Ψάχνοντας την ισορροπία

Και κάπως έτσι έφτασε η Τετάρτη και φτάσαμε και στο πρώτο μου κείμενο... 

 

Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα λίγο για το περιεχόμενο του.. Η πρώτη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό ήταν να έγραφα κάτι για το βιβλίο της Μισέλ Ομπάμα. Πάντα μ’ ενδιέφερε η συζήτηση γύρω από το women’s empowerment. Μετά όμως σκέφτηκα ποιον αφορά αλήθεια η βιογραφία μιας πρώην Πρώτης Κυρίας της Αμερικής;

 

Ενώ έκανα, λοιπόν, αυτές τις σκέψεις και αναρωτιόμουν για το τι έπρεπε να σας γράψω, μου ήρθε ένα μήνυμα από την Στέλλα. Η Στέλλα είναι μια κοπέλα, όπως και τόσες άλλες που παλεύουμε με την εικόνα μας και τις ανασφάλειες μας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ανασφάλεια της Στέλλας, είχε να κάνει με τα περιττά κιλά. Μου ζήτησε, λοιπόν τη βοήθεια μου για να χάσει κιλά και να αποκτήσει το σώμα που πάντα ονειρευόταν. 

Κι αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που λαμβάνω ένα τέτοιο μήνυμα. Πολλές φορές με ρωτάτε τι τρώω για να διατηρούμαι σε αυτά τα κιλά και τι είδους γυμναστική κάνω. 

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας και θα σας πω ότι είμαι από τις τυχερές, που λόγω καλού μεταβολισμού δε χρειάζεται να στερούμαι. Εκτός αν ξεφύγω πολύ για μέρες, οπότε εκεί φαίνεται συνήθως στο σώμα μου και μπορεί να βάλω κανένα κιλό. 

 

 

Ακόμη είμαι από τις τυχερές που δε χρειάστηκε να κάνω πολλές φορές δίαιτα στη ζωή μου. 

Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν έχω υπάρξει κι εγώ πιο γεμάτη. 

Υπήρξε, πριν από αρκετά χρόνια, και μάλιστα κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου, μια περίοδος που είχα πάρει αρκετά κιλά για τα δικά μου δεδομένα και θα μπορούσες να με αποκαλέσεις και «μπαμπάτσικια», όπως συνηθίζουμε να λέμε στη Θεσσαλονίκη. 

 

Ο λόγος ήταν μια ορμονική θεραπεία που έκανα τη συγκεκριμένη περίοδο επειδή είχα προβλήματα με τον κύκλο μου. Τι προβλήματα δηλαδή? Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τη δευτέρα λυκείου, δηλαδή μέχρι και την ηλικία των 16-17 δεν ήξερα τι θα πει περίοδος. Εκεί όμως κοντά στα 17- το λες και λίγο αργοπορημένα - άρχισα κι εγώ να αναρωτιέμαι. Η επόμενη κίνηση ήταν να επισκεφτώ γυναικολόγο, ενδοκρινολόγο και οποιαδήποτε άλλη ειδικότητα γιατρού θα μπορούσε να με βοηθήσει. 

 

Η διάγνωση ήταν «πολυκυστικές ωοθήκες», κάτι από το οποίο, όπως έμαθα αργότερα, πάσχουν πολλά κορίτσια αυτής της ηλικίας. Δυστυχώς, για κακή μου τύχη, ο ενδοκρινολόγος που συμβουλευόμουν, με «φόρτωσε» με κάθε λογής φάρμακα με ορμόνες. Το αποτέλεσμα ήταν να φουσκώνω μέρα με τη μέρα σε διάφορα σημεία του σώματος μου και να αρχίσω να αισθάνομαι αρκετά άβολα μέσα στα ρούχα μου. 

Ο σωστός γιατρός λοιπόν κορίτσια μου πρέπει να’ναι το βασικό σας μέλημα όποιο θέμα κι αν έχετε να αντιμετωπίσετε, που εύχομαι να μη χρειαστεί ποτέ. 

Πίσω στην ιστορία μας, λοιπόν.. Από κει που ήμουν ένα κανονικό κορίτσι της ηλικίας μου σε κιλά, είχα αρχίσει ξαφνικά να γίνομαι «μπόλικη» όπως χαρακτηριστικά μου έλεγε για να με πειράξει η αδερφή μου.

 

 

Η αυτοπεποίθηση μου είχε πληγεί θανάσιμα και ενώ συνήθως διαλέγω πολύ εύκολα τα ρούχα που θέλω να συνδυάσω, εκείνη την περίοδο, ήταν η πρώτη φορά που μου έπαιρνε ώρες για να αποφασίσω τι θα φορέσω.. 

Το μαρτύριο μου, τελείωσε βέβαια στους έξι μήνες γιατί γρήγορα κατάλαβα ότι η συγκεκριμένη συνταγογράφηση, δεν είχε κανένα αποτέλεσμα στη θεραπεία του ορμονικού προβλήματος που με ταλαιπωρούσε. 

Και όταν σταμάτησα τα χάπια άρχισε σιγά σιγά να φεύγει και το φούσκωμα. Με πολύ αργούς ρυθμούς όμως. Τόσο αργούς, που άρχισα να αγχώνομαι ακόμη περισσότερο, αν και ο γιατρός μου είχε εξηγήσει ότι το πιθανότερο ήταν ο μεταβολισμός μου να είχε μπλοκάρει. Για μένα όμως ήταν επιτακτική ανάγκη να φτάσω τα κιλά που ζύγιζα πριν τα φάρμακα. Κι εκεί που είχα μια κανονική σχέση με το φαγητό, ξεκίνησα τη δίαιτα.. της πείνας. Να τρέφομαι δηλαδή μόνο με κοτόπουλο ή σαλάτες ή ακόμη και μόνο με φρούτα! Το οποίο μάλιστα έγινε και την περίοδο που έδινα Πανελλήνιες εξετάσεις και που ήταν πολύ βασικό να τρώω σωστά για να έχω καλές επιδόσεις. 

Τελοσπάντων, για να μη σας τα πολυλογώ η μαμά μου πέρασε ένα «μαύρο» χρονικό διάστημα προσπαθώντας να με συνεφέρει...

 

 

Η συζήτηση αυτή ξεκίνησε λοιπόν, για να σας πω ότι κοιτάζοντας πίσω στο χρόνο, το μόνο για το οποίο μετανιώνω είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης που είχα όταν μου συνέβη αυτό. Ένιωθα συνεχώς ντροπή που είχα παχύνει και δεν απολάμβανα τίποτα από αυτά που έκανα εκείνη την περίοδο. 

Με λίγα λόγια θέλω να επισημάνω ότι η αυτοπεποίθηση πρέπει να ξεκινάει από μέσα μας και να μην εξαρτάται συνεχώς από την εξωτερική μας εικόνα ή από αυτά που ακούμε από τους άλλους. Ή ακόμη χειρότερα από αυτά που νομίζουμε ότι σκέφτονται για εμάς. 

 

Ο, τι κάνεις σ’αυτή τη ζωή, στη Δική σου ζωή, πρέπει πρώτα απ ’όλα και πάνω απ’ όλους να έχει επίκεντρο το εαυτό σου. Επειδή θα είσαι ο πρώτος και πολλές φορές και ο μόνος που θα επηρεαστεί από την απόφαση που θα πάρεις. 

Δεύτερον, κορίτσια μου, πρέπει να ακούτε το σώμα σας και να το σέβεστε. Τις ανάγκες του και τις επιθυμίες του. Πάντα αυτό ξέρει καλύτερα και μπορεί να σας κατευθύνει καλύτερα. Και δε χρειάζεται όλες να είμαστε η Κένταλ Τζένερ ή η Καρλι Κλος. Κάθε γυναίκα γεννήθηκε με το δικό της σωματότυπο και τις δικές της μοναδικές αναλογίες. 

 

Τρίτον, αν δεν αγαπήσετε εσείς τον εαυτό σας και το σώμα σας δεν πρόκειται να το κάνει κανείς άλλος. Μόνο όταν ξεκινήσετε να συμπεριφέρεστε στον εαυτό σας όπως θα θέλατε να του συμπεριφέρονται και οι άλλοι, θα αρχίσει αυτό να γίνεται πραγματικότητα. Πιστεύω πως ένα λαμπρό παράδειγμα για όλες μας είναι η Ashley Graham. Απαλλαγμένη από κάθε είδους κόμπλεξ και ανασφάλεια, το γνωστό plus size μοντέλο δείχνει να αγαπά το σώμα του και να μην έχει κανένα πρόβλημα με τα παραπανίσια κιλά και την κυτταρίτιδα της. Αντιθέτως, δε σταματάει να τα επιδεικνύει και να γίνεται όλο και πιο σeξυ-τουλάχιστον στα δικά μου μάτια- με την αυτοπεποίθηση που εκπέμπει σε κάθε της κίνηση και ματιά. Γιατί το sexiness δεν είναι θέμα κιλών αλλά attitude. 

 

Και τέταρτον και κυριότερο. Η υπερβολή ποτέ δεν οδηγεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Για να ολοκληρώσω την ιστορία μου, εγώ κατέληξα από την αφαγία κάθε φορά που έτρωγα περισσότερο, να παθαίνω κρίσεις στομάχου, οι οποίες με ταλαιπώρησαν για αρκετό καιρό. Αναγκάστηκα να πάρω ξανά αγωγή και ευτυχώς από τότε δεν έχει εμφανιστεί κάποιο πρόβλημα στο στομάχι μου, ούτε και μου έμεινε κάποια ευαισθησία. Όταν, τελικά σταμάτησα να αγχώνομαι με την εικόνα μου και να πιέζω τον εαυτό μου, το πρήξιμο υποχώρησε σιγά και σταθερά, χωρίς καμία δίαιτα ή υπερβολή. 

 

Το πως επιθυμεί ο καθένας μας να βλέπει τον εαυτό του, είναι καθαρά δίκη του επιλογή. Εγώ απλά σας προτρέπω, πριν κάνετε οτιδήποτε στο σώμα σας, μάθετε πρώτα να το αγαπάτε και να το αφουγκράζεστε. Και να μη συγκρίνεστε ποτέ και με κανέναν. Ειδικά με τις ιλουστρασιόν φωτογραφίες των περιοδικών.

(Κάποια μέρα θυμίστε μου να σας δείξω και τις δικές μου φωτογραφίες, πριν και μετά το ρετούς στις φωτογραφίσεις).