Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή μας που καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις… αποφάσεις που θα καθορίσουν την πορεία της δικής μας ζωής, των παιδιών μας, του ανθρώπου μας, της οικογένειας μας. Αποφάσεις που αν είναι οι σωστές μπορούν να μας οδηγήσουν σε νέα όμορφα μονοπάτια και που αν είναι λανθασμένες μπορούν να μας φέρουν σε αδιέξοδο. Πώς μπορεί όμως κάποιος να το γνωρίζει αυτό εκ των προτέρων, ποιος είναι δηλαδή ο λάθος και ποιος ο σωστός δρόμος; Πολλοί υποστηρίζουν πως υπάρχουν σημάδια που μας δείχνουν προς τα πού πρέπει να πάμε αρκεί να έχουμε καθαρό μυαλό να τα δούμε και να λειτουργήσουμε με γνώμονα την αγάπη…
Μια τέτοια περίοδο, λήψης σημαντικών αποφάσεων, πέρασα το τελευταίο διάστημα. Και μαζί με μένα ταλαιπωρήθηκαν και οι δικοί μου άνθρωποι, (όπως οι γονείς μου) που εκτός από την αγωνία για το τι θα αποφασίσουμε τελικά, έπρεπε και για πρακτικούς λόγους να είναι δίπλα μου, χωρίς να με πιέσουν καθόλου, και αφήνοντας την καθημερινότητα τους προκειμένου να με βοηθήσουν.
Μετακομίζουμε στις Σέρρες. Για ένα χρόνο σίγουρα. Εκεί βρίσκεται ο Νίκος ήδη από τον Αύγουστο καθώς έχει αναλάβει να προπονεί την ομάδα μπάσκετ της πόλης ΙΚΑΡΟΙ ΣΕΡΡΩΝ. Έναν ιστορικό σύλλογο που απαρτίζεται από πολύ αξιόλογους ανθρώπους. Εμείς με την Αλεξάνδρα φεύγουμε σε λίγες μέρες. Εκεί με μεγάλη μου χαρά θέλω να σας πω πως θα παρουσιάζω το πρωινό ψυχαγωγικό πρόγραμμα του τηλεοπτικού σταθμού ΔΙΚΤΥΟ κι έτσι θα τα λέμε πια και μέσω τηλεόρασης ύστερα από σχεδόν δυο χρόνια που συνειδητά ήθελα να απέχω. Φυσικά θα συνεχίσουμε το υπέροχο ταξίδι που ξεκίνησε μ' αυτό εδώ το BLOG στο FTHIS.GR τον Ιούλιο το οποίο έχετε αγκαλιάσει τόσο ζεστά.
Διχάστηκα αρκετά μέχρι να πάρω την απόφαση μου. (εδώ κάνω μια ώρα να αποφασίσω αν θα φάω κρέας ή μακαρόνια σ' ένα εστιατόριο, στα μαγαζιά κάνω κανένα μισάωρο να αποφασίσω τι χρώμα μπλούζα θα διαλέξω… οι άνθρωποι που με ξέρουν καλά καταλαβαίνουν τι λέω… ίσως είναι και το ζώδιο του Ζυγού που μου δημιουργεί αυτή την αναποφασιστικότητα… καταλαβαίνετε δηλαδή πόσες φορές άλλαξα γνώμη και σενάρια!!!) Αν και μέσα μου από την αρχή ήξερα ότι αυτό θα κάνω τελικά. Στην Αθήνα μου έγιναν τηλεοπτικές προτάσεις που σίγουρα αν ήμουν εδώ δε θα το σκεφτόμουν ούτε λεπτό και θα απαντούσα αμέσως θετικά. Και ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου τους ανθρώπους που μου τις έκαναν. Αλλά όταν κάνεις οικογένεια το εγώ σου πάει πίσω… πολύ πίσω! Και αυτό δεν πρέπει να είναι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη… πάντα το πίστευα ότι η γυναίκα κρατάει το σπίτι της δεμένο. Οι άντρες είναι κι αυτοί σαν μικρά παιδιά. Μας έχουν απόλυτη ανάγκη κι ας μη μας το δείχνουν.
Το δικό μου σημάδι… όταν είδα την κόρη μας χωρίς εκείνη να το γνωρίζει να χαϊδεύει με απίστευτη τρυφερότητα ένα κάδρο με τη φωτογραφία του πατέρα της, όταν είχε να τον δει μόλις δυο εβδομάδες. Αυτή η εικόνα ήταν για μένα η απάντηση σε όλα μου τα ερωτηματικά. Σίγουρα δεν είμαι η τέλεια μαμά. Κάνω λάθη και μάλιστα πολλά. Αλλά δεν είναι συνειδητά. Προσπαθώ όμως να βλέπω και να ακούω τι θέλει το παιδί μας και όταν καταλαβαίνω τι είναι αυτό και είναι για καλό της να της το πραγματοποιώ . Κι επειδή πιστεύω πολύ στο θεό αισθάνομαι ότι πάντα μας δείχνει το δρόμο… εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τον ακολουθήσουμε.
Το μόνο που θα μου λείψει σίγουρα πάρα πολύ είναι οι φίλοι μας. Οι φίλοι που τους αγαπάμε και ξέρω ότι μας αγαπούν πολύ, μου το δείχνουν καθημερινά αλλά που για ακόμα μια φορά είναι δίπλα μας και μας ενθάρρυναν όλοι σ' αυτή μας την απόφαση.
Εμείς, αγαπημένοι μου, θα τα λέμε όπως πάντα… σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές σας!!!
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)