Στο ελληνικό σχολείο στη Γερμανία, που επισκεπτόμουν για εννέα χρόνια δύο φορές την βδομάδα τα απογεύματα, φρόντιζαν να μας έχουν μεταξύ άλλων σε συνεχή επαφή με τις παραδόσεις και τα έθιμά μας. Μία από αυτές εννοείται ήταν να γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους. Θυμάμαι με πόση υπερηφάνεια κρατάγαμε τα ελληνόπουλα την ελληνική σημαία απαγγέλλοντας τα ποιήματα και τραγουδώντας τους αντίστοιχους στοίχους των μελωδιών.
Ξετρύπωσα μία φωτογραφία στην οποία απεικονίζομαι με δύο φίλες μου από τα παιδικά μας χρόνια από τη γιορτή τις 28η Οκτωβρίου στη Γερμανία τη στιγμή που απαγγέλουμε μαζί τα ποιήματά μας. Ήταν τέτοιο το άγχος στη σκηνή που κρατούσαμε χεράκι! *cute*
Να ξέρετε κάτι: πως οι Έλληνες του εξωτερικού αισθάνονται και αγαπούν την Ελλάδα διαφορετικά, με μία γλυκανάλατη νοσταλγία μιας και βρίσκονται μακριά από τις ρίζες τους. Όσο πιο απομακρυσμένοι είναι, τόσο πιο έντονα ζουν την κάθε «ελληνική στιγμή».
Είμαι ευγνώμων που μπόρεσα να αισθανθώ τόσο Ελληνίδα μακριά από την πατρίδα!
