Να είσαι ευγνώμων για κάθε μέρα της ζωής σου, ακόμη και για την πιο ζόρικη

Είναι πολλές οι φορές που ξεκινάω να γράψω, αλλά δεν ξέρω τι θα γράψω. Είναι όμως τόσο μεγάλη η ανάγκη μου να αποτυπώσω τις σκέψεις μου, που δεν το σκέφτομαι και πολύ. Αφήνω το μυαλό μου και τα χέρια μου να με καθοδηγήσουν. Έτσι και τώρα. Είναι τόσες πολλές οι σκέψεις μου, που «φωνάζουν» να μπουν σε τάξη, «φωνάζουν» να μπουν σε σειρά.

Είναι αργά, ξημερώνει και εμένα δε με παίρνει ο ύπνος. Λογικό βέβαια, γιατί κάθομαι σε μια πολυθρόνα, στο δωμάτιο της παιδιατρικής κλινικής. Οι συνθήκες δεν είναι και οι πιο κατάλληλες για ύπνο, η κούρασή μου όμως είναι απερίγραπτη. Βλέπω τον Νικόλα μου να κοιμάται ήρεμος, ευτυχώς και αυτό μου δίνει ενέργεια και δύναμη να βγάλω τη νύχτα....Άντε και σε λίγο ξημερώνει.

Είχαμε ραντεβού για μια επέμβαση ρουτίνας, όπως λένε οι γιατροί. Για μια επέμβαση ωστόσο, που όταν αφορά το παιδί σου, σε αγχώνει, σε στρεσάρει και σε φέρνει αντιμέτωπο με την πραγματική διάσταση των πραγμάτων. Γιατί η ανθρώπινη ρουτίνα, δεν περιλαμβάνει γιατρούς, νοσοκομεία και επεμβάσεις. Όλα πήγαν καλά. Μείναμε μέσα για ένα βράδυ, καθαρά για προληπτικούς λόγους και για ασφάλεια. Αυτό το ένα βράδυ όμως, το έζησα σαν να είδα δέκα ταινίες στη σειρά, από αυτές που είναι αληθινές ιστορίες, όχι απλώς based on true a story.

Πολλοί άνθρωποι εκεί, ο καθένας με τη δική του προσωπική  ιστορία. Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους, να μπαίνω στην ψυχολογία τους και να αισθάνομαι ο,τι αισθάνονται. Γνώρισα ανθρώπους, μπήκα για λίγο στα παπούτσια τους και στις ιστορίες τους, αισθάνθηκα τις αγωνίες τους. Και όταν μιλάμε για παιδιά, σε τέτοιες περιπτώσεις, η αγωνία χτυπάει κόκκινο. Παράλληλα όμως, αισθάνθηκα και εισέπραξα πολλή ανθρωπιά, πολύ ενδιαφέρον και νοιάξιμο.  Από το προσωπικό της κλινικής, τους γιατρούς, αλλά και από ανθρώπους που δεν τους ξέρω και που δε με ξέρουν προσωπικά. Και λέω αυτό είναι. Πόσο πιο όμορφα θα ήταν όλα, αν ήμασταν όλοι πιο ανοιχτοί, πιο καλοπροαίρετοι και πιο φιλόξενοι. Αν είχαμε τη διάθεση να μιλήσουμε, να μοιραστούμε, να πετάξουμε από πάνω μας ο,τι μας βαραίνει, με ειλικρίνεια και αγάπη.

Αργά τη νύχτα και η ζωή συνεχίζεται...αν είσαι μέσα σε ένα νοσοκομείο,  έχεις την αίσθηση ότι ο χρόνος παγώνει ή έστω ότι κυλά αργά. Είναι ένας άλλος κόσμος μέσα εκεί. Και όταν βγαίνεις από εκεί, βλέπεις και εκτιμάς πόσο καλά είσαι.

Και καταλήγω στο πολύ προφανές και κλισέ μεν, αλλά ταυτόχρονα τόσο πολύτιμο, που τις περισσότερες φορές το ξεχνάμε. Η υγεία είναι πάνω απ’όλα...και όλα τα άλλα θα έρθουν...και αν δεν έρθουν, θα τα φέρουμε εμείς.

Έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου αυτές τις μέρες. Δε θα ξαναγκρινιάξω για τη ρουτίνα  μου ποτέ ξανά...γιατί αν έχεις ρουτίνα, σημαίνει ότι είσαι καλά εσύ και οι αγαπημένοι σου. Και αντίστροφα.

Σας φιλώ,

Μαρια Φραγκάκη

Μην ξεχνάτε ότι πάντα μπορείτε να με βρίσκετε εδώ:

Instagram: fragakimaria

Facebook: Maria Fragaki B

Twitter: @FragakiMaria