Θυμάμαι σχεδόν με απόλυτη ακρίβεια κάθε Πάσχα της παιδικής μου ηλικίας. Τις περισσότερες φορές το περνούσαμε οικογενειακώς στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού στα πανέμορφα Λαγκάδια της ορεινής Αρκαδίας.
Μαζί με όλα μου τα ξαδέρφια, με ατελείωτο παιχνίδι και με γέλια. Τα απογεύματα της Μεγάλης Εβδομάδας πηγαίναμε στην εκκλησία και μετά παρακολουθούσαμε ανελλιπώς τον “Ιησού από τη Ναζαρέτ”.
Την Μεγάλη Παρασκευή, περιφορά του επιταφίου με τα φαναράκια μας ανά χείρας... επιστρέφαμε στο σπίτι το βράδυ και τρώγαμε κάτι νηστίσιμο που είχε ετοιμάσει η γιαγιά μου η Μαρία. Μέχρι που ξημέρωνε το Μεγάλο Σάββατο. Η γιαγιά μου να ετοιμάζει τη μαγειρίτσα για το βράδυ και εμείς τα παιδιά εκμεταλλευόμενα την Πρώτη Ανάσταση τρώγαμε τα κουλουράκια μας... γιατί εντάξει δεν ήταν αμαρτία πια, τουλάχιστον για εμάς τα παιδιά. Και περιμέναμε πως και πως να έρθει το βράδυ για να πάρουμε τις λαμπάδες μας και να πάμε στην εκκλησία για την Ανάσταση. Και κάναμε διαγωνισμό εμείς τα παιδιά για το ποιος έχει την πιο εντυπωσιακή λαμπάδα.
Όταν ήμουν στο δημοτικό είχα μια εμμονή θα έλεγα με τις λαμπάδες που ήταν σαν ομπρέλες... Και πάντα ροζ. Όπως επίσης είχα εμμονή με τα παπούτσια "μπερδεψούρες"..Θυμάμαι ότι πριν από τη Μεγάλη Εβδομάδα, με έπαιρνε η νονά μου και ο νονός μου για να πάμε στα μαγαζιά και να μου πάρουν τα δώρα μου. Λαμπάδα, πασχαλινό αυγό και παπούτσια. Τι παπουτσάκια θέλεις Μαράκι; Μπερδεψούρες, τους έλεγα εγώ. Εννοώντας κάποια πεδιλάκια, τα οποία είχαν λωρίδες και δεσίματα που μπλέκονταν μεταξύ τους. Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία. Να βγαίνουμε στα μαγαζιά για να βρούμε τις καλύτερες "μπερδεψούρες"...και πάντα τις βρίσκαμε και εγώ τις φορούσα με καμάρι και παρίστανα τη δεσποινίδα. Μεγάλη χαρά είχα! Όπως έχει μεγάλη χαρά κάθε βαφτιστήρι, που παίρνει τα δώρα του από τη νονά και το νονό.
Δεν θα ξεχάσω, ωστόσο και την κολλητή μου στο δημοτικό. Είχε έναν νονό-φάντασμα, ο οποίος εκτός του ότι δεν εμφανιζόταν ποτέ, δεν έμπαινε καν στον κόπο, να πάρει ένα τηλέφωνο για να ευχηθεί στο βαφτιστήρι του. Μη γίνετε σαν και αυτόν.
Μην τα ξεχνάτε τα βαφτιστήρια σας. Τα παιδιά δε θέλουν ακριβά δώρα, ούτε απαραιτήτως παπούτσια, θέλουν όμως και περιμένουν από τη νονά και το νονό, να τους φέρει έστω τη λαμπάδα. Δεν είναι το δώρο, ούτε το κόστος, είναι η σκέψη...
Δεν μπορώ τους επαγγελματίες νονούς, τους "βλαχοδήμαρχους" που κάνουν κουμπαριές, που βαφτίζουν παιδιά για τις δημόσιες σχέσεις. Που δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι πόσα βαφτιστήρια έχουν, γιατί πέραν του μυστηρίου, δεν έχουν καμία επαφή μαζί τους. Σκοπός δεν είναι να κάνεις δημόσιες σχέσεις και να βαφτίζεις παιδιά δεξιά και αριστερά, εκτός και αν μαζεύεις ψηφαλάκια. Σκοπός είναι να βαφτίσεις ένα παιδί, επειδή θέλεις και επειδή μπορείς. Και αν θέλεις να βαφτίσεις και 15 παιδιά, να το κάνεις αρκεί να είσαι σίγουρος/-η ότι θα είσαι εκεί, όταν πρέπει τουλάχιστον. Να κρατάς τα προσχήματα, βρε αδερφέ! Να θυμάσαι τα γενέθλια και τη γιορτή του παιδιού, να είσαι παρών/παρούσα το Πάσχα...και γενικότερα να μην είσαι νονός ή νονά φάντασμα, που εμφανίστηκες μόνο την ημέρα της βάπτισης και μετά μην τον είδατε τον Παναή...
Ο ρόλος του νονού είναι σημαντικός, μην το περνάμε στο ντούκου. Θέλει προσοχή η επιλογή, τόσο από την πλευρά του γονιού όσο και από την πλευρά του υποψήφιου νονού.
Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση εύχομαι σε όλους. Να περάσετε όμορφα και να προσέχετε τον εαυτό σας και τους αγαπημένους σας.
Με αγάπη,
Μαρία Φραγκάκη ❤
Instagram: fragakimaria
Facebook: Maria Fragaki B
Twitter: @FragakiMaria
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)