Η Εβελίνα Παπούλια εξομολογείται: "Η μητρότητα με ηρέμησε, συνειδητοποίησα ότι έχω πολύ μεγαλύτερη υπομονή"

Στο περιοδικό People και στη Φανή Πλατσατούρα έδωσε μια εκ βαθέων συνέντευξη, η Εβελίνα Παπούλια.

Η γνωστή ηθοποιός αναφέρθηκε στον ανταγωνισμό που υπάρχει στο χώρο εργασίας της αλλά και πως η μητρότητα την ηρέμησε.

Μεγαλώνοντας φοβάσαι περισσότερο; Από το ποιος κάθεται δίπλα σου μέχρι μην πάει αργά το βράδυ και αναγκαστείς να περπατήσεις μέσα στο σκοτάδι;

Ένα στοιχείο που με χαρακτηρίζει είναι η άγνοια κινδύνου. Ξεκίνησα να έχω κάπως την αίσθηση του αφότου έκανα παιδί. Τότε γίνεσαι πιο υπεύθυνος. Επίσης, δεν μπορείς να συγκρίνεις την Αθήνα τριάντα χρόνια πριν με τη σημερινή. Είναι πιο άγρια τώρα τα πράγματα…

Άλλες αλλαγές που παρατήρησες σε σένα;

Η μητρότητα με ηρέμησε. Συνειδητοποίησα ότι έχω πολύ μεγαλύτερη υπομονή γύρω από πράγματα, για τα οποία, υπό άλλες συνθήκες στο παρελθόν, θα είχα κάνει έκρηξη. Στη δουλειά, για παράδειγμα, είμαι Βούδας. Μου ’χει βγει το όνομα και πολλές φορές κάνουν πλάκα με αυτό. Είναι δύσκολο να με βγάλει κάποιος εκτός εαυτού ή να με προσβάλει. Αν λύσεις κάποια πράγματα μέσα σου, δεν μπορεί κανείς να σε προσβάλει. Όλο το ζητούμενο είναι ο άνθρωπος να τα έχει καλά με τον εαυτό του, γιατί έτσι έχει καλή σχέση και με τους γύρω του. Αυτό τώρα, που έχεις χτίσει ένα όνομα και μια πορεία στον χώρο.

Συνέβαινε όμως το ίδιο και στις αρχές;

Δεν θυμάμαι στην αρχή της καριέρας μου να με έχει κάνει κάποιος να αισθανθώ άβολα! Ούτε αντιπάθειες έχω στον χώρο ούτε εχθρούς. Τουλάχιστον φανερούς… (γέλια). Πιστεύω πως ως χαρακτήρας δεν είμαι καθόλου ανταγωνιστική, οπότε ίσως να μην προκαλώ τέτοιου είδους αντιδράσεις.

Πώς γίνεται σε έναν τόσο ανταγωνιστικό χώρο να μην είσαι καθόλου ανταγωνιστική;

Το είχα από μικρή αυτό. Βέβαια δούλεψα με τον εαυτό μου, έτσι ώστε να μη γίνομαι ανταγωνιστική αλλά να μπορώ παράλληλα να κάνω τη δουλειά μου. Γιατί παλιά, αν αισθανόμουν ότι κάποιος έχει πολλή αγωνία στο να φανεί, έκανα πίσω, οπότε ουσιαστικά έκανα κακό σε μένα. Γενικά, θέλω να περνάω καλά. Γιατί, έχεις δίκιο, ειδικά στη δική μας δουλειά, τα «εγώ» κονταροχτυπιούνται. Αλλά αυτό εμένα με κουράζει.

Ίσως πλέον δεν έχεις την ανάγκη να βάλεις μπροστά αυτό το «εγώ» γιατί έχεις χορτάσει – τους ρόλους και την επιτυχία.

Μπορεί εκεί να συμβεί το ακριβώς αντίθετο: να διογκωθεί το «εγώ» σου επειδή έχεις καταφέρει δέκα πράγματα. Πάντως, δεν ζω με αυτού του είδους τις αγωνίες.

Είχες βάλει από την αρχή τα όρια; Ότι «μέχρι εκεί μπορώ…»;

Κοίταξε. Ξεκίνησα ως χορεύτρια. Η ζωή του χορευτή είναι μια μοναχική διαδρομή. Δεν έχει να κάνει με ομαδικότητα. Μπαίνοντας όμως μετά στην υποκριτική και κάνοντας δουλειές που είχαν πετύχει, έχανα σταδιακά αυτή τη μοναχικότητα, που για μένα ήταν αναγκαία. Οπότε υποχρεωτικά έβαζα όρια για να μην ξεφύγει το μυαλό μου από τον στόχο. Και ο στόχος μου ήταν ανέκαθεν να κάνω καλές δουλειές.