισε και τώρα με διαφορετική μορφή. Είχε γίνει άρνηση.
Γνωρίζοντας το Δημήτρη (Παπανώτα) γρήγορα κατάλαβα πως είναι άμεσα συνδεδεμένος με το Δία. Ο Δίας ήταν ο πιστός του φίλος, η παρέα του. Ήταν αυτός για τον οποίο θα μας μιλούσε κάθε πρωί, αυτός για τον οποίο θα έφευγε από όπου και να είμαστε για να τον πάει βόλτα, να τον ταΐσει, να μην κρυώσει. Ήταν εκεί για αυτόν κάθε ώρα και στιγμή. Όταν γνώρισα το Δία, πάλι φοβήθηκα πολύ. Μεγαλόσωμος αλλά παιχνιδιάρης, πολυταξιδεμένος αλλά υπάκουος, τρυφερός αλλά και φύλακας άγγελος για το Δημήτρη. Μια σχέση τόσο περίεργη όσο και αληθινή. Αφού αγάπησα το Δημήτρη, αγάπησα και το φίλο του. Ένα φίλο που πολύ θα θέλαμε να έχουμε στη ζωή μας αλλά για κάποιο λόγο δεν καταφέραμε. Ίσως από φόβο αλλά ίσως και από ανευθυνότητα .Γιατί όπως σε όλες τις σχέσεις, ότι δίνεις παίρνεις. Και ο Δημήτρης του έδινε πολύ αγάπη και έπαιρνε πλήρη αφοσίωση.
Χτες, ο Δίας έφυγε αλλά εμένα μου έδωσε ένα μεγάλο μάθημα.
“Ζήλεψα” αυτή τη σχέση και μετάνιωσα για το φόβο που με κράτησε μακριά από ένα τόσο όμορφο συναίσθημα. Ίσως αν γύριζα το χρόνο πίσω να προσπαθούσα να κερδίσω το φόβο που είχα. Να μπορούσα να χτίσω κ εγώ μια τέτοια σχέση. Να μπορούσα κ εγώ να αποκτήσω ένα σπουδαίο φίλο.
Για κάποιο λόγο δεν το έκανα, αλλά ακόμα και σήμερα νιώθω ευγνωμοσύνη που το ένιωσα να συμβαίνει δίπλα μου.
Καλό ταξίδι, Δία.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)