Είναι κάποιες φορές που η ζωή τα φέρνει έτσι και απλά διαπιστώνεις πως ότι λέει ο σοφός λαός, είναι πράγματα βγαλμένα απο τη ζωή, μετά απο πολύ σκέψη και απο αρκετές εμπειρίες.
Εγώ γυρνώντας απο τις πασχαλινές μου διακοπές έπιασα τον εαυτό μου να φιλοσοφεί σκεπτόμενη όσα έζησα και όσα πέρασα στη Θεσσαλονίκη.Και πολύ απλά διαπίστωσα τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους κάποιοι όταν έλεγαν πως όταν χάνεις κάτι τότε μόνο το εκτιμάς. Και θα σας εξηγήσω τι εννοώ.
Τα γενέθλια μου για μένα ήταν πάντα κάτι πολύ όμορφο και σημαντικό.Θυμάμαι τον εαυτό μου χρόνια τώρα κάθε 10 του Απρίλη να κρατάω ένα τετράδιο όπου έγραφα ποιος με θυμάται εκείνη τη σημαντική μέρα για μένα και ποιος όχι.Θυμάμαι επίσης κάθε χρόνο ένα μήνα πριν να γράφω στο πίνακα του σχολείου πόσες μέρες απομένουν, να στέλνω μηνύματα στους φίλους μου να μην το ξεχάσουν.Μεγαλώνοντας αυτή η “κακιά”συνήθεια δεν άλλαξε και πολύ.Όσοι με ξέρουν έστω και λίγο καταλαβαίνουν απόλυτα τι θέλω να πω.Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται κουτό σε κάποιους άλλους ίσως και αστείο το γεγονός πως δίνω τόση έκταση στα γενέθλια μου αλλά δεν με νοιάζει και πολύ.Θεωρώ πως εκείνη είναι η δική μου μέρα.
Μικρότερη πίστευα πως όσο μεγαλώνω αυτό θα αλλάξει.Πολλοί μου έλεγαν πως όσο περνάνε τα χρόνια η ανυπομονησία που νιώθω για εκείνη τη μέρα δεν θα υπάρχει γιατί μεγαλώνεις και όλα αλλάζουν.
Σήμερα με απόλυτη βεβαιότητα μπορώ να καταλήξω στο συμπέρασμα πως όλα όσα κουβαλάμε στη ψυχή μας είναι αυτά που κάνουν ιδιαίτερη ή όχι κάποια μέρα, σημαντική ή όχι κάποια άλλη.Τα γενέθλια μου για μένα παραμένουν ένα ιδιαίτερο 24ωρο και αυτό γιατί πολύ απλά δεν με πειράζει που μεγαλώνω.Δεν με πειράζει που κάθε χρόνο σβήνω ακόμα ένα κερί.Δεν με πειραζεί καν που στις παρέες στο άκουσμα της ηλικίας μου κανείς δεν απαντάει “καλά γεννιόνταν παιδιά εκείνη τη χρονιά?”
Και δεν με πειράζει γιατί ξέρω πως μεγαλώνω όμορφα.Δεν με πειράζει γιατί αισθάνομαι πως ζω τη κάθε μέρα, δεν με πειράζει γιατί κάθε χρόνο βάζω νέους στόχους και ανακαλύπτω την ομορφιά των ανθρώπων δίπλα μου.Δεν με πειράζει γιατί εγώ ακόμα μέσα μου νιώθω παιδί.
Φέτος, αυτή η μέρα ήταν για ακόμα δυο λόγους πολύ ιδιαίτερη.Αρχικά γιατί ήταν Μεγάλη Παρασκευή και δεν θα μπορούσα να τα γιορτάσω όπως θα ήθελα και έπειτα γιατί μου έχουν λείψει πάρα πολύ οι φίλοι και η οικογένεια μου.Οι άνθρωποι που δίνουν χρώμα σε αυτή την ημέρα.Και την γέμισαν όχι μόνο με χρώμα αλλά και με φως.Φως και αλήθεια.Οι άνθρωποι που πολλές φορές βαριέσαι να δεις, δεν βρίσκεις χρόνο να συναντήσεις, κουράζεσαι να ακούς, εκνευρίζεσαι με τις ιδιοτροπίες τους.Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν χρειάζεται να στείλω κάποιο μήνυμα για να τους υπενθυμίσω εκείνη την ημέρα, δεν χρειάζεται να το γράψω σε τοίχους για να το θυμηθούν, ούτε να απολογηθώ γι άυτό που αισθάνομαι.Το ξέρουν και το δέχονται, με ξέρουν και με αποδέχονται όπως είμαι και ξέρω πως μ άγαπάνε γι αυτό.Ξ΄ρω πως το αντιμετωπίζουν με μια γλύκα που με αφοπλίζει.
Φέτος, αυτοί οι άνθρωποι μου έδωσαν απλόχερη αγάπη και χαρά.Δεν ξέρω αν είναι γιατί μου λείπουν πολύ και μάλλον τους λείπω και εγώ.Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι πως είμαι πολύ τυχερή που έχω αυτή την οικογένεια που έχω και αυτούς τους φίλους που τους αξίζει το πιο μεγάλο το πιο αληθινό ευχαριστώ μου.
Ευχαριστώ που συνεχίζετε να κάνετε αυτή τη μέρα τόσο όμορφη για μένα σαν να γιορτάζω ακόμα τα δέκατα γενέθλια μου.Μπορεί μερικοί να μην παρέμειναν στο πέρασμα των χρόνων αλλά όσοι είμαστε μαζί ξέρω ότι αντέχουμε ακόμα πολλά χρόνια.Έζησα τα πιο υπέροχα και ουσιαστικά γενέθλια μου.
Σας αγαπώ πολύ.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)