Η Κατερίνα Βρανά, δύο χρόνια μετά τη σοβαρή περιπέτεια που πέρασε με την υγεία της, επέστρεψε στη σκηνή με την παράσταση «Σχεδόν πέθανα» για να περιγράψει όσο πιο αστεία μπορεί το τι της συνέβη. Η γνωστή ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό «People» και μίλησε για όλα!
Πόσο διάστημα μεσολάβησε μέχρι να επιστρέψεις στην Ελλάδα;
Δύο μήνες. Στη συνέχεια μεταφέρθηκα σε νοσοκομείο της Ελλάδας για άλλους τρεις μήνες. Στη Μαλαισία ήμουν συνεχώς στην εντατική, γιατί παρουσιάζονταν συνεχώς νέα θέματα. Ο χειρουργός κάποια στιγμή μού είπε: «Κατερίνα, περνάω ξανά όλη μου την πρακτική μαζί σου». Και του απαντάω: «Τιμή σου και καμάρι σου». «Δεν έχω ξαναδεί κάτι ανάλογο» μου λέει ξανά. «Σε ευχαριστώ! Μόνο κάτι τέτοιο μου ταιριάζει» του απάντησα με καμάρι!
Πρέπει ό,τι κι αν κάνεις να είναι τόσο ιδιαίτερο;
Μοναδικό! Ακόμη κι όταν πεθαίνω! Γράψ’ το όπως σ’ το λέω! (γέλια) Τυφλώθηκα δύο εβδομάδες αφού συνήλθα από το κώμα. Το θέμα με την ομιλία μου προέκυψε ένα χρόνο μετά, το Μάρτιο του 2018.
Αυτό πώς συνέβη;
Μάλλον έγινε καθ’ οδόν. Φαίνεται πως όλα είναι συνδεδεμένα με το κέντρο του εγκεφάλου που δουλεύει το συγχρονισμό και το συντονισμό. Οπότε, δεν μπορώ να συγχρονίσω όραση, ομιλία και ισορροπία. Αυτά έχουν μείνει. Οι μύες μου είναι καλά και έχω πολλή δύναμη.
Είχαν αδυνατίσει πολύ…
Λόγω του κώματος. Ας με διορθώσει ένας γιατρός, αλλά αυτό που έχω καταλάβει είναι πως είχε δηλητηριαστεί όλο μου το σώμα, έπαθα σηψαιμία, σηπτικό σοκ και με έριξαν σε κώμα για να μου κάνουν εντατική αιμοκάθαρση. Έπαθα πολυοργανική ανεπάρκεια. Ο οργανισμός μου έκανε shut down. Δούλευαν μόνο η καρδιά και ο εγκέφαλος. Από ό, τι μου εξήγησαν, ο οργανισμός έριξε το βάρος του στη λειτουργία αυτών των δύο οργάνων και το αίμα πήγαινε μόνο εκεί. Έτσι, έπαθα γάγγραινα στα άκρα. «Ποιος παθαίνει γάγγραινα τη σήμερον ημέρα;» (φωνάζει θεατρικά και γελάει) Το σώμα μου πάλευε για να κρατηθώ στη ζωή κι έτσι ατρόφησαν οι μύες και το νευρικό μου σύστημα. Έπαθα νευροπάθεια και μυοπάθεια. Όταν ξύπνησα, ενώ ένιωθα τα άκρα μου, η εντολή από τον εγκέφαλο δεν έφτανε. Σαν να μου έλεγε, «Φίλε, είμαστε ζωντανοί. Άσε τώρα τα χέρια. Κούλαρε. Κάτσε στο κρεβάτι και χαλάρωσε, μη με πρήζεις. Πιάσε ένα φραπέ». (γέλια) Ήμουν όμως τυχερή γιατί δεν έπαθα τις πελώριες ζημιές που παθαίνεις σε τροχαίο. Συγκαταλέγομαι στις περιπτώσεις του εγκεφαλικού. Ήμουν σαν ένας υπολογιστής που κράσαρε. Και έπρεπε να μάθω από την αρχή τα πάντα, σαν να είμαι μωρό.
