Στην εφημερίδα Espresso, έδωσε μια εφ όλης της ύλης συνέντευξη η Ελένη Γερασιμίδου. Η ηθοποιός κάνοντας ένα flashback, θυμήθηκε τα παιδικά της χρόνια και όλες τις δυσκολίες που βίωνε εκείνη την εποχή, ενώ μίλησε ανοιχτά για τις αναμνήσεις από τα οικογενειακά της πρόσωπα.
Διαβάστε το σχετικό απόσπασμα:
Από πού είναι η καταγωγή σας;
«Εγώ γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη από γονείς της διασποράς. Ο πατέρας μου ήρθε από τη Βάρνα της Βουλγαρίας. Η μάνα του ήταν από την Πόλη και ο πατέρας του από τον Πόντο. Η μητέρα μου γεννήθηκε στην Ελλάδα, στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης, αλλά η γιαγιά μου ήρθε από τη Ρωσία. Ήμουν τυχερή γιατί είχα έναν πολύ καλό πατέρα, έναν αιώνιο έφηβο, αφού έφυγε από τη ζωή ενώ έκανε ποδήλατο το 1993. Έπεσε και έμεινε στον τόπο. Ο πατέρας μου, λοιπόν, ήταν υδραυλικός, αλλά δούλευε και γανωτζής, έφτιαχνε χάλκινα σκεύη. Το συνήθιζαν στη Βάρνα, ήταν καλοί τεχνίτες. Η μάνα μου τελείωσε το δημοτικό σχολείο και από μικρή πήγαινε στη δουλειά. Όταν παντρεύτηκε, δούλευε σε ξένα σπίτια ως καθαρίστρια, για να σπουδάσουν τα παιδιά της. Επειδή εκείνη δεν μορφώθηκε, ήθελε να πάνε και τα τρία παιδιά της στο πανεπιστήμιο. Η μάνα μου μπορεί να μην έβγαλε το λύκειο, αλλά μια ζωή διάβαζε»
Πώς ήταν τα παιδικά χρόνια σας;
«Δύσκολα από οικονομικής άποψης, αλλά δεν μας έλειψε ψωμί από το τραπέζι. Κι αυτό χάρη στη μαμά. Εκείνη έφερνε λεφτά στο σπίτι, ο πατέρας τα χρήματα που έβγαζε τα χάριζε. Ήταν πολύ τρυφερός και χαρωπός άνδρας, αλλά είχε ένα πάθος: τον ΠΑΟΚ. Δεν έχανε αγώνα (γέλια). Τι να σου πω; Πολλή μουσική και χορός στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης, το οποίο τότε ήταν χωριό. Έγραψα κι ένα βιβλίο για την περιοχή μου με τίτλο «Το Σινέ-Πανόραμα». Είχε κυκλοφορήσει το 1994 και είχε κάνει και επιτυχία, γιατί ήταν μια καταγραφή αυτής της όμορφης εποχής».
Τι θυμάστε χαρακτηριστικά;
«Τον πατέρα μου, τη μάνα μου, τη θεία μου να τραγουδάνε, αλλά την καλύτερη φωνή είχαν η αδερφή μου και ο αδερφός μου. Εγώ ήμουν φάλτσα, αλλά τραγούδα, τραγούδα, κάτι έμαθα (γέλια). Πιο πολύ τραγουδούσαμε Νίκο Γούναρη -ελαφρό τραγούδι-, κρυφά κάποια αντάρτικα, κανατάδες, πολύ Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και κάποια βουλγάρικα, τα οποία συνόδευε ο πατέρας με φυσαρμόνικα. Ήμασταν μια χορωδία.»
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)