Στο «ΒΗΜΑgazino Women’s Issue» και την Ερη Βαρδάκη παραχώρησε μια αποκαλυπτική συνέντευξη η Δανάη Μιχαλάκη. Η Δρόσω των «Άγριων Μελισσών» μίλησε, μεταξύ άλλων, για τον ερχομό της στην Αθήνα από τη Σύρο, ενώ αποκάλυψε και τον λόγο που προτιμάει να χρησιμοποιεί τα ΜΜΜ και όχι να οδηγεί.
Κυρία Μιχαλάκη, ήρθατε στη συνέντευξη με ταξί. Δεν οδηγείτε;
Όχι. Μεγάλωσα στη Σύρο. Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα μου χρειαζόταν ένα δίπλωμα οδήγησης. Στα 19 μου ήρθα άρον-άρον στην Αθήνα να σπουδάσω και κάπως έτσι συνήθισα τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ένα περίεργο πράγμα, αλλά δεν θέλησα ακόμη να βάλω το αυτοκίνητο στη ζωή μου. Δεν με έχω φανταστεί να οδηγώ.
Το φοβάστε;
Όχι. Δεν είναι ότι είμαι αφηρημένη. Θέλω να πω, έχω την ψυχραιμία να οδηγήσω. Αλλά δεν μπορώ για κάποιον λόγο να με φανταστώ να προσπαθώ να παρκάρω και να περιμένουν αυτοκίνητα πίσω μου. Οπότε, μια χαρά είναι το μετρό, τα τρόλεϊ και τα λεωφορεία.
Τα χρησιμοποιείτε ακόμη και σήμερα, μετά την επιτυχία των «Άγριων Μελισσών»; Φαντάζομαι δεν είναι εύκολο με τον κόσμο που σας αναγνωρίζει...
Μόνο με τον COVID-19 σταμάτησα. Η καθημερινότητά μου για εμένα δεν έχει αλλάξει στην ουσία της. Εντάξει, ο κόσμος θα έρθει να μου μιλήσει. Έχω και παρέα στη διαδρομή.
Μετά τη μεγάλη επιτυχία των «Άγριων Μελισσών» το επόμενο βήμα σάς αγχώνει;
Καθόλου. Γενικά δεν θέλω το άγχος στη ζωή μου. Θεωρώ ότι είναι ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου. Και δεν ήμουν πάντα έτσι. Παλιά ήμουν πολύ νευρική...
Πώς το αποβάλατε; Κάνατε ψυχοθεραπεία;
Όχι. Μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι κατά της ψυχοθεραπείας, αλλά νομίζω ότι όλα τελικά ξεκινούν από μέσα σου. Κάποια στιγμή, γύρω στα 17 μου, συνειδητοποίησα ότι ο εαυτός μου δεν μου αρέσει καθόλου. Στενοχωρούσα τους δικούς μου, στενοχωρούσα τους φίλους μου. Και τελικά χαλιόμουν και εγώ η ίδια. Πέρασα μία άγρια εφηβεία, ήμουν πολύ αντιδραστική. Καμιά φορά και οι ίδιες οι καταστάσεις της ζωής σε ωριμάζουν. Και εγώ άλλαξα.
Σε αυτή τη μεταστροφή έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι ήρθατε μόνη σας στην Αθήνα να σπουδάσετε στα 19 σας χρόνια;
Ναι, αλλά ήταν μία ωρίμανση που είχε ξεκινήσει ακόμη πιο πριν. Όταν ήρθα στην Αθήνα μου φάνηκε μία μεγάλη ζούγκλα. Βράδιαζε και φοβόμουν να βγω έξω. Υπήρχαν συγγενείς, φίλοι, αλλά θυμάμαι όταν με έφερε ο πατέρας μου να εγκατασταθώ, μου είπε: "Και τώρα είσαι μόνη σου". Ένιωσα ωραία με αυτή την κουβέντα του. Μου έδωσε να καταλάβω ότι με εμπιστευόταν, ότι με πίστευε. Και δεν αισθάνθηκα στιγμή πίεση από την οικογένειά μου. Ένιωσα ελευθερία.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)