Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 42 ετών την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου μετά από μάχη που έδινε με τον καρκίνο.
Ο θάνατό τους σκόρπισε θλίψη στο πανελλήνιο.
Ενάμιση μήνα μετά τον πρόωρο χαμό του Αλέξανδρου Νικολαϊδη, η σύζυγός του Δώρα Τσαμπάζη έδωσε μια συνέντευξη-εξομολόγηση στην εφημερίδα Documento και τον δημοσιογράφο Νίκο Παπαδογιάννη.
Η ίδια μίλησε για τις δύσκολες στιγμές που βίωσαν.
Δείτε επίσης ΕΔΩ! Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Η συγκινητική ανάρτηση της συζύγου του για τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς εκείνον
Είναι τελικά προτιμότερο να φεύγει ένας καταδικασμένος άνθρωπος μια και κάτω, παρά να δίνει μάχη με πόνους και βασανιστήρια; Δεν αντέχεται αυτό που ζήσατε
«Σκέφτηκα μήπως θα ήταν προτιμότερο να φύγει ο Αλέξανδρος ξαφνικά, μέσα στον ύπνο του ή σε ένα τροχαίο δυστύχημα. Η αγωνία με σκότωνε και εμένα λίγο λίγο. Είχα ανάγκη το σοκ. Να σοκαριστώ. να θρηνήσω στο μέγιστο. Να πέσω στα πατώματα και να μη μπορώ να μαζέψω τα κομμάτια μου. Τώρα όμως, αισθάνομαι ευλογημένη που μας δόθηκε η ευκαιρία να το διαχειριστούμε και να προετοιμαστούμε μαζί. Η αρρώστια σε προετοιμάζει για την απώλεια. Χαίρομαι που μπορέσαμε να μοιραστούμε τα τελευταία λόγια αγάπης. Ανοίξαμε τις καρδιές μας και είπαμε τα ανείπωτα. Τελικά, έγιναν όλα όπως έπρεπε να γίνουν».
Πώς ξεκίνησε η περιπέτειά σας;
«Τον Αύγουστο του 2020 ο Αλέξανδρος άρχισε να αισθάνεται μουδιάσματα στο δεξί του πόδι. Αρχικά, θεώρησε ότι προέρχονταν από τη μέση του, τη σμπαραλιασμένη από τους αγώνες. Όσο περνούσε ο καιρός, το πρόβλημα γινόταν πιο έντονο, σχεδόν μόνιμο. Ο Αλέξανδρος, που ήξερε καλά το σώμα του, άρχισε να ψάχνεται. Και γύρω στα Χριστούγεννα μάθαμε ότι είχε όγκο στον αριστερό βρεγματικό λοβό του εγκεφάλου. Αυτός ο όγκος πίεζε το νεύρο όχι της κινητικότητας αλλά της αισθητικότητας. Μπήκαμε αμέσως στο χειρουργείο, στις αρχές του ’21, ελπίζοντας ότι ο όγκος θα ήταν καλοήθης».
Αλλά η βιοψία έδειξε το αντίθετο
«Ναι. Όγκος μεταστατικός. «Πιθανότητα από τον πνεύμονα» μας είπαν μετά την ιστολογική εξέταση. Διπλό το σοκ. Και καρκίνος και μετάσταση. Τέταρτο στάδιο όπως λένε. Φοβόμασταν ότι υπήρχε και σε άλλο σημείο του σώματος. Μολαταύτα, το διαχειρηστήκαμε γρήγορα και σταθήκαμε στα πόδια μας. Μας βοήθησε η στήριξη του Αλέξη Τσίπρα από την πρώτη στιγμή. «Θα είμαστε δίπλα σας» είπε στον Αλέξανδρο. Μας ανέλαβε αμέσως ο πρύτανης ο κ. Δημόπουλος. «Μας βρήκε το κακό, αλλά θα το αντιμετωπίσουμε» λέγαμε. Η οικογένειά μας, μόλις είχε γίνει τετραμελής, το μωρό ήταν έξι μηνών. Η κόρη, η Ελεάννα, προσκολλημένη στον πατέρα. Όλα ήταν περίπλοκα».
Ακολούθησαν οι πρώτες χημειοθεραπείες.
«Ναι, στο Αλεξάνδρα. Νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα στη Μιχαλακοπούλου, ακριβώς απέναντι στο νοσοκομείο, για να κοιταζόμαστε από τα παράθυρα! Λόγω Covid δεν επιτρεπόταν να τον συνοδεύσω στη χημειοθεραπεία. Αλλά ήμασταν αποφασισμένοι ότι όλα θα πάνε καλά. Παράλληλα, εγώ προσπαθούσα μόνη μου να κατεβάσω γάλα με το θήλαστρο και να το συντηρώ με παγοκύστες. Το έστελνα με ΚΤΕΛ στη μάνα μου στη Θεσσαλονίκη για να πιει το μωρό, που ακόμη δεν δεχόταν γάλα σε σκόνη. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τη νέα σκληρή πραγματικότητα. Ο καθένας μας έδινε μάχη από το δικό του μετερίζι με κοινή συνισταμένη τη ζωή. «Δώρα, πρέπει να τα καταφέρεις ό,τι και αν γίνει» έλεγα μέσα μου. Ακόμη μας φαινόταν αδιανόητο ότι ο Αλέξανδρος μπορεί και να μη τα καταφέρει».
Δώρα, πώς πενθεί κάποιος μια τέτοια απώλεια;
«Θέλω το πένθος μου να είναι δημιουργικό. Να κάνω πράγματα για εκείνον, ώστε να μείνει αθάνατος. Η δημοπρασία των μεταλλίων του, που θα γίνει τον Δεκέμβριο, ήταν η τελευταία του επιθυμία. Και θέλω να καταλήξουν σε χέρια καθαρά, όπως ήταν τα δικά του. Τα έσοδα θα δοθούν για να βοηθηθούν παιδιά με καρκίνο ή κακοποιημένα αλλά και ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Ο Αλέξανδρος ήταν ένας άνθρωπος που γεννήθηκε μες στη μαυρίλα για να δώσει χαρά, να δοξάσει τη χώρα του και να απαλύνει τις ψυχές. Στα δέκα χρόνια που ζήσαμε μαζί δεν τον άκουσα να λέει κακή κουβέντα ούτε γι’ αυτούς που τον έβλαψαν. Γύρισα από την κηδεία του και ένιωθα γαλήνη και ανακούφιση. Η αγάπη που εισπράξαμε πήρε όλα τα κομμάτια, όλα τα «γιατί;» και τα κούμπωσε μεταξύ τους. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήταν ένας άνθρωπος αγέρωχος, υπερήφανος, τίμιος, καθαρός, πολύ γενναιόδωρος. Ένας άνθρωπος που μέσα του είχε μόνο το καλό και το φως».
Τον Απρίλιο του 2021 έγινε το δεύτερο χειρουργείο και ενώ για περίπου έξι μήνες είχαν αναθαρρήσει, μετά, ακολούθησαν οι μεταστάσεις σε άλλα όργανα και άρχισαν οι πόνοι στα κόκκαλα.
«Τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση, από τον Οκτώβριο του 2021», λέει η Δώρα Τσαμπάζη και συνεχίζει, «Η ελπίδα χάθηκε περίπου τον περασμένο Αύγουστο».
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)