Είμαι στην Αθήνα. Μόλις μπήκα σπίτι από τη Σύρο. Πριν δέκα μέρες, που έφυγα, για άλλη μια φορά τα πράγματα ήταν αλλιώς, πιο αισιόδοξα. Και ξέρετε τι ένιωσα στο καράβι; Ότι δεν ταξιδεύω ανέμελα πια. Δεν νιώθω φόβο αλλά ένα άλλο συναίσθημα: «σαν να μην μπορώ να ηρεμήσω», έτσι το βάφτισα. Έτσι μου έλεγε κάποιες φορές και η γιαγιά μου η Ελένη. Τη σκέφτομαι πολύ αυτές τις μέρες. «Να μην μπορούμε να ησυχάσουμε», μου έλεγε και χτύπαγε το χέρι στο πόδι της λίγο θεατρικά. Έτσι λοιπόν και τώρα. Αυτό είναι το συναίσθημα, αυτή είναι η σκέψη. Κάθε μέρα κάτι αλλάζει. Και σαν να μην τελειώνει και όλο αυτό που βιώνουμε. Ανήσυχο και το φετινό καλοκαίρι…Στις διακοπές μάλλον τα σκεφτόμαστε λιγότερο, όταν όμως γυρίζει το κλειδί στη πόρτα όλα σου θυμίζουν ότι ακόμα έχουμε δρόμο μπροστά μας.
Δεν ξέρω τι να σας γράψω κλείνοντας… Σήμερα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μας. Μου αρέσει άλλωστε τόσο πολύ αυτό! Θα σας πω… Ψυχραιμία, ελπίδα και αισιοδοξία. Να και κάτι που πρέπει να κάνουμε όταν είμαστε υγιείς. Να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας.
Με αγάπη Μαρία.
Η φωτογραφία είναι η πιο ανέμελη από τις διακοπές στη Σύρο. Μόλις έχω ξυπνήσει από έναν υπέροχο μεσημεριανό ύπνο στη ξαπλώστρα παρέα με τη Μαρντώ μου. Στην αγαπημένη μου παραλία, στο Δελφίνι.
