Δάφνη Βαλέντε: Δημοσίευσε το κείμενο που έγραψε και δεν διάβασε ποτέ στην κηδεία του Μιχάλη Ασλάνη

Πριν τέσσερα χρόνια αποχαιρετήσαμε τον αγαπημένο μας Μιχάλη Ασλάνη. Το κείμενο αυτό, το έγραψα με σκοπό να το διαβάσω στην κηδεία αλλά δεν μπόρεσα.

Μιχάλη μου,

δυστυχώς εσύ το γνώριζες καλά, ότι εμείς οι άνθρωποι της μόδας, καθώς και πολλοί άνθρωποι στα επαγγέλματα με λάμψη, είμαστε στην πλειοψηφία μας, άτομα στερημένα και υπερευαίσθητα, που διψάμε για τα φώτα και την αναγνώριση, γιατί πιστεύουμε ουτοπικά, ότι η αναγνώριση αυτή θα μας φέρει την αγάπη που έχουμε τόσο ανάγκη.

Νοιώθουμε κυρίαρχοι κάτω από τα φώτα της πασαρέλας, όμως όταν σβήσουν τα φώτα, το κενό, η μοναξιά και η κατάθλιψη μας χτυπάνε απειλητικά την πόρτα.

Γι'αυτό τον λόγο, ελπίζω εκεί που βρίσκεσαι πιά, να νιώθεις γαλήνη, αγάπη, ασφάλεια.

Θέλω να σε φαντάζομαι να έχεις πάρει μαζί σου τα χρώματα της θάλασσας, την ζεστασιά του ήλιου, τα αρώματα των λουλουδιών, γεύσεις γλυκές και τα ακούσματα του Χατζιδάκη και της Πρωτοψάλτη που τόσο αγάπησες.

Θέλω να έχω στα μάτια την εικόνα σου, ήρεμο και γελαστό, να  έχεις μπροστά σου αμέτρητες κόλες χαρτί, πολύχρωμους μαρκαδόρους, χάντρες, πέρλες, παγιέτες και να δημιουργείς, ονειρικά, μαγικά, αγγελικά φορέματα, για την επόμενη επίδειξη σου στην ουράνια πασαρέλα, που θα φωτίζεται από το ζεστό φως των αστεριών.

Είμαι σίγουρη ότι θα έχεις φροντίσει να γράψεις τις προσκλήσεις με τον ξεχωριστό, τρυφερό, παιδικό γραφικό σου χαρακτήρα, προσθέτοντας καρδιές,  αστέρια και λουλουδάκια και πριν την επίδειξη θα είσαι για μοναδική φορά χαλαρός και ξέγνοιαστος.

Άλλωστε είμαι σίγουρη ότι έχεις πλέον αφήσει πίσω σου, μαζί μας εδώ στη γη, όλα όσα σε πλήγωσαν, την μοναξιά, τον φόβο, την ανασφάλεια, την απόγνωση, την αχαριστία, την προδοσία, τον φθόνο, την μισαλλοδοξία.

Θα σε θυμόμαστε πάντα με τρυφερότητα, γλυκέ μου φίλε».