Ξέρω πολύ καλά ή μάλλον είναι σαν να σε βλέπω.Εσύ που διαβάζεις τώρα αυτό το post και αν συνεχίσεις να το κάνεις στις παρακάτω γραμμές ίσως και να βρεις τον εαυτό σου.Ίσως να καταφέρω να σου δημιουργήσω μερικές τύψεις (αυτός είναι και ο σκοπός μου), ίσως πάλι να θέλω να σου δώσω ένα κίνητρο να βάλεις στη ζωή σου κάτι για σένα, κάτι που θα σου αλλάξει τη διάθεση, το κέφι, την ενέργεια και το τρόπο που αντιμετωπίζεις τα πράγματα στη καθημερινότητά σου.
Δεν μιλάω για κάτι πολυέξοδο, ούτε για κάτι που χρειάζεται να του αφιερώσεις πολλές ώρες.Δεν μιλάω για κάτι που πρέπει να βρεις ένα τρόπο για να το καταφέρεις, δεν μιλάω για κάτι που θα σου ανατρέψει το πρόγραμμα.Για το μόνο που γίνεται λόγος εδώ και τόση ώρα είναι για την γυμναστική ή την άθληση ή όπως αλλιώς μπορείς να την αποκαλέσεις.
Η αλήθεια είναι πως απο τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα σε ένα γυμναστήριο να κάνει πολλές ώρες προπόνηση, να ιδρώνει, να πολεμάει για τον καλύτερο χρόνο, το καλύτερο αποτέλεσμα.Αν μου έλεγε κάποιος τότε ότι θα έρθει μια μέρα που η γυμναστική δεν θα υπάρχει στη ζωή μου με οποιοδήποτε τρόπο και με οποιοδήποτε όνομα μάλλον θα τον περνούσα για τρελό.Τελειώνοντας με αυτή τη στενή σχέση που είχα με τον πρωταθλητισμό, η εισαγωγή μου στα ΤΕΦΑΑ μου έδειξε τον άλλο τρόπο της γυμναστικής.Αυτή τη φορά απο τη θέση του ανθρώπου που γυμνάζει τους άλλους, που αγχώνεται για το καλύτερο αποτελεσμά τους.Οι ώρες που περνούσα μέσα στα γυμναστήρια ήταν πάρα πολλές,Θυμάμαι τον εαυτό μου, να πηγαίνει στις 8 το πρωί για μάθημα στη σχολή και μετά να χτυπάω ατελείωτα 12ωρα στις αίθουσες γυμναστικής.Αν και τότε κάποιος μου έλεγε πως η γυμναστική σε κάθε μορφή της κάποια στιγμή δεν θα υπάρχει στη ζωή μου, και πάλι θα έλεγα πως δεν ξέρει τι λέει.
Περνώντας τα χρόνια η σχέση αυτή άρχισε με κάποιο τρόπο να χαλάει.Λίγο η καθημερινή πολύ δουλειά, λίγο το άγχος, λίγο οι δυσκολίες περιόρισαν τη σχέση αυτή σ΄ένα τρέξιμο πότε πότε στη παραλία Θεσσαλονίκης και αυτό κυρίως για λόγους ξεσπάσματος.Απο τότε που ήρθα στην Αθήνα δεν σας κρύβω πως παραμέλησα εντελώς την ανάγκη μου αυτή.Γιατί περί ανάγκης πρόκειται.
Για να θυμηθώ πως η άθληση για μένα είναι ανάγκη χρειάστηκε μόνο ένα λεπτό.Για να θυμηθώ πόσο μεγάλο δώρο είναι για τον εαυτό μας.Για να καταλάβω ότι για μένα είναι ίσως ο μόνος τρόπος εκτόνωσης.Δεν πρέπει να βλέπεις την γυμναστική σαν κάτι καταναγκαστικό.Πρέπει να την αγαπήσεις, να την βάλεις στη ζωή σου και εκείνη θα σε ανταμείψει.Είναι λάθος να σκέφτεσαι ότι θα πας γυμναστήριο, ή θα τρέξεις ή θα κάνεις ένα άθλημα για να χάσεις κιλά, να αδυνατίσεις, να γίνεις σαν κάποιο.Αν σκέφτεσαι έτσι η σχέση αυτή δεν θα κρατήσει πολύ, θα είναι παροδική.
Είναι λάθος να το κάνεις αν δεν το θέλεις, είναι λάθος να το κάνεις γιατί είναι μόδα, είναι λάθος να το κάνεις για να πείσεις τον εαυτό σου πως γυμνάζεσαι.Το μόνο σωστό είναι να το κάνεις για σένα.
Βρες το τρόπο που σου αρέσει, πιστέψε με υπάρχουν πολλοί και σίγουρα ένας και για σένα.Βρες και αφιέρωσε εκείνη την ώρα μέσα στη μέρα μόνο για σένα.Κλέισε το κινητό, άκου την αγαπημένη σου μουσική, κάνε αυτό που αγαπάς.Θα διαπιστώσεις γρήγορα τι έχανες τόσο καιρό.Θα καταλάβεις πως αυτό που χαρίζεις στον εαυτό σου είναι ανεκτίμητης αξίας.Θα δεις πως θα αρχίσεις να σκέφτεσαι διαφορετικά, να τρέφεσαι υγιεινά, να χαμογελάς περισσότερο.
Αυτό μου είχε λείψει.Αυτό το συναίσθημα που όταν κάνεις αυτό που αγαπάς, νιώθεις πως έχεις ενέργεια να κάνεις τα πάντα.
Είναι ένας καινούριος στόχος για μένα που οι ρίζες του κρατάνε στο παρελθόν και ελπίζω να τον κάνεις κ εσύ.Δοκίμασε το και θα με θυμηθείς.Θα δεις πόσα πράγματα θα αλλάξουν χωρίς να το καταλάβεις και κυρίως η διάθεση σου, πράγμα πολύτιμο στις μέρες μας.
Μακάρι μάυτό το post να καταφέρω να κάνω έστω και έναν να σηκωθεί απο το καναπέ και να ψάξει να βρει εκείνο το τρόπο που θα του γυμνάσει το σώμα αλλά και τη ψυχή.
Αν γίνει αυτό, τότε πέτυχα τα σκοπό μου.
Σας φιλώ πολύ!!!!!!!
