Καλησπέρα! Παρασκευή σήμερα και επειδή είμαι πολύ χαρούμενη που έρχεται το Σαββατοκύριακο, θα ξεκινήσω με ένα τεράστιο μπράβο και ευχαριστώ στον ταλαντούχο υπεραθλητή, Στέφανο Τσιτσιπά, που έκανε όλη την Ελλάδα και μαζί και εμένα, να νιώσουμε ψυχική ανάταση και περηφάνια! Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήμουν φαν του συγκεκριμένου σπορ αλλά δεν μπόρεσα κι εγώ να μην παρακολουθήσω την πορεία του προς το θρίαμβο και να πανηγυρίσω μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες. Κι έτσι για το τέλος να πω ότι ανεξάρτητα από την έκβαση του χθεσινού αγώνα, σημασία έχει ότι ο Στέφανος το έκανε να αξίζει. Για όλους μας.
Στα δικά μας τώρα... Σήμερα, που λέτε, αποφάσισα να γράψω για ένα θέμα που δεν είναι και τόσο προσφιλές σε μένα. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το θεσμό του γάμου! Ναι ναι καλά διαβάσατε. Για το θεσμό του γάμου. Αφορμή στάθηκε μια πρόταση που μου έγινε για να συμμετέχω την προηγούμενη βδομάδα στο καθιερωμένο catwalk με νυφικά που διοργανώνει γνωστό περιοδικό. Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε οι περισσότεροι αλλά είναι μια πετυχημένη διοργάνωση που γίνεται τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Η απάντηση μου βέβαια αυτή τη φορά, ήταν αρνητική. Και λέω αυτή τη φορά, επειδή κάποια στιγμή στο παρελθόν, είχα αποδεχτεί την πρόταση και είχα ντυθεί κι εγώ νύφη. Για τις ανάγκες της πασαρέλας και μόνο. Κατά τ’άλλα, η αλήθεια είναι ότι εγώ και ο γάμος δεν έχουμε μεγάλη σχέση. Δηλαδή δεν υπήρξα ποτέ παντρεμένη, ούτε και έφτασα κοντά στο να παντρευτώ. Μπορώ να πω ότι ενώ τρέφω συναισθήματα απεριόριστου σεβασμού για το γάμο στην ουσία του, συγχρόνως μου προκαλεί κι ένα.. φόβο.
Ίσως αυτός ο φόβος να προέρχεται ακριβώς από το πόσο σημαντική θεωρώ την ουσιαστική ένωση δυο ανθρώπων. Αν και δεν πιστεύω ότι στις μέρες μας ο γάμος συμβολίζει στις περισσότερες περιπτώσεις αυτή την ένωση. Ίσως πάλι, ο φόβος αυτός να προέρχεται από το πόσους αποτυχημένους γάμους ή δυστυχισμένους παντρεμένους έχω συναντήσει μέχρι σήμερα.
Το ίδιο επιβεβαιώνουν και οι στατιστικές, σύμφωνα με τις οποίες 1 στους τρεις γάμους καταλήγει σε διαζύγιο.
Ακόμη και ο Αϊνστάιν ακούγεται αρκετά αποθαρρυντικός "Γάμος είναι η αποτυχημένη προσπάθεια να δώσεις διάρκεια σε ένα τυχαίο γεγονός". Δεν ξέρω αν το είπε μια αποφράδα μέρα που είχε καυγαδίσει με τη σύζυγο, αν και απ’ όσο έχω διαβάσει δεν υπήρξε ποτέ και υπόδειγμα συζύγου.
Έχοντας μεγαλώσει σ’ένα σπίτι όπου οι γονείς μου δεν μπορούν καν να υπολογίσουν πια τα χρόνια που είναι παντρεμένοι, οι παραστάσεις μου σε αυτό το θέμα δε θα μπορούσαν παρά να είναι τουλάχιστον αισιόδοξες. Και όχι, δεν ήταν ότι πάντα σφύζαμε από χαρά μέσα στο σπίτι και ότι δεν είχαν κι αυτοί να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα τους. Πάντα όμως ένιωθες την αγάπη που υπάρχει μεταξύ τους. Αλλά το κυριότερο που έχω να πω είναι ότι οι γονείς μου είναι δυο άνθρωποι αποφασισμένοι να είναι σύντροφοι για μια ζωή. Κι αυτό μάλλον το θεωρώ το πιο σημαντικό στοιχείο σε ένα γάμο.
Για μένα, από την άλλη πλευρά, ο γάμος είναι ένας θεσμός που παγιώνει κοινωνικά και όχι συναισθηματικά μια δέσμευση. Κατανοώ ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ενδιαφέρονται για αυτή την κοινωνική παγίωση. Και δεν πιστεύω ότι αυτός είναι απαραίτητα γυναικείος τρόπος σκέψης. Έχω δει και πολλούς άντρες να σκέφτονται με αυτό τον τρόπο. Εγώ πάλι βρίσκομαι στην απέναντι πλευρά. Τη συναισθηματική.
Και νομίζω, ότι αν ποτέ αποφασίσω να κάνω το βήμα, θα το κάνω ως επισφράγιση ενός μεγάλου έρωτα.
Γενικά ωστόσο ο γάμος της στημένης τελετής με αφήνει παγερά αδιάφορη. Δε φαντασιώθηκα ποτέ το νυφικό μου, ούτε φαντασιώθηκα ποτέ τον εαυτό μου σε μια κορνίζα γάμου. Μια φωτογραφία γεμάτη φίλους με αληθινά χαμόγελα που θα μου θυμίζει τη στιγμή που εγώ και ο άνθρωπος μου μοιραστήκαμε την ευτυχία μας, αυτό ναι μπορώ να το φανταστώ. Με ή χωρίς χαρτιά και υπογραφές με ή χωρίς βέρες.
Και μη με παρεξηγήσετε. Θα ήθελα πραγματικά κάποια στιγμή στη ζωή μου να νιώσω ότι έχω βρει τον άνθρωπο που θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου μαζί του, όμως ο γάμος, σε συναισθηματικό επίπεδο, δε νομίζω να προσθέσει κάτι στην κοινή μας ζωή. Στην πραγματικότητα φοβάμαι ότι τα χαρτιά δημιουργούν (επίπλαστα) μια αίσθηση δεδομένου, που μάλλον αφαιρεί παρά προσθέτει.
Επειδή όμως ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται σ’αυτή τη ζωή, και επειδή δε θέλω αύριο μεθαύριο να φανώ ανακόλουθη με αυτά που λέω σήμερα και να μου ζητάτε τα ρέστα.. Σας λέω ότι, αν παντρευτώ ποτέ, αυτό θα γίνει σε κάποιο έρημο ξωκλήσι, σε ελληνικό νησί πιθανότατα, με καλεσμένους μετρημένους στα δάχτυλα και θα ακολουθήσει ξέφρενο πάρτι.Χωρίς καθόλου τυπικούρες και κοσμικότητες. Και αυτό το τελευταίο είναι το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρη. Τώρα για τα υπόλοιπα αφήνω κι ένα περιθώριο αμφιβολίας.Και δυο μη σου πω...
Instagram: Anthi__Salagoudi
Facebook: Anthi Salagoudi
Twitter: @ASalagoudi
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)