Μια εκ βαθέων συνέντευξη στο περιοδικό “ΟΚ!” και την δημοσιογράφο Σόνια Καζόνι, έδωσε η Μαρία Ηλιάκη.
Η γνωστή παρουσιάστρια, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στην περίοδο της εγκυμοσύνης της, τη νέα της καθημερινότητα με την κόρη της και την γνωριμία της με τον Στέλιο Μανουσάκη.
Πώς πέρασαν όλοι αυτοί οι μήνες της εγκυμοσύνης με καραντίνα στη Νέα Σμύρνη;
Προσπάθησα να είμαι κουλ, σχεδόν αναίσθητη, για να μην αγχωθώ περισσότερο, καθώς ήμουν μόνη καικλεισμένη σε ένα σπίτι. Θυμάμαι το πρώτο βράδυ που ξεκίνησαν οι εμετοί και οι ναυτίες: Είχα πέσει στο κρεβάτι και με είχε πιάσει φοβερός πονοκέφαλος. Είπα μέσα μου «Μάτι θα είναι». Κοιτάω το ρολόι, ήταν 2.00 το πρωί. Στέλνω μήνυμα σε έναν φίλο μου που ξέρω πως είναι ξύπνιος εκείνες τις ώρες και του γράφω «Μπορείς να με ξεματιάσεις; Έχω πολύ μάτι, άσ’ τα, χάλια!». Αφού με έβρισε που τον ξύπνησα μου λέει «Μην ανησυχείς, θα σε ξεματιάσω». Μετά από μια ώρα ξύπνησα χειρότερα, έλεγα πως δεν με ξεμάτιασε καλά! Ε, από εκείνο το βράδυ άρχισαν οι πρώτοι εμετοί και δεν σταμάτησαν ποτέ.
Το είχατε δρομολογήσει να πας να βρεις τον Στέλιο στην Ελβετία;
Ναι, μόλις με άφηνε ο γιατρός μου να ταξιδέψω, θα έφευγα, γιατί θέλαμε να είμαστε μαζί αυτούς τους μήνες. Με το που μου είπε ο γυναικολόγος μου «μπορείς να ταξιδέψεις», την άλλη μέρα πήρα το αεροπλάνο για Ζυρίχη.
Παρά τις ναυτίες σου, όλο αυτό τον καιρό πάντως ήσουν αρκετά ενεργή στα social media…
Όταν δεν έκανα εμετούς, δεν ζαλιζόμουν και δεν είχα πονοκέφαλο, ήμουν, ναι! Μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η επαφή με τον κόσμο. Ήταν και μια διέξοδος γιατί δεν μπορούσα να κάνω πολλά. Ήταν χειμώνας, δεν με άφηνε ο Στέλιος να βγαίνω βόλτα στα χιόνια, φοβόταν μη γλιστρήσω, δεν με άφηνε να βγαίνω βόλτα στη βροχή, φοβόταν πάλι να μη γλιστρήσω, και επειδή όλους αυτούς τους μήνες έβρεχε και χιόνιζε, ήμουν βασικά στο σπίτι μας, σε ένα χωριουδάκι έξω από τη Ζυρίχη.
Μαγείρευα, διάβαζα, έκανα και τα stories μου. Έκανα και νέες φιλίες, τρία κορίτσια από την Ελλάδα που κάναμε παρέα, την Ανατολή, την Μπίλι και την Εύη (σ.σ. Φραγκολιά), με την οποία κάναμε μαζί και κάποιες φωτογραφίσεις για το Instagram. Ήρθαμε κοντά με τα κορίτσια αυτά και μου λείπουν τώρα. Θέλω με την πρώτη ευκαιρία να τις δω. Με βοήθησαν σε όλα και περάσαμε μαζί όμορφα γιατί εκείνες ζούσαν ήδη αρκετά χρόνια στην Ελβετία, με βοήθησαν να εγκλιματιστώ και να γνωρίσω τα μέρη, γιατί ο άντρας μου δούλευε πολλές ώρες.
Ήταν αυστηρός μαζί σου ο Στέλιος στη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή απλά φοβόταν να μη γλιστρήσεις;
Όχι, δεν ήταν αυστηρός, ήταν απλά πολύ προσεκτικός. Γιατί πέρα από τα πρακτικά, όπως οι εμετοί που με ταλαιπώρησαν, όλα τα άλλα ευτυχώς ήταν μια χαρά. Ο άντρας μου ήταν ουσιαστικά ο γιατρός μου (σ.σ. είναι γυναικολόγος) όσο μέναμε στην Ελβετία. Έβλεπε πως οι εξετάσεις ήταν καλές, πως όλα ήταν μια χαρά με το μωρό και ήταν πολύ καθησυχαστικός.
Φαντάζομαι πως όταν πήγες στη Ζυρίχη, έχοντας τον καλό σου δίπλα σου ένιωσες αμέσως πολύ πιο ασφαλής.
Όχι επειδή είναι άντρας μου, αλλά ο Στέλιος είναι φανταστικός γιατρός και ένιωσα μεγάλη ασφάλεια. Το συνειδητοποίησα ακόμα πιο έντονα όταν πήγα στο νοσοκομείο που δουλεύει για εξετάσεις και συνάντησα άλλες ασθενείς του. Πολλές Ελληνίδες στη Ζυρίχη τον έχουν εμπιστευτεί και μου έλεγαν πολύ όμορφα λόγια για εκείνον – με πόση ενσυναίσθηση τις συμβουλεύει και τις ενθαρρύνει.
Πώς ένιωσες όταν είδες για πρώτη φορά το κοριτσάκι σας;
Θέλω να σου πω ότι ήταν ακριβώς η ίδια όπως την είχαμε δει στον τελευταίο υπέρηχο, την είχαμε δει πολύ καθαρά. Ενώ μπήκα στο μαιευτήριο πολύ ψύχραιμη, είχα κοιμηθεί καλά το προηγούμενο βράδυ, ντύθηκα, ετοιμάστηκα πολύ κουλ, όταν με έβαλαν στο χειρουργικό κρεβάτι, δεν ξέρω τι με έπιασε. Ίσως επειδή τους είδα όλους από πάνω μου ξαφνικά, αγχώθηκα πάρα πολύ. Ευτυχώς ήταν μαζί μου και ο Στέλιος κι αυτό μου έδινε ασφάλεια. Και όταν την είδα που βγήκε, ένα πλάσμα γεμάτο αίματα, λέω «Στέλιο, τι είναι αυτό; Το παιδί μας;». Ήμουν κάπως αποστασιοποιημένη, μέχρι που πήγαμε στο δωμάτιο και μου την έβαλαν στο στήθος μου. Εκεί είπα «Θεέ μου, αυτό το πλασματάκι βγήκε από μέσα μου;».
Τι θυμάσαι πιο έντονα από τις μέρες στο μαιευτήριο;
Ήταν πολύ ωραίες οι μέρες στο μαιευτήριο, μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο να τις ξαναζούσα! Είχαμε ένα πολύ ωραίο δωμάτιο με θέα τη λίμνη και τα χιονισμένα βουνά. Όλο το προσωπικό του νοσοκομείου ήταν από πάνω να μας βοηθήσουν σε όλα. Είχε ωραίο φαγητό, ήταν όλοι χαμογελαστοί, εξυπηρετικοί, μου άλλαζαν το μωρό, μου το έφερναν να το θηλάσω. Τις πρώτες μέρες νόμιζα πως δεν ξυπνούν ποτέ μέσα στη νύχτα τα μωρά! Δεν παραπονιέμαι, όμως, και τώρα καλόβολη είναι.
Με τον Στέλιο γνωριζόσασταν πριν γίνετε ζευγάρι, σωστά;
Δεν θέλω να λέω πολλά για τον Στέλιο για να μη μου τον ματιάζουνε, αλλά τελικά όλο για εκείνον μιλάω! (Γελάει.) Ναι, γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια εξ όψεως. Δεν κάναμε ποτέ παρέα. Λέγαμε απλά ένα «γεια». Και τα έφερε έτσι η ζωή που είπαμε τελικά πολύ περισσότερα. Μερικές φορές τον κοιτάω, με κοιτάει και μου λέει «Πίστευες ποτέ πως εμείς οι δύο θα κάναμε παιδί;». Σκέψου πως κάθε καλοκαίρι τον έβλεπα στην Κρήτη, είναι και εκείνος από εκεί, κάναμε διακοπές στο ίδιο μέρος. Με τίποτα δεν θα μπορούσα να φανταστώ τι μας επιφύλασσε η ζωή. Αλλά η ζωή κάπως τα φέρνει τα πράγματα και όταν αυτά έρχονται δεν έχεις λόγο να τους αντιστέκεσαι.
Πώς είναι η καθημερινότητα με το μωρό σου;
Αχ, δεν το πίστευα ποτέ πως θα κάνω ένα τόσο καλό παιδάκι. Είναι ένα καλόβολο μωρό, πολύ συνεργάσιμη, δεν έχει κλάψει σχεδόν ποτέ σε βαθμό να με ταλαιπωρήσει, είναι ήρεμη, γελαστή και αγαπησιάρα. Είναι όπως την οραματιζόμουν όλο αυτό τον καιρό στην Ελβετία. Η αλήθεια είναι πως ήμουν ήρεμη και ξεκούραστη και σίγουρα έπαιξε κι αυτό ρόλο. Ήταν εκεί ο άντρας μου, είχα πολύ ελεύθερο χρόνο, δεν με άγχωνε τίποτα. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν αγόρι. Το μητρικό μου ένστικτο αυτό έλεγε. Ένιωθα πως επειδή εγώ είμαι λίγο αγοροκόριτσο, ο Θεός θα μου στείλει ένα αγόρι, επέμενα μάλιστα στον γιατρό μου, μέχρι που στον 3ο μήνα περίπου μάθαμε πως είναι κοριτσάκι. Με τις μαμάδες τα κορίτσια έχουν ένα ωραίο δέσιμο και είμαι χαρούμενη που έχω αυτό το υπέροχο κοριτσάκι στη ζωή μου.
Και εσύ ήσουν πολύ δεμένη με τη μαμά σου…
Ήμουν πολύ. Είχαμε περάσει και τις κρίσεις μας, αλλά είχαμε μια πολύ ουσιαστική σχέση. Θα την ήθελα τη μανούλα μου να είναι κοντά μου τώρα, να τα ζούμε μαζί όλα αυτά, αλλά νομίζω πως τα βλέπει. Μου έλειπε όταν ήμουν στο μαιευτήριο, σκεφτόμουν «Γιατί να μην είναι εδώ η μαμά μου;».
Εντοπίζεις αλλαγές στον εαυτό σου αυτούς τους τέσσερις μήνες που έχει έρθει στον κόσμο η μικρή;
Πολλές, έχω γίνει πιο ήρεμη και υπομονετική και γενικώς προσέχω πιο πολύ. Για παράδειγμα, οδηγώ πιο προσεκτικά, φοβάμαι μήπως πάθω τίποτα. Έχω μέσα μου το άγχος μήπως μείνει η μικρή χωρίς μαμά, όπως έμεινα εγώ χωρίς τη μαμά μου. Επίσης, δεν δίνω πια απόλυτη προτεραιότητα στη δουλειά μου, όπως παλιά. Από τα 18 μου δούλευα όλη μέρα. Ήθελα να πηγαίνουν όλα καλά στη δουλειά και έλεγα πως θα έρθουν και τα υπόλοιπα. Τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αλλάξει, σκέφτομαι πως θέλω να είναι καλά η οικογένειά μου, ο Στέλιος και τώρα και το μωρό μας, και θα έρθουν και τα υπόλοιπα.
Πώς τη φωνάζεις τη μικρούλα σου;
Τη φωνάζω Λουλουδένια κυρίως, γιατί γεννήθηκε τον Μάιο, τη φωνάζω και Κατερνούλα, όπως θα τη βαφτίσουμε, είναι το όνομα της μαμάς του Στέλιου.
Πώς ήταν όταν επέστρεψες στην Ελλάδα και πήγες να δεις τον μπαμπά σου με τον καλό σου και το μωρό;
Ο μπαμπάς μου έχει λατρέψει τη μικρή – είναι το τρίτο του εγγόνι, το πρώτο κορίτσι. Το περίμενε πώς και πώς από μένα, άσχετα που δεν το έλεγε. Δεν με έχει αγχώσει ποτέ ο μπαμπάς μου με αυτά, ποτέ δεν μου είπε «Πότε θα παντρευτείς και θα κάνεις παιδί;» αλλά έχει χαρεί πολύ. Και αγαπά πάρα πολύ και τον Στέλιο.