Η αποδοχή.

Υπάρχουν τριγύρω μας άνθρωποι, που προσπαθούν να μας πείσουν για κάτι. Τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν έντονα μια απόφαση που ήθελα να πάρω και έβαλα τον εαυτό μου συνειδητά στη διαδικασία να ακούσω γνώμες. Τι διαπίστωσα; Ότι ο καθένας, μου πρόβαλε τον εαυτό του, μέσω του τρόπου αντίδρασής του, χρησιμοποιώντας ως αφορμή τη δική μου πρόταση, στην ουσία όμως άκουγα το μένος ή την αγάπη που έχει ο καθένας μέσα του. Ένας, μάλιστα έγινε έξω φρενών, όταν άκουσε αυτό που μου προτάθηκε και που εγώ τολμούσα να το σκέφτομαι, που απόρησα πώς αντέχει τον εαυτό του κάθε μέρα. Άλλος προσπαθούσε να μου αποδείξει ότι δεν μου ταιριάζει και λιγοστοί ήταν αυτοί που ήθελαν αληθινά να με βοηθήσουν.

Αυτοί που όντως ήθελαν να με ακούσουν, ήταν άνθρωποι που δεν είχαν καμία ανάγκη να με πείσουν για κάτι, ωστόσο μου διέθεταν το χρόνο τους και το ενδιαφέρον τους. Το βρήκα πολύτιμο αυτό. Τους ενδιέφερε απλά να είναι κοντά μου στην όποια απόφασή μου και το συζητούσαμε χωρίς να με κάνουν να νιώθω απειλή. Όλο αυτό σας το είπα γιατί μέσω των βιωμάτων, όπως υποστηρίζω, σε συνδυασμό πάντα με τη γνώση, αντιλαμβάνεσαι όλο και περισσότερο τις καταστάσεις, τους ανθρώπους, τους χαρακτήρες. Βλέπεις ποιος αληθινά είναι δυνατός. Προσποιούνται αρκετοί την αυτοπεποίθηση και τη δύναμη. Τη φωνάζουν. Κάποιες τεχνικές, μάλιστα, υποστηρίζουν να επαναλαμβάνεις αρκετές φορές το πόσο σπουδαίος είσαι. Πιάνει. Δεν το αμφισβητώ, απλά είναι επιφανειακό. Νιώθεις πιο σημαντικός, νιώθεις πιο δυνατός, μόνο που δεν είναι δομημένο από τη ρίζα του. Εύκολα μπορείς να το ξεχάσεις. Η αυτοπεποίθηση όταν υπάρχει πραγματικά, δεν χρειάζεται να το επισημαίνεις. Βγαίνει από μέσα σου, είσαι αυτός. Είναι όλη σου η ύπαρξη. Υπενθυμίζεις στον εαυτό σου να αναπνεύσει;

Νομίζω, όχι, είναι μια αυτόματη διαδικασία. Για να είμαστε αρεστοί στον εαυτό μας και στους άλλους, θεωρώ ότι χρειάζεται να βρεθεί και όσο γίνεται να αποκατασταθεί η όποια βλάβη έχει ύπαρξη σε κάποια χρονική στιγμή της ζωής μας, που μας έφερε τα πάνω κάτω και επιτρέψαμε στο φόβο υποσυνείδητα να νικά. Αν δεν λυθεί αυτός ο όποιος κόμπος, θα μισοζούμε και η ζωή είναι τόσο μα τόσο όμορφη για να μην την απολαμβάνουμε στο έπακρό της. Όταν αυτό θα έχει λυθεί με μας, δηλαδή το όποιο χρόνιο θέμα μας, που υποβόσκει και κάνει την εμφάνισή του όποτε βρει την ευκαιρία για να μας καθίζει σε μια γνώριμη αναμονή και να μην μας επιτρέπει να προχωρήσουμε σε μια επόμενη συχνότητα, ίσως να αγγίξουμε το τσάκρα καρδιάς που λιγοστοί στον δυτικό κόσμο αγγίζουν, τότε δεν θα έχουμε την ανάγκη να είμαστε οι δυσάρεστοι συνομιλητές που στην ουσία επιθυμούν μόνο να μιλούν για τον εαυτό τους.

Θα ζούμε και θα ζούμε αληθινά, αν και μόνο πούμε την αλήθεια στον εαυτό μας και μετά τολμήσουμε να πούμε την όποια συγνώμη νιώθουμε ότι οφείλουμε που θα μας καθαρίσει τη ψυχή.. Το κάρμα, όσοι γνωρίζεται είναι ένα χρέος, που αν δεν ξεπληρωθεί θα κουβαλάς μαζί σου έναν μόνιμο πόνο. Αν καταφέρεις να το τελειώσεις, το κάρμα σου προσφέρει το πιο όμορφο δώρο. Την αγάπη στην πιο ολοκληρωμένη έκδοσή της. Τη ζωή στην πληρότητά της...