Δεν ξέρω για εσάς...Αλλά επειδή εδώ μοιραζόμαστε πολλά-και σ’ αυτό θα είμαι πάντα συνεπής-προσωπικά αυτή την εβδομάδα ζορίστηκα ψυχολογικά. Και ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος μάλλον κάποιες στιγμές «λυγίζει».
Σκέφτηκα, λοιπόν, να δούμε μαζί φωτογραφίες από το κινητό μου πέρυσι τέτοια εποχή, που κανείς δεν φαντάζονταν αυτό που θα ακολουθούσε...
Ποιος θα πίστευε ότι ένα χρόνο μετά η ζωή θα ήταν μονότονη, ίδια χωρίς πολλά χρώματα και εικόνες, πως θα φοράγαμε μάσκες και δεν θα μπορούσαμε να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον; Πως θα ζούσαμε με τον φόβο και θα συνηθίζαμε σε μια ζωή χωρίς εκπλήξεις και συναναστροφές...Κι αλλά πολλά που πλέον μας κάνουν να θεωρούμε τις παλιές-προ κορονοϊού- καθημερινές, απλές στιγμές «άπιαστο όνειρο».
Σκέφτομαι πως θα είναι η ζωή από εδώ και πέρα...Και εδώ θα μιλήσω ως άνθρωπος κατεξοχήν αισιόδοξος. Φαίνεται-έτσι λένε οι ειδικοί-ότι μέχρι το καλοκαίρι όλα θα είναι πολύ καλύτερα. Ας σκεφτούμε λοιπόν τι μας έλειψε...Προσωπικά μου έλειψε η ανεμελιά της καθημερινότητας, τα γέλια με τις φίλες μου, οι καφέδες μας, τα ξαφνικά μας ραντεβού στη γειτονιά για χρωματιστά κοκτέιλ, μου έλειψε η αγκαλιά, τα ταξίδια, τα ατελείωτα τραπέζια στο σπίτι και αλλά λίγα απλά καθημερινά.
Εγώ λέω πως πρέπει να ετοιμαζόμαστε για την αλλαγή που θα έρθει και που θα μας γυρίσει σιγά-σιγά σε όλα αυτά που αγαπούσαμε να κάνουμε πριν. Η κανονικότητα είναι η μαγική λέξη που τελικά είναι, πια όνειρο ζωής.
Θα έρθει η μέρα που θα ανοίγουμε το παράθυρο και θα ανασαίνουμε ελεύθεροι, θα έρθει η στιγμή εκείνη που θα μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε χωρίς περιορισμούς και θα σκεφτόμαστε ότι η γενιά μας το έζησε κι αυτό. Και ο καθένας το βίωσε διαφορετικά. Τα μηνύματα που πήραμε πολλά και ξεχωριστά για τον καθένα από εμάς.
Ας συγχωρέσουμε, ας εκτιμήσουμε, ας αγαπήσουμε....ΑΣ ΖΗΣΟΥΜΕ .Το μάθημα κοινό για όλους :Τίποτα δεν είναι δεδομένο! (Αισιόδοξα το λέω)
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)