Παρατηρώ έντονα τις ερωτήσεις που κάνει κόσμος όταν βρίσκεται σε μια παρέα. Ελάχιστες οι φορές που πραγματικά ενδιαφέρεται ο ένας να ακούσει τον άλλον. Ωστόσο, πολλές οι φορές που ρωτάει αδιάκριτα πράγματα. Ακόμα και μεταξύ φίλων, θεωρώ, ότι πρέπει να υπάρχει ένα όριο και αυτό λέγεται σεβασμός. Προσπαθείς να απαντήσεις διπλωματικά, όταν δεν θες να δώσεις κάποια συνέχεια σε κάποια θέματα και βλέπεις ότι ο άλλος συνεχίζει το βιολί του, τύπου εγώ θα πάρω τις απαντήσεις που θέλω. Αυτό, εμένα μου κάνει κουτσομπολιό. Αν ενδιαφέρεσαι για τον φίλο σου πραγματικά θα του δώσεις χώρο, να σου μιλήσει στους χρόνους του. Στο κουτσομπολιό έχω αλλεργία, θα μπορούσα να πω. Θεωρώ ότι πρόκειται για μια συνήθεια, γιατί γίνεται συνήθεια, που δηλητηριάζει σχέσεις και καταρρακώνει αξιοπρέπειες. Για μένα καταφεύγουν στο κουτσομπολιό όσοι δεν πιστεύουν ότι αξίζουν την αποδοχή των άλλων για αυτό που πραγματικά είναι, επιδιώκοντας να βρίσκονται στο προσκήνιο για δικό τους, προφανώς, όφελος, μεταφέροντας κουβέντες, τις περισσότερες φορές μάλιστα αναληθής, έχοντας ένα ίσως στοιχείο, διαμορφώνοντας όμως μια διεστραβλωμένη ιστορία. Φυσικά, αργά ή γρήγορα, αυτοί οι άνθρωποι μένουν μόνοι, χωρίς γνήσιους φίλους καθώς κανείς δεν αρέσκεται σε ανθρώπους που το παίζουν διπλό, τριπλό, ταμπλό, κοινώς διπλωμάτες με δόλο. Κάποια στιγμή η μάσκα πέφτει και ξεδιπλώνεται η αλήθεια. Αυτός άλλωστε που και καλά ήθελε να σε προστατέψει, κάνει ακριβώς το ίδιο και στην απέναντι πλευρά. Σκοπός του, είναι να δηλητηρίασει κάτι, που δεν θα του άρεσε ένα πιθανό αποτέλεσμα. Σε αυτή την προσπάθεια να γίνει κάποιος, με αυτόν τον τρόπο, αρεστός και με το κουστούμι που φοράει ανάλογα με την περίσταση, χτίζει μεν σχέσεις, μόνο που επειδή χτίστικαν στην άμμο δεν έχουν διάρκεια.
Ένας τρόπος για να αντιμετωπίζεις τέτοιου είδους κρούσματα είναι να ακούς τα μηνύματα που σου στέλνει το σώμα σου. Αν κοντά σε κάποιον νιώθεις κενός, άδειος, θυμωμένος, εξαντλημένος, χαμένος, τότε απλά οφείλεις να καταλάβεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιου είδους σχέσης που δεν σου ταιριάζει. Είναι προτιμότερο να επιδιώκουμε τη συντροφιά από ανθρώπους που εκτιμάμε, που σεβόμαστε, που θαυμάζουμε, που θα θέλαμε να τους μοιάσουμε και που δίπλα τους νιώθουμε όμορφα και αισιόδοξα, σε αντίθεση με ανθρώπους που είναι επαγγελματίες της γκρίνιας, της καταστροφής και του κουτσομπολιού.. Χρειαζόμαστε κοντά μας ανθρώπους που χαίρονται με τη χαρά μας και όχι με τη λύπη μας.. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να χαίρονται να μας βλέπουν να εξελισσόμαστε και να μας δίνουν ώθηση και στήριξη, αντί για τρικλοποδιές και πισωμαχαιρώματα..
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)