Και για να συμπληρώσω τον τίτλο, ένα Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη δεν είναι ποτέ αρκετό. Τουλάχιστον για μένα...
Αλλά και για σένα. Που θα επισκεφτείς πρώτη φορά τη Θεσσαλονίκη. Και δεύτερη. Και τρίτη. Και όσες φορές και να πας πάντα θα θέλεις λίγο ακόμα...
Αυτή είναι η πόλη μου. Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ ήμουν φοιτήτρια και έπιασα την πρώτη μου δουλειά ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Μακεδονία». Στη Θεσσαλονίκη είχα δομήσει όλα τα χρόνια της ζωής μου μέχρι τα 27 περίπου που «ξενιτεύτηκα» και ήρθα στην Αθήνα. Εκείνη την αποφράδα μέρα που πήρα την απόφαση να αφήσω την οικογένεια μου, τους φίλους μου, τη δουλειά μου και να αποδεχτώ την πρόταση του τότε κρατικού καναλιού για να κάνω μια εκπομπή. Εντάξει η εκπομπή κράτησε τρεις μήνες με διάφορα προβλήματα που δε θα ήθελα να σας κουράσω αναφέροντας τα σε αυτό το κείμενο. Μετά έπεσε και το μαύρο στην ΕΡΤ, όπως όλοι θυμόμαστε, και ακολούθησε αυτό που ακολούθησε. Αλλά c’est la vie κι αν δεν πάρεις το ρίσκο, δε θα μάθεις ποτέ.
Για να επιστρέψω όμως στα ευχάριστα, σήμερα θέλω να σας μιλήσω για την πόλη μου. Για τους ανθρώπους της και τους ανθρώπους μου, που όπου κι αν πάω, σ’όποιο μέρος της γης και να μείνω, πάντα θα κουβαλάω μέσα μου.
Το πρώτο πράγμα που νιώθω με το που πατάω το πόδι μου στη Θεσσαλονίκη, είναι αυτό το μαγικό συναίσθημα της Θαλπωρής. Νομίζω ότι αυτή είναι η πιο κατάλληλη λέξη για να σας περιγράψω αυτό το βαθύ συναίσθημα της οικειότητας και της ασφαλείας που με κατακλύζει από τα πρώτα βήματα κιόλας με το που θα προσγειωθεί το αεροπλάνο. Φανταστείτε ένα μικρό παιδί που κυλιέται όλη μέρα στα χώματα και παίζει με τους φίλους του και μπορεί και να μαλώσει και να πλακωθεί και μετά επιστρέφει σπίτι, βγάζει τα βρεγμένα, βρώμικα ρούχα και η μαμά του το παίρνει αγκαλιά και του έχει ετοιμάσει το αγαπημένο του μαμαδίσιο σπιτικό φαγητό. Μακαρόνια με κιμά το δικό μου. Εσείς σκεφτείτε το δικό σας αγαπημένο. (Και όχι το να κυλιέσαι στα χώματα δεν είναι πάντα αντρικό «προνόμιο» για να προλάβω μερικούς που το έχουν μόνο έτσι στο μυαλό τους..)
Κάπως έτσι, λοιπόν, αισθάνομαι κι εγώ όταν επιστρέφω στη Θεσσαλονίκη. Στη Θεσσαλονίκη μου. Όταν θα πάρω στην αγκαλιά μου τους δικούς μου, όταν θα δω την Πολυξένη μου και τη Βίκυ μου, τις δυο αδερφικές μου φίλες. Όταν θα κάνω μια βόλτα στην παραλία και θα περάσω ακόμη μια φορά από τον ιστιοπλοϊκό όμιλο και τις Ομπρέλες του Ζογγολόπουλου. Κι ως δια μαγείας, ο, τι κι αν με προβληματίζει, ο, τι κι αν με στεναχωρεί γίνεται τόσο ασήμαντο και μακρινό. Τόσο μακρινό όσο οι γαλαξίες του πλανητικού μας συστήματος! Γι’αυτό και τις πιο σημαντικές αποφάσεις της ζωής μου τις έχω πάρει στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Εκεί πάντα καταφεύγω όταν έχω κάποιο πρόβλημα και θέλω να σκεφτώ. Εκεί έχω χωρίσει-στο μυαλό μου δηλαδή γιατί πρώτα το αποφάσισα και μετά το είπα στον ενδιαφερόμενο-εκεί έχω παραιτηθεί από δουλειές (με την ίδια διαδικασία πάντα) και εκεί αποφάσισα να φύγω και να πάω να ζήσω μόνιμα στην Αθήνα. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ κι αν το έχετε αισθανθεί κι εσείς με κάποιο μέρος αλλά είναι τόσο μαγικό να γίνεται αυτή η ρουτίνα της πόλης κομμάτι της ζωής μου. Έστω και για λίγες μέρες.
Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές σκέφτηκα να πάρω το δρόμο της επιστροφής..Και να μη γυρίσω πίσω. Πάντα όμως κάτι συμβαίνει και η Αθήνα με τραβάει κοντά της.. Και όχι για να μην παρεξηγηθώ δεν είναι ότι δε μ’αρέσει η ζωή στην Αθήνα. Γενικά αυτή η πόλη έχει τόσες εναλλαγές παραστάσεων που έχεις την ευχάριστη αίσθηση ότι μπορείς να κάνεις αν θέλεις τουρισμό μέσα ή και λίγο έξω από τα στενά όρια της. Για μένα η Αθήνα δεν είναι μια πόλη μόνο. Είναι μια συρραφή από πολλές και διαφορετικές σε χαρακτηριστικά μεταξύ τους πόλεις που ενώνονται με κοινούς οδικούς άξονες. Και μένα αυτή η αναρχία μου ταιριάζει πολύ.
Το ίδιο και το κλίμα της. Απλά είναι κι εκείνες οι μέρες που νοσταλγώ τα υγρά ηλιοβασιλέματα στο Ναυτικό Όμιλο της Κρήνης μετά τη βροχή..
Instagram: Anthi__Salagoudi
Facebook: Anthi Salagoudi
Twitter: @ASalagoudi
