Δεν είναι μόνο ότι η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα.Δεν είναι ότι εδώ και 1 χρόνο μένω πια μόνιμα στην Αθήνα. Δεν είναι μόνο ότι δεν έφυγα ποτέ απο αυτή τη πόλη ούτε για σπουδές. Περισσότερο από όλα είναι ότι κάθε φόρα που έστω για μια-δυο μέρες βρίσκομαι εκεί, γυρίζω πίσω μ΄ένα μεγάλο και αληθινό χαμόγελο. Είναι λίγο η θάλασσα, λίγο το κλίμα, λίγο ότι εκεί ήταν το πρώτο σπίτι που νοίκιασα μόνη μου, λίγο που σε κάθε κεντρικό δρόμο της έχω μια ανάμνηση που με κάνει να αισθάνομαι οικεία. Αυτή η πόλη για μένα είναι το δικό μου λιμάνι. Και όχι γιατί ανήκω στην κατηγορία των κομπλεξικών ανθρώπων που δεν βλέπουν τίποτα ωραίο εκτός απο το χωριό τους, αλλά γιατί εκεί χωρίς να πω πολλά έχω ανθρώπους που καταλαβαίνουν και ξέρουν τα πάντα. Αυτοι είναι οι φίλοι μου και θα σας συστήσω μερικούς σήμερα. Είναι οι άνθρωποι που με κάνουν να γελάω, να ξεχνιέμαι, που δεν με παρεξηγούν,που μια αγκαλιά τους μου δίνει δύναμη. Είναι οι άνθρωποι που θα εμπιστευτώ, θα στηριχτώ, θα τσαλακωθώ χωρίς δεύτερες σκέψεις. Αυτά τα παιδιά που μπορεί να έχουν μήνες να με δουν αλλά όταν θα βρεθούμε θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Και στα αλήθεια, αν αναλογιστείς κ εσύ πόσο σημαντικοί είναι αυτοί οι άνθρωποι για τη ψυχή σου και για την ισορροπία σου, νομίζω θα συμφωνήσεις μαζί μου. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι κουβαλάνε πάνω τους τις επιλογές μας και το τρόπο που βλέπουμε τη ζωή. Γιατί πολύ απλά μας χαρακτηρίζουν. Η Μαρία, ο Μαρίνος, ο Στέφανος, ο Γιώργος, η Σοφία είναι τα δικά μου φιλαράκια που γεμίζουν την καρδιά μου με απέραντη αγάπη. Που δεν τους νοιάζει πόσο όμορφος ή άσχημος είσαι, αν φοράς ακριβά ή όχι ρούχα, τι δουλειά κάνεις και άλλα τέτοια, άλλα νοιάζονται μόνο για να είσαι κάλα. Και γι' άυτό είμαι σίγουρη γιατί υπάρχουν στη ζωή μου τα τελευταία 10 και πλέον χρόνια. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που με έκαναν τελικά να καταλάβω ότι δεν έχει σημασία το μέρος, ο τόπος, ο χώρος αλλά οι άνθρωποι που ζουν σ΄άυτό.
Γιατί τι να το κάνεις να βρίσκεσαι στο πιο όμορφο μέρος του κόσμου χωρίς να έχεις ούτε έναν άνθρωπο απο τον οποίο να παίρνεις αλλά και να δίνεις αλήθεια. Άρα τελειώνοντας και επειδή ίσως να σας έχω ζαλίσει με αυτή τη πόλη καταλήγω στο συμπέρασμα ότι δεν είμαι ερωτευμένη με τη Θεσσαλονίκη λόγω γεωγραφικής θέσης και ομορφιάς αλλά μόνο λόγω ανθρώπων.Το ίδιο θα ήταν ακόμα και να βρισκόμουν στη Χαλκίδα, στην Αθήνα, στο Βόλο και όπου αλλού, αρκεί να είχα αυτά τα φιλαράκια να με στηρίζουν και να με αγαπούν. Αυτό λοιπόν το post είναι αφιερωμένο σ΄αυτούς τους ανθρώπους που μου λείπουν πολύ, που ομορφαίνουν τις γωνιές της Θεσσαλονίκης για μένα και που με αφήνουν όταν είμαι μαζί τους να είμαι ο εαυτός μου. Και ξέρω καλά ότι δεν είναι και τόσο εύκολο.
ΥΓ. Σας αγαπώ πολύ!
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)