Το πολύ σοφό γνωμικό μας λέει πως κάθε λαός έχει τις κυβερνήσεις που του αξίζει. Αδιαπραγμάτευτα σωστό ακόμα και για τη δική μας γειτονιά που άγγελοι τρελή την έχουν βαφτίσει και ευλογήσει.
Εμείς ψηφίζουμε, εμείς ορίζουμε τη μοίρα μας. Τόσο απλά! Σε αυτούς που επιθυμούν κάτι διαφορετικό τους συνιστώ να αλλάξουν υπηκοότητα, διότι το να φέρεις Ελβετούς ή Σουηδούς να ψηφίσουν για εμάς, θα κοστίσει κομματάκι ακριβά.
Από τη στιγμή που θεωρούμε το παραπάνω θέσφατο, εύκολα μπορούμε να συμφωνήσουμε όλες και όλοι πως έχουμε τη μουσική που μας αξίζει.
Όντας περικυκλωμένος από ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας που έχουν γράψει ή γράφουν ακόμα το κομμάτι τους στα μουσικά δρώμενα αυτού του τόπου, προσπαθώ να καταλάβω γιατί γκρινιάζουμε για τον μουσικό πολιτισμό που παράγουμε τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Από το ταλαιπωρημένο μου μυαλό σουλατσάρουν δύο λόγοι που εξηγούν αυτή τη non stop γκρίνια για την ποιοτική ένδεια που τρώει σα σαράκι το μουσικό οικοδόμημα αυτού του τόπου.
Ο ένας λόγος είναι γιατί ζούμε σε μια χώρα που λατρεύουμε να μηδενίζουμε, να κατακρίνουμε τους πάντες και τα πάντα, χωρίς να έχουμε το θάρρος να ρίξουμε έστω και μια κλεφτή ματιά στον καθρέφτη. Είναι θέμα παιδείας, ψυχοθεραπείας και dna καθώς μάλλον έτσι είναι «κουρδισμένο» το μέσα μας. Λατρεύουμε να δραματοποιούμε και να τραγικοποιούμε τα μικρά και τα μεγάλα. Μην ξεχνάμε πως είμαστε αυτοί που ανακάλυψαν τις τραγωδίες με πρωτομάστορες τον πατέρα της Αισχύλο, τον μέγιστο Σοφοκλή και τον Ευρυπίδη που τα δράματα του ήταν τα blockbusters της αρχαίας Ελλάδας.
Ο άλλος λόγος, που σηκώνει μεγάλη κουβέντα, είναι ότι το χωράφι παράγει αυτά που έχει. Αν ρίξουμε μια ψύχραιμη μάτια στον περιβάλλοντα μουσικό χώρο θα διαπιστώσουμε με τρόμο ότι είμαστε ελλειμματικοί αριθμητικά αλλά και σε εμπειρίες. Number speaking ζούμε σε μια χώρα που ο πληθυσμός γερνάει επικίνδυνα και βλέπουμε τον πολιτισμό μας σε κάθε επίπεδο να θρηνεί απώλειες σπουδαίων προσωπικοτήτων που δεν αντικαθίστανται ούτε στην ελάχιστη αξία τους. Η ζωή έχει έναν κανόνα απαράβατο που θέλει τα κενά να αναπληρώνονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Τώρα αν τα κενά αναπληρώνονται επάξια αυτό είναι κάτι που θα κρίνουν οι ιστορικοί του μέλλοντος.
Δεν μπορεί όμως να εθελοτυφλούμε και να μη βλέπουμε ότι αυτό που μας λείπει δεν είναι η ποσότητα, μα η ποιότητα.
Οι τέχνες μας αιμορραγούν γιατί τον πανδαμάτορα χρόνο κανείς δε νικά. Τεράστιες προσωπικότητες του πολιτισμού μας «έφυγαν» και εμείς μείναμε με φτηνά υποκατάστατα.
Σεφέρης, Ελύτης, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Τσιτσάνης, Βαμβακάρης, Χιώτης και τόσοι πολλοί μας άφησαν μια προίκα τεράστια και κληρονομιά βαριά και ασήκωτη.
Ποιος φταίει και έχουμε τόσο μεγάλο έλλειμα σε μεγάλες προσωπικότητες; Όσο τζαζ κι αν ακούγεται ίσως κανείς που να έχει όνομα και επώνυμο για να μπορούμε να τον συμπεριλάβουμε στις κατάρες και τα βουντού μας.
Ζούμε σε μια εποχή που ο περίφημος δυτικός πολιτισμός έχει κυριαρχήσει στα πάντα. Σχεδόν παγκόσμια Ειρήνη, αφθονία υλικών, μια Ελλάδα με σταθερό πολίτευμα χωρίς πολεμικά μπερδέματα με τους γείτονες, χωρίς εμφύλιους διχασμούς χωρίς πολλές σκοτούρες για το μυαλό.
Ιδανικό περιβάλλον για να μεγαλώσουν τα παιδιά μας και να αυξηθεί το προσδόκιμο της ζωής μας, αλλά εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον για να δημιουργηθούν μεγάλες προσωπικότητες. Διότι, κατά κανόνα, οι σπουδαίοι άνθρωποι έρχονται στον κόσμο μας για να λύσουν σπουδαία προβλήματα. Είναι άνθρωποι που σφυρηλατήθηκαν σε κακουχίες, σε πολέμους, σε δικτατορίες, σε κρίσιμες στιγμές που η κοινωνία είχε ανάγκη απο ήρωες, από οδηγητές, από σημαιοφόρους.
Βλέπετε πολλές φορές η αλήθεια είναι τόσο δίπλα μας που ουσιαστικά μας περιβάλει.
Μας λείπουν όσοι σπουδαίοι έφυγαν, όμως να είστε σίγουροι πως το σύμπαν και η ίδια η ζωή ξέρουν πως όταν χρειαστεί θα τους φέρουν μπροστά μας να οδηγήσουν, να εμπνεύσουν, να φωτίσουν.
Μ.Μ
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)