Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Τα μάτια της σπινθηρίζουν όταν σε κοιτάζει, σαν να ρουφούν κάθε σου λέξη. Νιώθεις ότι επικοινωνείς μαζί της, ακόμα και αν τη γνώρισες μόλις τώρα. Όταν μάλιστα το ζεστό της χαμόγελο έρχεται να σκεπάσει γλυκά μια φράση που προηγήθηκε, καταλαβαίνεις γιατί όλοι έχουν να σου πουν μόνο μια καλή κουβέντα για εκείνη. H εμφάνισή της έχει κάτι το αναπόδραστο και η παρουσία της στη σκηνή αποπνέει αέρα μεγάλης θεατρίνας.
Συναντιόμαστε στο καμαρίνι της, μετά την παράσταση «Marvin's Room», λίγο πριν την έχω παρακολουθήσει σε μια ακόμη σπουδαία ερμηνεία, μετά τον μοναδικό μονόλογο «Επάγγελμα Πόρνη» της Λιλής Ζωγράφου. Φαίνεται πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, αφού η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου πιστεύει, όπως θα μου πει, ότι δουλειά των ηθοποιών είναι «ν' αγγίζουμε χορδές συναισθημάτων». Η συζήτηση μπορεί να ξεκίνησε από τις καλλιτεχνικές της δραστηριότητες, αλλά δεν θα μπορούσε να μείνει μόνο εκεί…
Φεύγοντας από το Vault, εκείνο το βράδυ πήρα μαζί μου το βλέμμα της Λι, όταν μπήκε στο σπίτι μετά από είκοσι χρόνια απουσίας…
Να ξεκινήσουμε λέγοντάς μας μερικά λόγια για την ηρωίδα σου στο "Marvin's Room". Ποια είναι η Λι; Έχει ξεκινήσει από τη Φλόριντα, από μια οικογένεια μικροαστική. Όταν έπαθε ο πατέρας της το πρώτο εγκεφαλικό, αποφάσισε πως δεν αντέχει να ζήσει καμία αρρώστια, γιατί είχε ζήσει και τον θάνατο της μητέρας της. Είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί τα δύσκολα, δεν τα αντέχει. Είναι ανώριμη συναισθηματικά. Ακόμα και με τα παιδιά της δεν έχει καλή σχέση. Ο μεγάλος της γιος της έκαψε το σπίτι και είναι σε ίδρυμα και δεν πάει καν να τον δει, γιατί θεωρεί πως, αφού δεν μπορεί να τον ελέγξει και να έχει κάποια επιρροή επάνω του, δεν υπάρχει και λόγος να τον βλέπει κιόλας. Γενικά, είναι άνθρωπος που δεν αντέχει να βιώνει δύσκολες καταστάσεις, οποιοδήποτε πρόβλημα είναι σαν να μην υφίσταται για εκείνην. Όταν η μεγάλη της αδερφή, που πάσχει από λευχαιμία και με την οποία έχει να μιλήσει είκοσι χρόνια, την καλεί στο πατρικό τους, για να εξετάσουν το ενδεχόμενο να είναι εκείνη ή τα παιδιά της συμβατοί δότες μυελού των οστών, όλα θα αλλάξουν. Έρχεται αντιμέτωπη με τον εαυτό της, με την ίδια της τη ζωή, το παρελθόν της και, νομίζω ότι, γίνεται ένας καλύτερος άνθρωπος. Αντιμετωπίζει τις καταστάσεις και παίρνει για πρώτη φορά την απόφαση να μείνει κάπου και να στηρίξει κάτι. Εκεί καταλαβαίνουμε ότι είναι ένας βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος που όλη αυτή την αδιαφορία, που βλέπουμε στην αρχή του έργου, τη χρησιμοποιεί σαν άμυνα.
Το έργο είναι ένας ύμνος στην αγάπη. Πιστεύεις πως, πολλές φορές, η έννοια της "αγάπης" χάνει την ουσία της μέσα στην καθημερινότητα; Λέμε πολύ συχνά "Σ' αγαπώ" ,"φιλάκια" κ.τ.λ. χωρίς να τα εννοούμε πραγματικά; Δεν το συζητώ ότι τη χρησιμοποιούμε πολύ εύκολα. Ακόμα και σε γνωστούς τη λέμε: "Τι κάνεις, αγάπη μου;" "Πώς είσαι; Σ' αγαπώ." Αλλά η αγάπη είναι ένα πολύ βαθύ συναίσθημα που, όταν είναι πραγματικό, είναι και πολύ σημαντικό.
Εσύ δένεσαι εύκολα στις σχέσεις σου; Με ανθρώπους που επιλέγω να συνδεθώ, ναι.
Και τις διατηρείς; Βέβαια και πολλά χρόνια,ειδικά με φίλους. Έχω εικοσιπέντε χρόνια φίλους.
Θέλω να θυμηθείς μια σκηνή των παιδικών σου χρόνων που να έδειχνε ότι θα ακολουθούσες το δρόμο της υποκριτικής. Μου έλεγε ο μπαμπάς μου ότι, όταν ήμουν μικρή, έπαιζα με το τηλέφωνο και παρίστανα τις συνομιλίες που άκουγα. Κυρίως τη μαμά μου, που μιλούσε με μια φίλη της, και έκανα τη φίλη της, που κάπνιζε και έλεγε: "Ναι, θα βγω το βράδυ" κ.τ.λ. Υποδυόμουν δηλαδή κάτι άλλο. Εντάξει, ήταν ένα παιχνίδι αυτό, νομίζω όλα τα παιδάκια το κάνουν. Εγώ, αντί να παίζω με κούκλες, προτιμούσα να "κάνω" εκείνη την κυρία και την είχα "κοπιάρει" εντελώς!
Ένα ακόμη μεγάλο θεατρικό στοίχημα για εσένα είναι και ο μονόλογος "Επάγγελμα Πόρνη", μια παράσταση που την έχεις παρουσιάσει και εκτός Αθηνών. Πρόσφατα έπαιξες στη Σάμο, ενώ πριν από λίγο καιρό είχες ταξιδέψει στις Βρυξέλλες. Τι διαφορετικές προσλαμβάνουσες έχει το κάθε κοινό και τι αποκόμισες από αυτές τις εμπειρίες; Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι, ανεξαρτήτως του που παίζεται αυτή η παράσταση, έχει μια δυναμική και αγγίζει οποιοδήποτε κοινό. Είτε είναι ένα κοινό Βρυξελλών, που είναι πιο εκπαιδευμένο θεατρικά, είτε στη Σάμο, που οι άνθρωποι διψάνε για θέατρο, η αντιμετώπιση που υπάρχει από το κοινό είναι καταπληκτική, αγαπάνε πάρα πολύ την παράσταση. Ανταποδίδουν όλο αυτό που εισπράττουν με ιδιαίτερη θέρμη και αυτό είναι πολύ συγκινητικό.
Ποιο είναι το πιο ωραίο σχόλιο που έχεις ακούσει; Ότι κάποιον έχω αγγίξει. Να έρθει κάποιος να μου πει :"Αυτό που κάνατε μ' άγγιξε" .Νομίζω ότι αυτή είναι η δουλειά μας, τελικά, να μπορούμε ν' αγγίζουμε χορδές συναισθημάτων.
Και οι δύο παραστάσεις πάντως είναι πολύ δυνατές, νομίζω ότι πρέπει να ζεις σπουδαίες καλλιτεχνικές στιγμές... Ναι, είμαι πολύ ευτυχισμένη γι' αυτό.
Πέρα από τις πολύ ωραίες φωτογραφίσεις που κάνεις, όπως, για παράδειγμα, η τελευταία που είδαμε στο "Οκ!", με την ίδια ευκολία μπορείς και να ανεβάσεις στο διαδίκτυο μια φωτογραφία στην οποία είσαι τελείως άβαφη. Αναρωτιέμαι, ιδιαίτερα μια ηθοποιός που η φύση του επαγγέλματος έχει να κάνει πολύ με την εικόνα, πόσο ακομπλεξάριστη πρέπει να είναι και πόσο πρέπει να 'χει δουλέψει με τον εαυτό της για να δέχεται όλες τις πλευρές της. Γενικά, δεν κάνω πολλές φωτογραφίσεις, μόνο όταν υπάρχει λόγος. Συνήθως, όταν βγαίνει μια καινούρια δουλειά. Όσον αφορά στις φωτογραφίες στις οποίες είμαι άβαφη, δεν ξέρω αν έχω δουλέψει με τον εαυτό μου, αλλά, πραγματικά, δεν μ' ενδιαφέρει. Θεωρώ ότι δεν είναι ανάγκη να φτιάχνομαι κάπως για να βγάλω μια φωτογραφία. Μου αρέσει να βγαίνω, όπως είμαι στην καθημερινότητά μου, γιατί αυτό έχει μια αλήθεια και μου αρέσει η αλήθεια των πραγμάτων παρά το φτιασίδωμα. Δηλαδή, εντάξει, στο "Οκ!" έκανα μια πολύ ωραία φωτογράφιση, εντυπωσιακή, μέχρι και εγώ εντυπωσιάστηκα από το πόσο όμορφη μπορεί να είμαι! (γέλια) Αλλά από την άλλη, δεν είχα κανένα πρόβλημα, ξέρεις, να βγάλω μια φωτογραφία στη Σάμο έπειτα από παράσταση, που ήμουν και άβαφη και κλαμμένη. Δεν έχω θέμα με την εικόνα μου, ότι πρέπει, και καλά, να είναι κάπως.
Ίσως επειδή έχεις επιβεβαιωθεί πολύ...Μπορεί, αλλά βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και αισθάνομαι καλά και άβαφη. Οπότε δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει πάντα να δείχνουμε κάτι άλλο. Αυτή είμαι. Είμαι κι αλλιώς βαμμένη και αλλιώς μεταμορφωμένη σ' έναν ρόλο, αλλά η βάση μου είναι αυτή.
Φροντίζεις τον εαυτό σου; Προσπαθώ, όχι ιδιαίτερα. Θα ήθελα να τον φροντίζω πολύ περισσότερο. Επειδή, όμως, οι ώρες της δουλειάς είναι πολλές, δεν έχω τον απαραίτητο χρόνο. Θα ήθελα να κάνω περισσότερη γιόγκα, η διατροφή μου να 'ναι καλύτερη από αυτή που είναι, γιατί, ενίοτε, είναι και πολύ κακή, να ξεκουράζομαι περισσότερο, να ταξιδεύω περισσότερο.
Τώρα ξέρεις τι θα ήθελαν όλες να σε ρωτήσω; " Αποκλείεται να μην κάνεις κάτι! Πες μας έστω ένα μυστικό. Πώς είσαι τόσο λαμπερή;" Α! Αυτό θα σου έλεγαν; Θα σου πω την απόλυτη αλήθεια λοιπόν! Εγώ ξεκίνησα να κάνω μεσοθεραπεία, η οποία είναι μια δερματολογική θεραπεία, όταν ήμουν στα στα 28 μου. Γιατί θεωρώ ότι η πρόληψη είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου. Επειδή, λοιπόν, είχα ένα δέρμα πολύ λεπτό και πολύ ξηρό, ανακάλυψα αυτήν τη θεραπεία, που είναι ενίσχυση του δέρματος με βιταμίνες και βοηθάει στην ανάπλαση του κολλαγόνου και βοηθάει και τον ίδιο τον οργανισμό να αναπτύξει κολλαγόνο μόνος του. Ξεκίνησα, λοιπόν, αυτήν τη θεραπεία από τότε και, πλέον, την κάνω αραιά και που, μια απλή συντήρηση. Νομίζω όμως ότι αυτό με βοήθησε να διατηρηθώ όλα αυτά τα χρόνια. Πρόλαβα το πράγμα πριν συμβεί, γιατί μετά είναι λίγο δύσκολο να το μαζέψεις.
«Κάλλιον του θεραπεύειν το προλαµβάνειν»...Ακριβώς!
Στην τηλεόραση έχεις κάνει πολλές επιτυχίες. Ποιο σίριαλ ευχαριστήθηκες πιο πολύ; Όλα τα ευχαριστήθηκα, δεν θέλω να πω ότι στο ένα πέρασα καλύτερα και στο άλλο χειρότερα. Όλα μου έδωσαν πάρα πολλά πράγματα και αισθάνομαι καλά με τις επιλογές που έκανα στην τηλεόραση.
Σου λείπει η τηλεόραση; Όχι ιδιαίτερα. Θα ήθελα να κάνω ένα καλό σίριαλ, περισσότερο όμως θα μ' ενδιέφερε μια καλή ταινία.
Την προηγούμενη εβδομάδα υπογράφηκαν και τα πρώτα σύμφωνα συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών στη χώρα μας. Γεγονός που σε χαροποίησε και το εξέφρασες δημόσια στο προφίλ σου στο facebook με μια ανάρτηση ...Και έγινε από κάτω ο μαύρος ο χαμός στο ντουβάρι!
Αυτό θα σε ρωτούσα... Εκφράστηκαν έντονες αντιρρήσεις, ακόμα και με απρεπή τρόπο. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό; Γιατί είμαστε τόσο οπισθοδρομικοί; Δεν ξέρω, είναι προσωπικό θέμα του καθενός. Δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις σαν μια γενικότητα. Ο καθένας σκέφτεται τελείως διαφορετικά, έχει άλλη παιδεία, άλλα βιώματα, άλλες σκέψεις. Διαφέρουμε οι άνθρωποι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Σου κακοφάνηκε αυτός ο "κακός χαμός" που μου λες; Όχι, αναμενόμενος ήταν. Ειδικά στην Ελλάδα, που είμαστε μια βαθιά συντηρητική κοινωνία. Ενώ στην ουσία μπορούμε να κάνουμε χιλιάδες πράγματα, τα κρύβουμε κάτω από το χαλί. Βγάζουμε προς τα έξω έναν απόλυτο συντηρητισμό. Υπάρχουν άνθρωποι, ξέρω και φίλους μου,που μπορεί να έχουν διαφορετικές επιλογές ως προς τη σεξουαλικότητά τους και, ακόμα και αυτοί, αντιμετωπίζουν δυσκολίες να το αποδεχθούν. Θέλει ακόμα δουλειά το πράγμα.
Όσον αφορά στη δική σου προσωπική ζωή, αν γυρνούσες το χρόνο πίσω, θα άλλαζες κάτι ώστε να μην ξέραμε κάποια πράγματα. Θα έκρυβες κάτι ενδεχομένως; Όχι, όχι, δεν μπορώ να κρύψω. Δεν θέλω να κρύψω τίποτα. Αν είναι κάτι που συμβαίνει στη ζωή μου και είναι σημαντικό, θα μαθευτεί έτσι κι αλλιώς. Δεν θα κάνω κάτι εγώ. Αλλά είναι λογικό κάποια στιγμή να μαθευτεί . Από εκεί και πέρα δεν μπορώ να κρύβομαι. Θέλω να ζήσω τη ζωή μου ως φυσιολογικός άνθρωπος και, αν υπάρξει ένας άνθρωπος με τον οποίο θα είμαι μαζί, θέλω να βγω χέρι- χέρι να πάμε σ' ένα μαγαζί, να 'μαστε αγκαλιά, όπως όλοι οι άνθρωποι.
Είμαστε στην Ελλάδα, δηλαδή δεν υπάρχει κανένα star system. Αυτή η λέξη μόνο γέλια μπορεί να προκαλέσει. Ένα χωριουδάκι είμαστε εδώ πέρα, πέντε νοματαίοι. Απλώς κάποιοι έχουμε αναγνωρισιμότητα και αυτό είναι όλο. Εξάλλου το λεγόμενο star system δεν υποστηρίζεται ούτε καν οικονομικά. Δεν έχουμε τις απολαβές που υπάρχουν σ’ άλλες χώρες για να έχουμε μάνατζερ κ.τ.λ., για να είναι η ζωή μας κάπως αλλιώς… Οπότε, ας τη χαρούμε όπως είναι! Απλά είναι τα πράγματα...
Ας υποθέσουμε ότι είχες ένα μαγικό ραβδάκι και αύριο το πρωί μπορούσες να αλλάξεις κάτι στον εαυτό σου, στον χώρο σου και στην Ελλάδα. Τι θα άλλαζες; Κοίταξε, στον εαυτό μου δεν θα άλλαζα τίποτα.Τον έχω αποδεχθεί με τα καλά και τα κακά του. Όλα τα υπόλοιπα θα 'θελα πάρα πολύ να 'χω το μαγικό ραβδάκι και να τα αλλάξω όλα. Είναι πολύ λυπηρό αυτό που συμβαίνει στον πλανήτη αυτήν τη στιγμή. Μετανάστες και πρόσφυγες καθημερινά πνίγονται στη θάλασσα ξεριζωμένοι από την πατρίδα τους. Είναι θλιβερή η κατάσταση που υφίσταται η Ελλάδα, όπου πολύς κόσμος ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Αυτά σίγουρα θα 'θελα να τα αλλάξω. Γενικά, θα 'θέλα να αλλάξω τις ανισότητες που υπάρχουν σ' αυτόν τον πλανήτη και να κυριαρχήσει μια δικαιοσύνη. Η καθημερινότητα του καθενός από εμάς να 'χει αξιοπρέπεια και ευμάρεια.
Την Αλεξάνδρα απολαμβάνουμε στο "Marvin's Room" σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά μαζί με τους: Αθηνά Τσιλύρα, Δημήτρη Καρατζιά, Ιωσήφ Ιωσηφίδη, Γιάννα Σταυράκη και Στράτο Στρατηγαρέα.
κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 18.00 στο VAULT Theatre Plus
Μελενίκου 26 Γκάζι, Βοτανικός (Τηλέφωνο επικοινωνίας: 213 0356472, 6949 534889)
Περιοδεύει επίσης με το «Επάγγελμα Πόρνη» της Λιλής Ζωγράφου σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολάρι. Επόμενοι σταθμοί της περιοδείας είναι: