Κώστας Χαρδαβέλας: "Με τον καρκίνο είδα ποιοι είναι φίλοι μου τελικά..."

Στο περιοδικό Down Town Κύπρου μίλησε ο Κώστας Χαρδαβέλας, ο οποίος αναφέρθηκε στην περιπέτεια που πέρασε με τον καρκίνο και πως το αντιμετώπισε.

Κι από την επαγγελματική «ανασφάλεια» στην προσωπική: στη μέρα που κλήθηκες να περάσεις από «εξετάσεις» για τη ζωή σου.

Είναι άγριο πράγμα να σου λένε «έχεις καρκίνο», όταν νιώθεις υγιής, ασχολείσαι με τον αθλητισμό, δουλεύεις πολύ. Όταν, εν ολίγοις, πιστεύεις πως «δεν συμβαίνει τίποτα». Και ξαφνικά έρχεται εκείνη η μέρα που ο γιατρός σου λέει: «οι πιθανότητες για να πεθάνεις είναι 70%».

Τι σκέφτηκες;

Δεν είχα πολλές επιλογές. Ή θα έπρεπε να κατεβάσω το κεφάλι και τα χέρια, λέγοντας «έλα να με πάρεις» ή να βγω στα «μαρμαρένια αλώνια» για να αναμετρηθώ με τον θάνατο. Επέλεξα το δεύτερο. Κι όταν τον νίκησα, χόρεψα για μένα, για τον Κώστα, ένα ζεϊμπέκικο. Έτσι προέκυψε κι ο τίτλος του βιβλίου «Το ζεϊμπέκικο του νικητή».

Πότε ξεκίνησε η περιπέτεια;

Τέλη Ιουνίου 2009. Ήταν μέρες μοναξιάς κι αγωνίας, που δεν ήξερα τι θα γίνει, αν θα τα κατάφερνα ή όχι. Και νύχτες περίεργες, που τις περνούσα στο κομπιούτερ γράφοντας σκέψεις κι ελπίδες. Έτσι ξεκίνησα το βιβλίο, που περισσότερο ήταν σημειώσεις για να τις έχει ο γιος μου, ο Κωνσταντίνος. Εκείνος θέλησε να εκδοθεί για να δώσουμε το μήνυμα ότι στα δύσκολα δεν εγκαταλείπουμε.

Άλλαξες συνήθειες μετά την περιπέτεια;

Απ’ την πρώτη μέρα έκοψα το κάπνισμα. Και δεν μου έλειψε καθόλου, παρότι κάπνιζα τρία πακέτα τη μέρα. Το είδα σαν δολοφόνο μου. Κι αυτό που λέω πια στους καπνιστές είναι να πετάξουν αμέσως το πακέτο που έχουν στην τσέπη τους. Είναι ένας ύπουλος εχθρός.

Οι φίλοι ήταν κοντά σου σε όλο αυτό;

Με τον καρκίνο είδα ποιοι είναι φίλοι μου τελικά. Γιατί κάποιοι έμειναν δίπλα μου, αλλά οι περισσότεροι έφυγαν σαν τα ποντίκια.

Γιατί;

Φοβήθηκαν ή αδιαφόρησαν. Ή τους ήταν πολύ «σκοτεινό», πολύ «μαύρο» όλο αυτό για να το διαχειριστούν. Εγώ χρησιμοποιώ ανοιχτά τη λέξη «καρκίνος». Κάποιοι τρέμουν ακόμα και να προφέρουν τη λέξη