Στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων απάντησαν το πρωί της Τρίτης 3 Οκτωβρίου οι πρωταγωνιστές και συντελεστές της θεατρικής παράστασης «Αλέξης Ζορμπάς».
Το διάσημο έργο του Νίκου Καζαντζάκη μετά από μία επιτυχημένη περιοδεία σε όλη τη Ελλάδα δίνει ραντεβού με το κοινό και στην Αθήνα από τις 12 Οκτωβρίου στο θέατρο Βέμπο.
Η αυθεντική μουσική ανήκει στον Μίκη Θεοδωράκη, η σκηνοθεσία είναι του Σταμάτη Φασουλή και η διασκευή έχει την υπογραφή των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα. Τον Αλέξη Ζορμπά ενσαρκώνει ο Γρηγόρης Βαλτινός και μαζί του θα βρίσκεται ένας μεγάλος ακόμα θίασος.
Το FTHIS.GR και ο Μάριος Κωνσταντόπουλος βρέθηκε στη συνέντευξη Τύπου και μίλησε με κάποιους από τους πρωταγωνιστές.
Ακολουθούν οι σχετικές δηλώσεις:
Ναταλία Δραγούμη
-Ποιος είναι ο ρόλος σας στον Ζορμπά;
«Κάνω τη χήρα του χωριού, η οποία έχει χάσει τον άνδρα της αρκετά νωρίς και εκείνη την εποχή, το να είσαι χήρα και ειδικά νέα χήρα, ήταν αντίστοιχο το να είσαι ιερόδουλη. Όλοι οι άνδρες στο χωριό την κοιτάζουν με ένα αδηφάγο βλέμμα και την υποτιμούν. Σκέφτονται μόνο τη γυναικεία της πλευρά και όλες οι γυναίκες θεωρούν σίγουρο ότι ...πάει με τους άνδρες τους.
Είναι μια γυναίκα διαφορετική, δεν μπορεί να ζήσει και συνεχίσει σε αυτό το κοινωνικό περίγυρο, είναι δυστυχής και έχει πολύ κακό τέλος. Θεωρώ ότι είναι πολύ δραματικός ρόλος και επειδή είναι διαφορετική, συνάπτει σχέσεις με τον συγγραφέα (Νίκο Καζαντζάκη – Μέμο Μπεγνή) και έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το νεαρό κρητικό που παίζει ο Ρένος Ρώτας, ο οποίος της διαβάζει τα ποιήματα του».
-Ήταν δύσκολο για εσάς να προσαρμοστείτε στις πρώτες πρόβες και να κάνετε αυτή τη γυναίκα;
«Ήταν δύσκολο, αλλά με τα φώτα του Σταμάτη (Φασουλή) ήταν συναρπαστικό».
-Τώρα σας βλέπουμε και τηλεοπτικά μέσα από το «Έλα στη Θέση μου». Πώς είναι να ασχολείστε και με το θέατρο και με την τηλεόραση ταυτόχρονα;
«Δεν έχω αρχίσει ακόμα να τα συνδυάζω, την άλλη εβδομάδα θα αρχίσω. Το περιμένω με αγωνία να δω πως θα γίνει» (σ.σ. γέλια)
-Η περιοδεία που κάνατε πώς ήταν;
«Στην περιοδεία ήταν υπέροχα. Ήταν από τις πιο ωραίες περιοδείες που έχω κάνει ποτέ, που ήταν σαν διακοπές αλλά δεν ήταν διακοπές».
-Αποκαλύψατε (στην ομιλία σας) πώς ήταν η στιγμή που σας έκανε την πρόταση να συμμετάσχετε ο κύριος Τάγαρης στην παράσταση, και συνεργάζεστε με μεγάλα ονόματα του θεάτρου. Εμπιστευθήκατε κανέναν για την τελική σας απόφαση;
«Ήμουν από την αρχή «Ναι» σε όλα, γιατί αν σας τα πω ένα -ένα τα ονόματα χωρίς σχόλιο θα καταλάβετε: Αδελφοί Τάγαρη, Ζορμπάς, Καζαντζάκης, Ρέππας – Παπαθανασίου, Σταμάτης Φασουλής, Γρηγόρης Βαλτινός και πολλά άλλα ονόματα. Ε δεν χρειάζεται να το σκεφτείς».
Νίκος Βερλέκης
-Τι ρόλο έχετε στην παράσταση;
«Ο ρόλος που κάνω είναι του Μαυραντώνη, στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη τον είχε ερμηνεύσει ο Γιώργος Φούντας. Είναι ένας ρόλος φοβερά αυστηρός, ένας ήρωας φοβερά αυστηρός και γήινος, που κρατάει τις παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα της περιοχής και κυρίως του τόπου. Λέω και της εποχής γιατί και ο τόπος και η περιοχή παίζουν μεγάλο ρόλο και φτάνει στον φόνο κάποια στιγμή γιατί τα ήθη και τα έθιμα της περιοχής δεν επιτρέπουν ποτέ σε καμία γυναίκα να κοιτάει ίσια, κατάματα και δεν επιτρέπουν να έχει αντιρρήσεις για τίποτα. Μάλιστα, όταν είναι χήρα τα μάτια πρέπει να είναι κάτω στη γη, να κοιτάνε το χώμα και όχι κατάματα τους ανθρώπους. Αυτό λοιπόν δεν τα επιτρέπουν τα ήθη και έθιμα της περιοχής και κάποια στιγμή η χήρα σφαγιάζεται».
-Με αφορμή το δελτίο Τύπου που διάβασα αναφέρει ότι «Ο Ζορμπάς μ’ έμαθε ν’ αγαπώ τη ζωή και να μη φοβούμαι το θάνατο» και θέλω να μου πείτε αν εσείς όταν ξεκινήσατε σε αυτή τη παράσταση φοβηθήκατε για κάτι;
«Όχι δεν φοβήθηκα, διότι είχα ερμηνεύσει πριν μερικά χρόνια τον Καπετάν Μιχάλη που ήταν ένας, μάλλον για μένα πιο δύσκολος ρόλος από ό,τι είναι τώρα ο Μαυραντώνης. Αισθάνομαι ότι ο Μαυραντώνης, επειδή και εγώ έχω γεννηθεί σε χωριό και έχω μεγαλώσει σε χωριό με πολύ σκληρά έθιμα, ήταν πολύ πιο κοντά σε μένα από ό,τι ο άλλος ρόλος που είχα ερμηνεύσει. Γι' αυτό δεν φοβήθηκα καθόλου τον ρόλο. Ασφαλώς πάντοτε έχεις το φόβο της ευθύνης, το λεγόμενο τρακ που έχουν όλοι οι ηθοποιοί, που ερμηνεύουν ένα ρόλο γιατί δεν είσαι ποτέ 100% βέβαιος γι' αυτό που κάνεις, αλλά προσπαθείς να το φέρεις όσο μπορείς στα μέτρα σου. Αυτό έκανα και εγώ και πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό το έχω πετύχει».
Ρένος Ρώτας
-Θέλω να μου πεις λίγα λόγια για τον ρόλο που ενσαρκώνεις...
«Εγώ κάνω τον Παυλή τον Μαυραντώνη, ένα νεαρό παιδί ρομαντικό που οδηγείται στον θάνατο εξαιτίας ενός ανεκπλήρωτου έρωτα. Εκφράζει την φιλοσοφική πλευρά του Καζαντζάκη, δηλαδή κομμάτια από την ασκητική. Είναι ένας ρόλος που έμενα μου αρέσουν αυτού του είδους οι ρόλοι γιατί εκφράζουν ένα είδος ρομαντισμού και είμαστε σε μία εποχή που όλο φθίνει και όλο χάνεται. Ανείπωτη χαρά και τύχη που είμαι σε αυτή τη δουλειά γιατί από όπου και να το πιάσεις βλέπεις διαμαντάκια. Όλοι οι συντελεστές συνέβαλαν να νιώθω σήμερα αυτή την τύχη. Είναι ολοκληρωμένο θέατρο, δεν θα δεις εκπτώσεις, θα δεις να ζωντανεύουν εικόνες μπροστά σου και εικόνες από το βιβλίο «Αλέξης Ζορμπάς», θα δεις φώτα, τραγούδι, μουσική, χορό, γέλιο, κλάμα. Είναι ολοκληρωμένο θέατρο και αυτό λείπει σήμερα από την ελληνική θεατρική πραγματικότητα. Η εύκολη λύση ήταν να το κάναμε δυο τρία άτομα, τύπου αφήγηση με όλες τις ικανότητές μας, χρησιμοποιώντας τα σώματα μας να ζωντανεύουμε τις εικόνες... Εδώ επιλέξαμε να κάνουμε ολοκληρωμένα θέατρο και να μην λείψει τίποτα από τον θεατή. Θεωρώ πως ένας θεατής τα παίρνει όλα»
-Είπες κατευθείαν το «Ναι»; Ή επειδή ήταν και η περιοδεία σκέφτηκες ότι θα ήταν πολύ κουραστικό για σένα και πώς θα συνδυάσεις κάποια πράγματα;
«Είπα αυθόρμητα το ναι, αν και βρισκόμουν σε μία περίοδο που είχα γυρίσματα για τη σειρά γιατί κλείναμε το τρίτο κύκλο των "Συμμαθητών". Παράλληλα, είχα γυρίσματα και για μία ταινία μικρού μήκους και πιθανά σχέδια για το καλοκαίρι. Είπα αυθόρμητα το ναι αλλά δεν το μετανιώνω καθόλου. Μπορεί να έτρεξα λίγο παραπάνω, να κοιμήθηκα λίγο λιγότερο, ειδικά την πρώτη περίοδο των προβών αλλά δικαιώθηκα»
-Μετά από την πετυχημένη περιοδεία ποια είναι τα συναισθήματα που σου έχουν μείνει;
«Όπως είπα και πριν, τύχη και χαρά να είμαι σε μία τέτοια δουλειά! Η περιοδεία πήγε πάρα πολύ καλά, κυρίως γιατί το πιο σημαντικό είναι ότι ο κόσμος το αγάπησε. Μάλιστα, παρατηρώ την ανάγκη του κόσμου να βλέπει θέατρο και εγώ ως θεατής αυτό επιθυμώ»