Η αλήθεια είναι μια και πιστεύω πως συμβαίνει σχεδόν σε όλους μας ή έστω έχει περάσει κάποια στιγμή από το μυαλό μας. Οι περισσότεροι από εμάς θα δίναμε σχεδόν τα πάντα για να ξαναζήσουμε εκείνα τα μαθητικά τα χρόνια και δεν θα τα αλλάζαμε με τίποτα. Μια σκέψη που γίνεται για μένα ακόμα πιο έντονη όσο περνάνε τα χρόνια και όσο σιγά σιγά οι αναμνήσεις μου αρχίζουν να λιγοστεύουν από εκείνα τα 12 χρόνια.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα βλέποντας τα παιδιά να ετοιμάζονται να περάσουν το κατώφλι του σχολείου, να μοιραστούν με τους φίλους τους τις καλοκαιρινές τους εμπειρίες, να μπουν στη καινούρια τους τάξη, να πάρουν τα καινούρια βιβλία, που για μερικές μέρες ακόμα θα παραμείνουν καθαρά και απείραχτα, το μυαλό μου γυρίζει στις δικές μου μέρες στο σχολείο και δεν θα σας πω ψέματα, τις αναπολώ.
Θυμάμαι ακόμα πόσο γρήγορα ήθελα να μεγαλώσω και να ανήκω στις «μεγάλες» τάξεις, πόσο ανυπομονούσα να τελειώσει το μαρτύριο της πρώτης δύσκολης εκείνης ώρας, πόσο πολύ ήθελα να μη ζήσω το βαρύ βάσανο των πανελληνίων εξετάσεων.
Πόσο μακριά από εμένα μου φαινόντουσαν οι καθηγητές μου, λες και πίστευα ότι αυτοί γεννήθηκαν έτσι μεγάλοι και δάσκαλοι.
Ακόμα πόσο ανυπομονούσα να ακούσω το τελευταίο κουδούνι της Παρασκευής, αυτό που μου εξασφάλιζε περισσότερες από 48 ώρες ελευθερίας.
Αυτά τότε γιατί σήμερα στο μυαλό μου έχουν πάρει θέση άλλες εικόνες και άλλες μυρωδιές.
Ναι, ανήκω νομίζω δυστυχώς στη τελευταία τυχερή γενιά που το σχολείο για μας ήταν πράγματι διδακτικό. Γινόμασταν όλοι φίλοι, άσχετα από εθνικότητες, οικονομική κατάσταση, ομορφιά ή περιοχή. Βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον και πηγαίναμε μπροστά. Παίζαμε ακόμα στην αυλή και το απόγευμα δίναμε ραντεβού στο πάρκο. Κορίτσια και αγόρια μαζί, αγνά και αληθινά.
Γράφαμε λευκώματα με ψευδώνυμα, κάναμε party το Σάββατο, πηγαίναμε τριήμερες εκδρομές, δείχναμε σεβασμό.
Ξεφυλλίζοντας το album εκείνων των χρόνων, τα μάτια μου βλέπουν μόνο χαρούμενα και ανέμελα πρόσωπα. Γέλια από καρδιάς, φιλίες δυνατές που πιστεύεις πως θα κρατήσουν για πάντα. Βλέμματα καθαρά που δεν γνώριζαν τι θα πει αβέβαιο μέλλον. Καθηγητές με πραγματικό ενδιαφέρον, διαλείμματα με παιχνίδι, συζητήσεις, σχέδια. Τραγούδια, κλάματα, απογοητεύσεις, επαίνους, πάθος. Κοιτάζοντας καλύτερα τις φωτογραφίες τολμώ να θυμηθώ και το πιο βασικό. Παιδιά γεμάτα όνειρα και στόχους. Και έτσι μάθαμε να ζούμε...
Ίσως γιατί κανένας τότε δεν μας είχε προειδοποιήσει πως τελειώνοντας αυτές οι μέρες, θα τελείωνε ίσως και το πιο αληθινό μας κομμάτι. Ίσως γιατί κανένας δεν θέλησε να παραδεχτεί πως τα πράγματα εκεί έξω είναι γεμάτα δυσκολίες, αγώνες και μάχες που κάποιες φόρες είναι άνισες. Ίσως γιατί κανένας δε μπόρεσε να προβλέψει ότι όλα αυτά τα παιδιά θα γνωρίσουν έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό και γεμάτο με άλλες φάτσες χωρίς χαμόγελα και χωρίς όνειρα. Ίσως γιατί κανένας δεν τολμούσε να πει αυτό ακριβώς. Πως ,ενώ όλα εκείνα τα χρόνια μας μάθαιναν να ονειρευόμαστε κάποια στιγμή, κάποιοι άλλοι άνθρωποι θα μας το στερούσαν. Ίσως ακόμα γιατί τότε πιστεύαμε πως όλο αυτό θα κρατήσει για πάντα.
Με αφορμή λοιπόν αυτές τις πρώτες μέρες στο σχολείο σας προτρέπω να ζήσετε την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό, γιατί δυστυχώς αυτά τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω και σίγουρα δεν κρατάνε για πάντα..
Και να μην επιτρέψετε να σας στερήσουν το δικαίωμα, να κάνετε όνειρα.
Γιατί αυτά τα όνειρα θα είναι πάντα οι πιο αγνές, αληθινές και πολύτιμες σκέψεις σας.
Σας αφήνω γιατί το δικό μου άλμπουμ είναι γεμάτο από φωτογραφίες και θέλω μ΄ αυτό να ταξιδέψω. Και μιλάω για πραγματικό άλμπουμ, όχι «χαρούμενες» φωτογραφίες με έξυπνα τηλέφωνα.
Καλή σχολική χρονιά!
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)