Με μια βαλίτσα στο χέρι είναι αυτό το διάστημα η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου. Με τους συναδέλφους της, από την παράσταση “Ο παππούς έχει πίεση”, από τη μία “καταπίνουν” χιλιόμετρα “οργώνοντας” την Ελλάδα και από την άλλη, μοιράζουν απλόχερα το ταλέντο και το πάθος τους για το θέατρο, με το κοινό που κυριολεκτικά συνωστίζεται στους χώρους όπου εμφανίζονται. Μια καθημερινότητα δύσκολη… Λεωφορείο – ξενοδοχείο – θέατρο – ξενοδοχείο – λεωφορείο. Με μια γεμάτη χειμερινή σεζόν και με την κούραση να βαραίνει επιπλέον την πλάτη, αξίζει για έναν ηθοποιό όλη αυτή η καταπόνηση και η ταλαιπωρία;
“Φυσικά και αξίζει! Με ενδιαφέρει να ξέρω πως ο κόσμος που θα έρθει να μας δει δεν θα νιώσει πως τον κοροϊδεύουμε. Το ζητούμενο και αυτό που κάθε φορά ζητάω είναι αυτό, να είναι ευχαριστημένο το κοινό. Αυτή είναι και η αποζημίωση των κόπων μας. Είμαι θεατρική ηθοποιός και η περιοδεία είναι στο DNA κάθε ηθοποιού. Όταν ξεκίνησα πριν από 25 χρόνια, το νου μας το είχαμε στο θέατρο, δεν υπήρχε η τηλεόραση. Και η ενασχόλησή μου με την τηλεόραση ποτέ δεν με εβγαζε από το θεατρικό μου δρόμο”.
Η ματιά της επιτυχημένης ηθοποιού για τις τηλεοπτικές δουλειές που πλέον εκλείπουν είναι ψύχραιμη...
“Νομίζω πως αν υπήρχε μια ανάγκη για μια τηλεοπτική δουλειά, θα μπορούσε, με καλή διάθεση, να βρεθούν οι τρόποι για να γίνει! Τα κανάλια κοιτάζουν τα πράγματα μόνο με νούμερα. Βέβαια, υπήρξε και μεγάλος κορεσμός. Πιστεύω, όμως, πως τα πράγματα θα έρθουν πάλι εκεί που πρέπει να είναι".
Τι πιστεύει, όμως, για όλα όσα συμβαίνουν; Έχει μάθει ο λαός, όμως από τα λάθη του;
“Από ποια λάθη να μάθουν; Τι να διδαχθεί; Δεν μπορώ να ακούω άλλο για αυτό το “μαζί τα φάγαμε”. Εντάξει, είναι απαίδευτος λαός και έπεσε στη φάκα, στο τυράκι που του έδωσαν! Στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις είδα κάτι να αλλάζει, κάτι να “συμβαίνει”. Φυσικά και δεν συμφωνώ με το πολιτικό τοπίο, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, αφού υπάρχουν εκτρώματα! Όλα αυτά τα χρόνια ο κόσμος αφέθηκε χωρίς καμία πνευματική αναζήτηση, έψαχνε μόνο τις απολαύσεις. Πρέπει κι εμείς, όμως, να σκουντήξουμε ο ένας τον άλλον. Να αφυπνιστούμε. Αυτό δεν θα γίνει από την τηλεόραση, ούτε καν από την κρατική τηλεόραση. Πρέπει να υπάρχει και μια πνευματικότητα. Δεν αρχίζουν όλα και τελειώνουν σε σκάφη και μεγάλα τζιπ! Παρόλα αυτά εξακολουθώ να είμαι αισιόδοξη. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Φτάσαμε να έχουμε αποκτήσει δύο σπίτια και να τα έχουμε πληρώσουμε δύο φορές, λες και είμαστε στο ενοίκιο. Τουλάχιστον ας είμαστε πνευματικά ήρεμοι”!
Πώς αντιμετωπίζει,όμως,η ίδια όσα συμβαίνουν; Είναι ο έρωτας μία από τις κινητήριες δυνάμεις;
“Ο έρωτας είναι πολύ σπουδαία ανταλλαγή. Μπορεί να σε βοηθήσει να πας μπροστά. Ακόμη και αν φαίνεται πως σε πάει πίσω, αν το επεξεργαστείς, πάλι μπροστά θα σε πάει. Ο έρωτας σε εξελίσσει, αν μπορέσεις να τον γευτείς όπως του χρειάζεται. Να αφεθείς από τη μία, αλλά και να ξέρεις προς τα πού πλέεις! Είναι απαραίτητος! Μου είναι απαραίτητος και αυτός με ησυχία. Είχα μάθει τον έρωτα με φασαρία και ανταγωνισμό. Είμαι σε πολύ καλή σχέση με το “μέσα” μου και αυτό είναι που αλλάζει και τη ζωή μου. Και φυσικά, είναι δική σου ευθύνη με ποιον άνθρωπο είσαι”.
Ολοκληρώνοντας τη συζήτησή μας, η κουβέντα πηγαίνει στις αγωγές των Σταμάτη Φασουλή, της Ζέτας Μακρυπούλια αλλά και του Μιχάλη Χατζηγιάννη, εναντίον του Βηmagazino. Οι τόνοι της πρωταγωνίστριας ανεβαίνουν...
“Κάποια στιγμή δεν πρέπει να απαντήσουν; Δεν ξέρω αν η δικαστική οδός είναι η καλύτερη. Ποιο δρόμο, όμως, θα μπορούσαν να επιλέξουν όταν γράφεται κάτι τέτοιο, πως έπρεπε να απαντήσουν; Που θα πάει αυτό; Κάποιοι έχουν ένα πληκτρολόγιο στα χέρια και μπορεί να γράφουν ό,τι θέλουν. Δεν έχουν καν στυλό, που είναι πιο προσωπικό. Βεβαίως, πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν τέτοια. Δεν ξέρω αν ο δικαστικός δρόμος είναι ο ορθός. Αλλά αυτά που γράφτηκαν είναι κάτι το αδιανόητο. Τουλάχιστον για τη Ζέτα που το διάβασα! Αλλά και για τον Σταμάτη που γνωρίζω και είναι ένας άνθρωπος έξυπνος και ταλαντούχος. Γράφουν όλα αυτά κι εσύ πρέπει να πάρεις μια θέση. Το ζήτημα είναι ηθικό. Και για τη Ζέτα και για τον Μιχάλη που τους αγαπώ. Ο Σταμάτης είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου. Είναι σκεπτόμενοι άνθρωποι. Αυτό που έκαναν είναι ηθικό, είναι μια απάντηση στα πράγματα. Είναι ένα “φτάνει πια”! Με αυτή την έννοια είμαι δίπλα τους. Φτάνει πια με αυτή την ασυδοσία! Φυσικά και δεν προχώρησαν στις αγωγές χωρίς να το σκεφτούν. Πώς μπορεί κάποιος να λέει κάτι χωρίς ίχνος σεβασμού. Πρέπει να μπουν όρια".
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)