Τελευταίος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών χτες και παρακολουθώντας τα αποτελέσματα αλλά και τα πάνελ των πολιτικών εκπομπών, με έκαναν να καταλήξω στο εξής συμπέρασμα. Ότι δυστυχώς οι εκλογές,για την Ελλάδα τουλάχιστον, είναι υπόθεση ανδρική. Στο σύνολο των δήμων και των περιφερειών που ανέδειξαν χτες τους νικητές, οι γυναίκες που εκλέχτηκαν αντιστοιχούν μόλις στο 5%.
Και επειδή μετά παρακολούθησα πολλούς πολιτικούς παράγοντες αλλά και συνάδελφους δημοσιογράφους να μαλώνουν και να αντιπαρατίθενται για το τι σημαίνει πολιτική ανανέωση και εκσυχρονισμός, ήθελα κι εγώ από την πλευρά μου με σφοδρότητα να τους επισημάνω ότι αυτό το πενιχρό ποσοστό και η απουσία της εκπροσώπησης των γυναικών στην πολιτική ζωή μόνο αναχρονιστική μπορεί να χαρακτηριστεί.
Και ενώ καθόλου δε μ’αρέσει να μιλάω σα μια άλλη Jeanne D’Arc σηκώνοντας το λάβαρο του φεμινισμού-γιατί πιστεύω ότι πολλές φορές κι εμείς οι γυναικες βγάζουμε τα ματάκια μας με τα ίδια μας τα χέρια- ωστόσο η χθεσινή διαπίστωση μου προκάλεσε μεγάλη απογοήτευση αλλά και θυμό.
Και μετά κατέληξα να ανασύρω από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και τη δική μου εμπειρια ως δημοτική σύμβουλος και το bullying που είχα υποστεί κι εγώ σε πολλές περιπτώσεις εκείνη την περίοδο. Και όχι μόνο από άντρες.
Να μην ξεχάσω όμως και επιθέσεις αντρών πολιτικών σε γυναίκες πολιτικούς με χυδαία σeξιστικά σχόλια. Ένα από αυτά και η... γνωστή «καλτσοδέτα», χαρακτηρισμός που είχε αποδοθεί στην Εύα Καϊλή απο συνάδελφο της που χρησιμοποιωντας αυτήν την έκφραση «καφενείου»-ή ορθότερα αυτή την ανδρική καφρίλα-και δη μεσα στο Κοινοβούλιο, προσπάθησε να προσβάλει την πολιτική της υπόσταση.
Για να μην ξεχάσω επίσης και το bullying που είχε υποστεί η Ντόρα Μπακογιάννη κατά την περίοδο της υποψηφιότητας της ως αρχηγός της Ν.Δ. όταν πολλοί προσπαθούσαν να πλήξουν τη γυναικεία της υπόσταση με σeξιστικά «χτυπήματα» κάτω από τη μέση.
Ακόμη όμως και η κ. Μπακογιάννη να έβγαινε αρχηγός της Ν.Δ., δεν ξερω τι τύχη θα είχε στη διεκδίκηση του πρωθυπουργικού θώκου απέναντι σε έναν άντρα υποψήφιο. Δεν ξέρω αν η Ελλάδα είναι έτοιμη-και δεν ξέρω αν θα είναι και ποτέ έτοιμη - για να βγάλει γυναίκα πρωθυπουργό.
Βέβαια μπορεί επίσης να μου πεις ότι και η Χίλαρι Κλίντον που ήταν υποψήφια στην Αμερική δεν είχε και καλύτερη τύχη... Και θα’χεις και όλο το δίκιο με το μέρος σου, αν σκεφτείς μάλιστα ότι είχε απέναντι της τον απεχθή για μενα Ντόναλντ Τραμπ..
Πίσω στα δικά μας όμως, το 5% που πήραν οι γυναίκες που κατάφεραν να εκλεγούν σε δήμους, είναι πιστεύω λίγο ενδεικτικό για το πόσο τις εμπιστευόμαστε ως λαός σε θεσεις ευθύνης. Από την άλλη, υπάρχει πάντα και ο αντίλογος ότι οι άντρες υποψηφίοι μπορεί στην τελική να ήταν πολύ καλύτεροι και το ποσοστό αυτό να μην είναι ενδεικτικό για να ανοίξουμε μια συζήτηση περι κοινωνικών και φυλετικών ανισοτήτων. Το γεγονός όμως οτι χτες δεν απασχόλησε κανέναν ιδιαίτερα, η απουσία των γυναικών στις αυτοδιοικητικές εκλογές, εμένα με προβλημάτισε. Και συνεχίζω να αναρωτιέμαι γιατί ήταν τελικα τόσο χαμηλό το ποσοστό της πολιτικής μας εκπροσώπησης από γυναικες. Και ακόμη κι αν η πρόοδος στο πεδίο της ισότητας των δυο φύλων είναι σίγουρα ορατή (κυρίως όσον αφορά σε μορφωτικό επίπεδο, και συμμετοχή στην αγορά εργασίας) καταλήγω στο ότι οι ανισότητες εξακολουθούν να υπάρχουν, διατηρώντας τους άνδρες στους παραδοσιακούς τους ρόλους και περιορίζοντας τις ευκαιρίες των γυναικών να στραφούν στην πολιτική δράση. Το θέμα είναι τελικά αν οι γυναίκες θεωρούν τους εαυτούς τους σε μικρότερο βαθμό από ότι οι άνδρες ικανούς να εμπλακούν με την πολιτική επειδή νιώθουν ότι δεν «ταιριάζουν» στην παραδοσιακή εικόνα του πολιτικού ή επειδή αισθάνονται το περιβάλλον της πολιτικής τοξικό, λόγω της βίας (λεκτικης ή ψυχολογικης) που υφίστανται; Σίγουρα και οι δυο λόγοι έχουν αρνητικό πρόσημο αλλά κανονικά σε μια χώρα, μέλος της Ευρώπης, όπως η Ελλάδα, θα έπρεπε να υπάρχουν όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις και το κατάλληλο περιβάλλον για τη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική.
Σύμφωνα με την τελευταία τροποποίηση του σχετικού νόμου, στα ψηφοδέλτια των εκλογών, αυτοδιοικητικών και εθνικών, οι γυναίκες θα πρέπει να εκπροσωπούνται με 40%, αντί για 30% που ίσχυε μέχρι πριν από λίγο καιρό, κάτι που δεν είδαμε βέβαια να καταγράφεται στις χθεσινές εκλογές.
Ελπίζω τουλάχιστον στην εκλογική αναμέτρηση της 7ης Ιουλίου, να αποδειχθεί ότι η ενασχόληση με την πολιτική δεν είναι μόνο αντρική υπόθεση αλλά και γυναικεία. Και αποφεύγοντας τα τετριμμένα κλισεδιάρικα για την αυξημένη κοινωνική ευαισθησία των γυναικών ή για την απλή παραδοχή ότι και ικανές είμαστε και μπορούμε να αναλάβουμε θέσεις ευθύνης, θα κλείσω με το εξής απλό. Ότι «η Βουλή είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας» και από τη σύνθεση της δεν μπορεί να απουσιάζει η γυναικεία εκπροσώπηση. Ειδικά σε μια χώρα που πληθυσμιακά και μόνο να το δεις, οι γυναίκες υπερτερούμε. Και επειδή μπορεί πάλι να κατηγορηθώ για φεμινιστική προσέγγιση, θα μείνω στην πληθυσμιακή επικράτηση. Ραντεβού στις κάλπες!
Instagram: Anthi__Salagoudi
Facebook: Anthi Salagoudi
Twitter: @ASalagoudi
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)