Για τα παιδικά του χρόνια στην Κρήτη και τις αντιρρήσεις του πατέρα του να ασχοληθεί με τη μουσική και το τραγούδι, μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξή τουστο περιοδικό Λοιπόν ο Νίκος Ζωιδάκης.
Η μητέρα σου είχε πυροσβεστικό ρόλο;
«Η μάνα πάντα. Είμαι το πρώτο παιδί της οικογένειας. Τώρα, επειδή ο πατέρας μου είναι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, έρχεται καμιά φορά εκεί που τραγουδάω και τον βλέπω από κάτω να κλαίει, δακρύζει από συγκίνηση. Εγώ τον πειράζω και του λέω: «Μην κλαις, δεν σε λυπάμαι καθόλου»
Πες μου ένα περιστατικό από την παιδική σου ηλικία;
«Πήγαινα στην Ε' Δημοτικού και δεν είχα πει σε κα¬νέναν ότι θέλω το καλοκαίρι να πάω να δουλέψω, απλώς τους ανακοίνωσα ότι έπιασα δουλειά στο τάδε μαγαζί, σερβιτόρος»
Δουλεύεις από την ηλικία των 10 ετών;
«Ναι, πιο πριν με έπαιρνε ο πατέρας μου στην οικοδομή και καθάριζα τάβλες, έβγαζα τις πρόκες, για να απασχολούμαι, να μαθαίνω. Όταν τελείωσα την Ε' τάξη, πήγα σε μια ταβέρνα της γειτονιάς, βρήκα τον ταβερνιάρη, ο οποίος μου είχε συμπάθεια, έπαιζε μπουζούκι κι εγώ τότε γρατζουνούσα το λυράκι, ήμουν διαβολάκι από πιτσιρίκι. Είχα πάει τότε στο μαγαζί και του είπα: «θα με πάρεις να δουλέψω, να βοηθάω εδώ;». Είπα του πατέρα μου μετά: «Από αύριο δουλεύω εκεί», τι να προλάβει να συμβουλέψει ο άνθρωπος;»
