Έχει ξεκινήσει η περίοδος που παίρνω σβάρνα όλες τις θεατρικές παραστάσεις, είτε για εμπειρία (ακόμη ως θεατής…) είτε για να περάσω ένα ευχάριστο βράδυ με τους φίλους μου. Η πρώτη παράσταση που παρακολούθησα φέτος είναι το «Ήρθες και θα μείνεις» στο Θέατρο Ιλίσια, μια κωμωδία των Ρενέ Τέιλορ, Τζόζεφ Μπολόνια, όπου πρωταγωνιστούν ο Γρηγόρης Βαλτινός με τη Ζέτα Μακρυπούλια. Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης δυο συγγραφέων με πολύ λίγα λόγια.
Πέρα από το ότι γέλασα πολύ κατά τη διάρκεια της παράστασης (ο Γρηγόρης Βαλτινός είναι πραγματικά εξαιρετικός στον ρόλο του), θέλω να εστιάσω και σε κάτι ακόμη: στην εξαιρετική ερμηνεία της Ζέτας! Βλέποντάς την να παίζει, σκέφτηκα πόσο άδικη είναι όλη αυτή η κριτική που της ασκείται κατά καιρούς για την ικανότητά της ως ηθοποιού!
Συγγνώμη, αλλά διαφωνώ απόλυτα με αυτές τις απόψεις! Έχει λάμψη (πραγματικά είναι πανέμορφη, παιδιά. Στο ‘Dancing’, όσο την είχα δίπλα μου, τη χάζευα σαν …τρελή), «άστρο», ωραία κίνηση, σωστή άρθρωση, γλυκιά φωνή και ναι, πείθει! Όσο την έβλεπα, λησμόνησα ότι έπαιζε η Ζέτα, έβλεπα μπροστά μου την ηρωίδα και μόνο. Και πραγματικά, πείτε μου, πόσες φορές μπορείς να κλάψεις μηχανικά, επειδή το απαιτεί το σενάριο; Νομίζω ότι τρεις τέσσερις φορές κύλησαν δάκρυά της στο πλαίσιο του ρόλου. Αυτό που έχω να πω, είναι πόσο λυπάμαι όταν ακούγονται άσχημα λόγια από συναδέλφους της, που, αντί να δεχτούν έναν άνθρωπο που αγαπά πραγματικά την υποκριτική και μιλά την ίδια γλώσσα μαζί τους, αυτή του …σανιδιού, εκείνοι προτιμούν να την υποτιμούν.
Ας αλλάξουν σιγά σιγά τα μυαλά ορισμένων. Έχω δει ηθοποιούς με πτυχία και βεβαιώσεις σεμιναρίων που δεν φτουράνε καθόλου μπροστά της! Ζήτω η Ζέτα!
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)