Από τον Γιώργο Πράτανο
23 Ιουλίου 1996. 23 Ιουλίου 2012. Δεκαέξι χρόνια χωρίς την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η γυναίκα που κατάφερε, εκτός από σημαντικές επαγγελματικές επιτυχίες, να κάνει ένα λαό να την θυμάται πάντα με αγάπη.
Το FTHIS.GR ετοίμασε ένα μεγάλο αφιέρωμα για τη ζωή της και παρουσιάζει σπάνιο φωτογραφικό υλικό, καθώς και όσα δεν έχουν πει όλα αυτάτα χρόνια δυο άνθρωποι που αγαπούσε, ζούσαν και συνεργάζονταν μαζί της.
Ο κομμωτής της, Μιχάλης Γεωργόπουλος, ήταν στο πλευρό της από το 1980 έως το θάνατό της, το 1996. Έζησε δίπλα της θριάμβους, αποτυχίες, αγάπες, έρωτες... Διάλεξε να μοιραστεί με όλους κάποια γεγονότα που δεν θα ξεχάσει ποτέ και η εξιστόρησή τους φέρνει στο μυαλό του τη λαμπερή, την άψογη επαγγελματία και γεμάτη ζωή Αλίκη Βουγιουκλάκη.
“Της Αλίκης της άρεσε πολύ η ημέρα των γενεθλίων της. Δεν υπήρχε χρονιά που να μην τα έχει γιορτάσει. Φρόντιζε να περνάνε καλά όλοι οι καλεσμένοι της. Καλούσε μόνο φίλους. Θυμάμαι μία χρονιά, το 1990 πρέπει να ήταν, αν δεν με απατάει η μνήμη μου, που πήγαμε στο Μονακό. Εκεί τα γιόρτασε. Ήμασταν στο πιο ακριβό ξενοδοχείο του πριγκιπάτου. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, τη στιγμή που η Αλίκη έσβηνε τα κεράκια της τούρτας έσκαγαν παντού πυροτεχνήματα. Είχε φωτιστεί όλο το Μονακό! Και την επόμενη ημέρα, όλοι μαζί επισκεφθήκαμε το παλάτι. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!” λέει ο Μιχάλης Γεωργόπουλος στο FTHIS.GR και συνεχίζει περιγράφοντάς την:
"Μας γνώρισε ο Βλάσσης. Το κομμωτήριο μου είναι δίπλα στο Εθνικό Θέατρο. Κι ο Βλάσσης ερχόταν και κουρευόταν. Ήταν 1980 όταν μας γνώρισε με την Αλίκη. Με το που συστηθήκαμε με ρώτησε: "μόνο κουρέας είσαι;". Της απάντησα πως κουρεύω και χτενίζω και γυναίκες. "Να έρθεις λοιπόν αύριο να μου χτενίσεις τα μαλλιά" μου είπε. Έτσι απλά. Κι έτσι ξεκινήσαμε. Ήταν ένας απλός άνθρωπος. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ο τρόπος που εξωτερίκευε τα συναισθήματά της. Μου έλεγε πολύ συχνά “σ’ αγαπώ”. Και δεν φοβόταν να το πει στους ανθρώπους, όταν το ένιωθε. Ήταν αυστηρή στη δουλειά της, για αυτό έφτασε εκεί που έφτασε. Δεν υπήρχαν εντάσεις, δεν υπήρχε τίποτε το κακό. Δεν είχε τρελές απαιτήσεις. Δεν ήταν καθόλου ιδιότροπη. Ποτέ δεν με δυσκόλεψε”.
Σε αντίθεση με τις ιστορίες που δημοσιεύονται κατά καιρούς για απαίσιες συμπεριφορές των stars στους βοηθούς τους, ο κομμωτής της Αλίκης λέει για εκείνη:
”Μια φορά στο Σικάγο της είχαν δώσει μια πολυτελή σουίτα. Εκείνη έφυγε “κρυφά”, πήγε στον επόμενο σταθμό της περιοδείας και μας παραχώρησε τη σουίτα για να χαρούμε εμείς εκείνη την εκπληκτική σουίτα!".
Ο συνεργάτης, βιογράφος και στενός φίλος της Αλίκης, Μάκης Δελαπόρτας, ο οποίος είναι ο άνθρωπος που εξέδωσε το Λεύκωμα για τη ζωή και την καριέρα της, θυμάται και λέει συγκινημένος στο FTHIS.GR:
“Αυτό που μένει από εκείνη, τόσα χρόνια μετά, είναι κάτι πολύ πιο βαθύ. Δεν ήταν μόνο η σταρ. Ήταν αγωνίστρια, πάλεψε για να γίνει αυτό που έγινε. Ήταν ταγμένη στην υποκριτική. Είχε και το Θείο Δώρο. Το χάρισμα. Αυτό λείπει στις μέρες μας!”.Τ
Το γεγονός που τον σημάδεψε: "Ένας φίλος μου καθόταν δίπλα στην Αλίκη μέσα στο αυτοκίνητο και την αποκάλεσε “Αλικάρα”. Το θυμόταν για καιρό η Αλίκη. Και με ρωτούσε, “τι κάνει ο “Αλικάρας;”. Ήταν μια γυναίκα που κολακευόταν όταν κάποιος της έλεγε κάτι παραπάνω και δεν έμενε στην εικόνα της star".
“Με τους συνεργάτες της ήταν η κλώσα που είχε τα κλωσόπουλα κάτω από τις φτερούγες της. Η Αλίκη έπρεπε να αγαπάει κάποιον για να τον έχει δίπλα της, δεν της άρεσαν οι κολακείες και τα ψέματα. Ήταν έξυπνη και καταλάβαινε τι άνθρωπος ήταν ο καθένας και γιατί την πλησίαζε. Δεν μπορούσε τους ατάλαντους, τους μίζερους, τους γκρινιάρηδες. Βέβαια, υπήρχαν και κάποιοι αυλοκόλακες γύρω της, αλλά εκείνη δεν τους εκτιμούσε. Πολλές φορές τη ρωτούσα, γιατί μου φαινόταν ακαταλαβίστικο αυτό που έκανε: "Τι τους θες αυτούς εδώ;", κι εκείνη μου απαντούσε "Τα φίδια πρέπει να τα έχεις δίπλα σου για να τα ελέγχεις".
Ο Μάκης Δελαπόρτας θυμάται και ένα γεγονός που στενοχώρησε έντονα την Αλίκη...
"Είχε πάει στη Θεσσαλονίκη για να δώσει βραβείο στην Πέμυ Ζούνη, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η Αλίκη είχε βραβευτεί για την ταινία “Μανταλένα” στο 1ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Όταν ανέβηκε να δώσει το βραβείο κάποιοι “ψευτοκουλτουριάρηδες” τη γιούχαραν. Η Αλίκη γύρισε προς τον εξώστη και τους είπε: "Δεν πειράζει, φωνάξτε εσείς που είστε πάνω στον εξώστη. 40 χρόνια μετά, εγώ είμαι ακόμη στο σανίδι κι εσείς εκεί πάνω"! Το γεγονός αυτό την είχε στενοχωρήσει πάρα πολύ. Αλλά ποτέ δεν το έδειξε. Γενικά, όταν ήταν στεναχωρημένη φρόντιζε να μην το δείχνει. "Και τα βραχια μπορεί να πονάνε, αλλά δεν το λένε" συνήθιζε να λέει" περιγράφει στο FTHIS.GR ο Μάκης Δελαπόρτας.
*Το φωτογραφικό υλικό της Αλίκης Βουγιουκλάκη είναι από τo αρχείο της DAPHNE Communications
*Ευχαριστούμε τον Μάκη Δελαπόρτα για την παραχώρηση μέρους του φωτογραφικού υλικού που δημοσιεύουμε
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)