Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Πόσες φορές αναρωτιόμαστε : "Γιατί αξίζει να παλεύεις σ’ αυτή τη ζωή;", "Σε τι να πιστεύεις;", "Πόσο χρειάζεται να προσγειώσεις τα εξιδανικευμένα σου όνειρα; "και "Αν τελικά υπάρχει ελπίδα για κάτι καλύτερο; "
Σε μια Ελλάδα που "Δεν μας χωράει ο τόπος. " Πόσες φορές δεν ονειρευόμαστε ένα ιδανικό τόπο;
Και αν όλα αυτά μοιάζουν προβλήματα σημερινά, παρακολουθώντας τις «Τρεις αδερφές», που θα κάνουν πρεμιέρα στο Θέατρο Πορεία στις 19 Φεβρουαρίου, καταλαβαίνουμε πως τελικά ο άνθρωπος πάντα δίνει μια αέναη μάχη και ψάχνει τη δική του «Μόσχα» είτε ζει στο 1900 είτε στο 2016…
Συναντήθηκα με δύο υπέροχα, αγαπημένα μου πλάσματα, που για να αναφερθώ στις καλλιτεχνικές τους επιτυχίες δεν μου φτάνουν δέκα πρόλογοι.
Η Ιωάννα Παππά και η Λένα Παπαληγούρα, η καθεμιά με τη δική της, ξεχωριστή πορεία, στον χώρο, καταφέρνουν κάθε φορά, που τις παρακολουθείς να σε εκπλήσσουν ευχάριστα και πάντα να εξελίσσονται .
Με σπουδαίες συνεργασίες, βραβεία, επαίνους και την αποδοχή κοινού και κριτικών στη φαρέτρα τους, ετοιμάζονται πυρετωδώς αυτήν την περίοδο να υποδυθούν τις ηρωίδες του Τσέχοφ.
Λίγο πριν μεταμορφωθούν σε Μάσα και Ειρήνα και συνάψουν αδελφικούς δεσμούς, έπειτα από μια εξαντλητική πρόβα, αλλά πολύ γεμάτες, μιλούν στο FTHIS.GR, μ’ αφορμή το έργο, για τη συνάντησή τους, όλα όσα τις απασχολούν, την αναγνωρισιμότητα, την τηλεόραση, τον έρωτα, ενώ μας αποκαλύπτουν ποια είναι η δική τους «Μόσχα»…
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
Συναντιέστε και οι δύο στο πικ της καλλιτεχνικής σας πορείας-παράλληλα παίζονται ακόμα « Η Μιράντα» και «Η Κατερίνα» -παραστάσεις που ουσιαστικά στηρίχθηκαν πάνω σας. Τι σας έκανε να πείτε το ναι σ’ αυτή τη δουλειά και να συμπορευτείτε;
"Δεν πιστεύω αυτό που λέμε για κάποιον ότι ήταν η χρονιά του. Γιατί οι χρονιές δεν έρχονται από μόνες τους. Κάθε χρονιά, έρχεται έπειτα από μια άλλη χρονιά και η ζωή μας είναι μια και δεν χωρίζεται σε χρονιές. Έτσι πιστεύω ότι μια δουλειά δεν έρχεται αυτόνομα, χωρίς να υπάρχουν μέσα της όλες οι προηγούμενες και τα χρόνια που έχεις παλέψει. Επομένως είναι καλύτερα να μιλάμε για μια ευτυχή συγκυρία. Και οι τρεις μας προερχόμαστε από δουλειές που ήταν ευτυχείς συγκυρίες και όντως πολύ προσωπικές δουλειές, όπως λες", θα μου επισημάνει η Λένα για να συμπληρώσει: "Πάντα δύο πράγματα με κάνουν να πω ναι σε μια παράσταση, το πρώτο είναι το κείμενο και το δεύτερο είναι οι συντελεστές. Εδώ και τα δύο είναι εξαιρετικά!"
Η Ιωάννα εξηγεί γιατί επέλεξε φέτος τη σκηνή του Θεάτρου Πορεία:
"Εγώ συνηθίζω να επιλέγω με κριτήριο, κυρίως, τη συνεργασία και μετά τα έργα, είτε έχει να κάνει με το ποιος θα ηγείται, δηλαδή ο σκηνοθέτης, είτε οι ηθοποιοί με τους οποίους θα συνεργαστώ και έπεται το έργο. Γιατί πιστεύω ότι οι συντελεστές παίζουν ρόλο πάντα, ώστε τα έργα να αποκτήσουν υπόσταση στη σκηνή. Γιατί τα έργα αυτούσια έχουν υπόσταση, το θέμα είναι πώς μεταφέρονται σκηνικά και αυτό επιτυγχάνεται μόνο μέσα από μια επιτυχή συνθήκη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το έργο, ήταν ο ρόλος, ο σκηνοθέτης,ήταν ο θίασος, ηθοποιοί με τους οποίους είχα ξανασυνεργαστεί και χαίρομαι που τους ξαναβρίσκω ή άλλους που τους συναντώ για πρώτη φορά και το γεγονός ότι για πρώτη φορά παίζω Τσέχοφ".
Ενώ εκμυστηρεύεται πως :"Το έργο δεν το είχα εκτιμήσει πάρα πολύ, ομολογώ, στον βαθμό που το εκτιμώ αυτή τη στιγμή, που έχω ασχοληθεί. Δεν θα ήταν η πρώτη μου επιλογή σε Τσέχοφ δηλαδή αν μου έλεγε κάποιος ποιο έργο του προτιμώ. Δεν θα διάλεγα αυτό."
Τώρα όμως, σαν άλλος Μικρός Πρίγκιπας που αγάπησε το λουλούδι του, η Ιωάννα μου λέει για την παράσταση: "Η παράσταση έχει τη δική μας σφραγίδα, έχει τη δική μας ζωή πια, έχει να κάνει με τις δικές μας προσωπικότητες, με τις δικές μας σκέψεις μ' αφορμή το έργο είμαστε σ' ένα ζωντανό διάλογο, γιατί μιλάει για το σήμερα και για το πόσο η εποχή σε ξεπερνάει."
ΜΑΤΑΙΩΜΕΝΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ
«Οι Τρεις Αδελφές» είναι ένα έργο για τις ματαιωμένες ελπίδες και την ψευδαίσθηση της ευτυχίας. Ανήκουμε σε μια γενιά που έπεσε από το συννεφάκι της πλασματικής ευμάρειας ;
"Η πλασματική ευμάρεια στο έργο έχει να κάνει περισσότερο με μια ανάγκη εξιδανίκευσης.Εγώ αισθάνομαι ότι η Μόσχα, για την οποία παλεύουμε και την οποία ονειρευόμαστε, είναι εν μέρει ο τόπος των παιδικών μας χρόνων, ένας εξιδανικευμένος τόπος αθωότητας, όπως είναι σ' όλους μας, ταυτόχρονα όμως είναι και μια "Οκτάνα" ή μια "Ιθάκη" που είναι καλύτερα να την ονειρεύεσαι παρά να την έχεις.." Λένα
"Μπορεί να μην μπορείς να την έχεις", συμπληρώνει η Ιωάννα
Αναλύεται πολύ συχνά το υπαρξιακό θέμα στο έργο "Σε τι αξίζει να πιστεύει κανείς;", "Τι είναι ζωή;". Στην πραγματική ζωή όμως δεν μπορείς ποτέ να ζήσεις μια εξιδανικευμένη κατάσταση. Ο λόγος που ζητά ο άνθρωπος κάποια πίστη είναι για να μπορεί να αντέξει και το τώρα και αυτό που θα ακολουθήσει για το μετά."Ιωάννα
Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ
"Αυτές δεν ζουν ποτέ το παρόν στο έργο, ζουν μόνο το παρελθόν και φαντάζονται το μέλλον... κάτι που νομίζω ότι συμβαίνει και σ' εμάς.", θα τους πω.
"Στη χώρα μας γενικά ζούμε πολύ με το παρελθόν. Ποιοι ήμασταν, τι κάναμε και πολύ με το τι θα κάνουμε στο μέλλον..." Λένα
Η Ιωάννα διαφωνεί:" Με το μέλλον δεν νομίζω ότι ασχολούμαστε, συγκεκριμένα, στην Ελλάδα υπάρχει μια παρελθοντολαγνία, αλλά το μέλλον, αν πραγματικά μας αφορούσε, δεν θα ήμασταν σ' αυτή την κατάσταση τώρα..."
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΜΟΤΗΤΑ
"Πώς όμως η δύναμη της τηλεόρασης έχει επηρεάσει τη ζωή και τη Τέχνη τους;"
Ρωτάω την Ιωάννα για το "Κλείσε τα μάτια" και ενθουσιαζόμαστε με τη Λένα με την ανάμνηση της σειράς, μέχρι να μεσολαβήσει η απάντηση έχουμε θυμηθεί αρκετά σκηνικά.
"Θυμάμαι κάποτε μου είχες πει ότι δεν την είχες απολαύσεις αυτήν την αναγνωρισιμότητα και ότι σου είχε έρθει πολύ ξαφνικά;"
"Εγώ είχα μια αντίδραση εκείνη την εποχή, σε σχέση με το πως αντιμετωπιζόταν μια επιτυχία και σε σχέση με το πως αντιμετώπιζαν τους ανθρώπους που συμμετείχαν σ' αυτήν την επιτυχία. Εξυπηρετούσαν κάποια πρότυπα, τα οποία ήταν τα ζητούμενα, αλλά δεν τους ενδιέφερε η προσωπικότητα του ανθρώπου. Δεν τους ενδιέφερε ποιος πραγματικά είσαι, αλλά τι μπορούσες να προβάλλεις προς τα έξω και να εξυπηρετεί το εμπορικό σου κομμάτι. Αυτό ήταν ενοχλητικό εκείνη την περίοδο, γιατί, ειδικά όταν είσαι και νέος και δεν έχεις προλάβει να συστηθείς και στον κόσμο, νιώθεις ότι γίνεται μια αφαίμαξη που δεν έχει να κάνει για σένα. Φυσικά, είναι καλό να γνωρίζει κανείς ότι μια επιτυχία συνοδεύεται εύκολα από μια αποτυχία. Σημασία έχει να έχεις ξεκάθαρους στόχους."
"Ίσως και γι' αυτό δεν κυνήγησες πότε τη δημοσιότητα..."
"Εγώ, επειδή δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που τροφοδοτούνται από την αναγνωρισιμότητα και με ενδιαφέρει η ουσία της δουλειάς, δεν μπορώ να πω ότι μου λείπουν αυτές οι εποχές. Οι δουλειές στις οποίες εμπλέκομαι, φυσικά θέλω να έχουν απήχηση, να βρίσκουν το κοινό τους, όχι απαραίτητα πάντα μεγάλο κοινό, αλλά αυτό για το οποίο κάθε παράσταση ή ταινία είναι φτιαγμένη. Προσγειωμένα πράγματα γενικά.", θα μου πει απολύτως ειλικρινά.
"Υπήρχαν όμως και καλές αμοιβές τότε.."
"Ήταν μια άλλη εποχή που οι αμοιβές ήταν και δυσανάλογες από το έργο,δηλαδή πληρωνόμασταν και πολύ περισσότερο από αυτό που παράγαμε. Τώρα βέβαια συμβαίνει το αντίθετο. Έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο και πληρωνόμαστε ελάχιστα σε σχέση με τη δουλειά που κάνουμε. ", θα μου απαντήσει η Ιωάννα.
"Οι δουλειές που έχω επιλέξει να κάνω στη τηλεόραση ήταν σειρές, για τις οποίες πίστευα ότι μπορούσε να γίνει η μεγαλύτερη δυνατή προσπάθεια και στις οποίες πέρασα καλά και δημιουργικά και προσωπικά. Αισθάνομαι ένα χρέος, όσον αφορά στη δύναμη της τηλεόρασης, ότι πρέπει να τη χρησιμοποιείς μ' έναν τρόπο, που να 'ναι και δημιουργικός. Όπως συμβαίνει σ' άλλες χώρες, όπου δεν προωθούνται τα ιδανικά πρότυπα, αλλά πιο ανθρώπινα πρότυπα ή μιλώντας για θέματα τα οποία ενδεχομένως προβληματίζουν ουσιαστικά τον κόσμο.", θα μου πει η Λένα.
"Στην Αμερική οι τηλεοπτικές σειρές είναι καλύτερες και από το σινεμά πολλές φορές", συμπληρώνει η Ιωάννα, που την ακούει προσεκτικά.
"Και τα θέματα για τα οποία μιλάνε καίνε τους ανθρώπους και οι ηθοποιοί που παίζουν είναι φυσιολογικοί άνθρωποι και όχι η υπεργκόμενα!", επανέρχεται η Λένα.
"Και είναι και πολλοί καλοί ηθοποιοί ακόμα και με Όσκαρ!", θα επισημάνει η Ιωάννα.
"Εμείς, για να φτάσουμε σ' αυτό το επίπεδο, θέλουμε ακόμα αρκετή δουλίτσα... Θέατρο με λίγα λεφτά μπορείς να κάνεις, αλλά σινεμά και τηλεόραση, που υπάρχει και το τεχνικό κομμάτι, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις. Γιατί το αισθητικό θέμα κοστίζει και παίζει και σπουδαίο ρόλο, γιατί διαμορφώνει τα αισθητικά πρότυπα μια σειρά και πρέπει να είναι προσεγμένη.", θα μου πει η Λένα.
Και η συζήτηση θα πάει στην τελευταία της τηλεοπτική εμφάνιση, που συζητήθηκε πολύ στο επεισόδιο της "10ης Εντολής"
"Εγώ, όταν έκανα το επεισόδιο για το traffiking, αισθάνθηκα μεγάλη περηφάνια, όταν με πήραν τηλέφωνο από έναν σύλλογο κακοποιημένων γυναικών και μου είπαν ότι αυξήθηκαν τα τηλέφωνα των καταγγελιών. Αν μόνο μ' ένα επεισόδιο μπορείς να πετύχεις κάτι τέτοιο και να χρησιμοποιήσεις έτσι τη δύναμη της τηλεόρασης, είναι πολύ σημαντικό. Εμένα προσωπικά μου έδωσε μεγάλη προσωπική ικανοποίηση."
"Από εκεί και πέρα φυσικά και ενδεχομένως θα έπαιζα σε κάτι πιο ανάλαφρο όπως σε μια κωμωδία, αλλά θα φρόντιζα να έχει το εκατό τις εκατό του εαυτού μου."
Η Ιωάννα επαναφέρει τη συζήτηση στην αναγνωρισιμότητα, εξηγώντας γιατί πρέπει να της δίνεις μόνο τη σημασία που της αξίζει:
"Υπάρχει πάντα το κομμάτι των θεατών που είναι ο τελικός αποδέκτης, αλλά το πολύ σημαντικό σ΄ όλη αυτήν τη διαδικασία είναι η προσωπική εμπλοκή και όλο αυτό που έχεις ανάγκη εσύ να μοιραστείς με τον εαυτό σού μέσα από αυτή τη διαδικασία. Γι' αυτό και σε σχέση με την αναγνωρισιμότητα, αν είσαι κάπως ισορροπημένος μ' αυτό το ζητούμενο, απλά τη δέχεσαι και τη χαίρεσαι"
Συμφωνούν και οι δύο και το "και τη χαίρεσαι" έρχεται χορωδιακά!
"Δε συνδιαλέγεσαι παραπάνω, ούτε θετικά ούτε αρνητικά, γιατί ξέρεις ότι το ζητούμενό σου είναι προσωπικό. Γιατί ξέρεις ότι το 50% αυτού που στέλνει και αυτού που δέχεται είσαι εσύ μόνο και μετά άλλο ένα 50% είναι οι θεατές.", προσθέτει η Ιωάννα.
Ενώ η Λένα, που καθ' όλη τη διάρκεια κουνούσε το κεφάλι καταφατικά, έρχεται να προσθέσει τα εξής: "Επίσης, το γεγονός ότι δουλεύουμε στο θέατρο και αναμετριόμαστε μ' αυτά τα κείμενα, που είναι τόσο πολύπλοκα και δύσκολα, σ' αναγκάζει να είσαι προσγειωμένος, αλλιώς δεν μπορείς να τα κατανοήσεις. "
ΑΓΑΠΗ VS ΈΡΩΤΑ
Οι ηρωίδες σας δεν απολαμβάνουν εύκολα κανένα συναίσθημα. Εσείς ανάμεσα στην αγάπη και στον έρωτα τι επιλέγετε;
"Η Ειρήνα έχει τόσο ιδανικά στο μυαλό της τον έρωτα, που οποιαδήποτε μετακίνηση από αυτό της φαίνεται συμβιβασμός. Ενδεχομένως και να είναι με την έννοια ότι, όταν παντρεύεσαι από μη έρωτα, είναι ένας συμβιβασμός. Για μένα το ιδανικό είναι ένας πολύ ωραίος έρωτας, που μεταλλάσσεται σ' αγάπη!", θα μου πει η Λένα.
"Η Μάσα φαίνεται ότι ερωτεύεται, αλλά δεν υπάρχει αύριο είναι δύο άνθρωποι παντρεμένοι. Αγάπησε, όμως, κάποιον με τον οποίο δεν έχει ελπίδα στο να καταφέρει κάτι προς εκείνη την κατεύθυνση. Πουθενά στο έργο δεν υπάρχει έρωτας που να έχει εκπληρωθεί, όλοι οι έρωτες που έχουν μείνει στη θύμηση και αφήνουν μια πληγή είναι ανεκπλήρωτοι.
Επιλέγω μια αγάπη να ξεκινάει από έρωτα, μόνο από έρωτα!"
ΟΔΗΓΟΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ
«Μαραμένα τα γιούλια και οι βιόλες, μαραμένα και τα γιασεμιά, μαραμένες οι ελπίδες μας όλες… Αλλά μήπως έχει καμιά σημασία; Τίποτα δεν έχει σημασία πια!», γράφει το δελτίο Τύπου της παράστασης. Πότε έφτασες στο σημείο να το πεις αυτό;
Η Ιωάννα μου λέει: "Όταν φτάνω σε στιγμές που νιώθω ότι δεν υπάρχει κάτι παρακάτω, επιλέγω να πιστέψω ότι υπάρχει. Δηλαδή πάντα αλλάζω εκείνη τη στιγμή κατεύθυνση. Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να μένει στάσιμος. Εννοείται ότι, αν κάτι πάει πολύ στραβά, ακόμα και αν αυτό είναι "πένθος", πρέπει να περάσεις αυτή τη διαδικασία, ώστε να πας παρακάτω, αλλά πρέπει να πας παρακάτω!"
Και η Λένα, από την πλευρά της, αντιμετωπίζει τις δύσκολίες επίσης δυναμικά: "Κάθε άνθρωπος αυτό φτάνει να το πει σε στιγμές της ζωής του. Αν αυτές οι στιγμές έχουν μεγάλη διάρκεια, τότε μιλάμε πια για θέμα! Ο κάθε άνθρωπος αναπτύσσει άμυνες, ώστε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα. Με την έννοια ότι η ζωή είναι πολύ δύσκολη και δεν αντέχεται και, μερικές φορές, πρέπει να λες στο εαυτό σου "ΕΛΑ" και να συνεχίζεις! Εγώ είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, δεν σου λέω ότι δεν πέφτω, αλλά, όπως είπε και ο Γιάννης Κακλέας, " Το θέμα δεν είναι να μην πέσεις, αλλά πώς θα ξανασηκωθείς."
ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ ΑΔΕΡΦΕΣ ΜΟΥ!
Ποια είναι η δική σας «Μόσχα» ;
"Νομίζω ότι υπάρχει μόνο στη φαντασία", μου λέει η Ιωάννα και συμπληρώνει: "Είναι η διέξοδος για να αντιμετωπίσεις τη ζωή, την καθημερινότητα, ό,τι έχει να αντιμετωπίσει ο καθένας. Μερικές φορές όμως γίνεται και πραγματικότητα, είτε όταν ζεις μια πολύ δυνατή σχέση ή όταν έχεις μια σημαντική συνεργασία. Εκεί για στιγμές το βιώνεις αυτό. Η φαντασία πραγματώνεται κάτι τέτοιες στιγμές."
Ενώ για την Λένα για τη δική της «Μόσχα» οραματίζεται : "Είναι το ιδανικό που φαντάζεται κάθε άνθρωπος. Που για μένα εμπεριέχει μια αγάπη, μια δικαιοσύνη και μια ειρήνη και με τον εαυτό μας και με τους άλλους."
Η πρεμιέρα της παράστασης έχει οριστεί για τις 19 Φεβρουαρίου 2016.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Από 19 Φεβρουαρίου 2016 (εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με τη "Μιράντα" & τη "Μεγάλη Χίμαιρα"): Τετάρτη 19:00, Πέμπτη 21:00, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 20:30, Κυριακή 20:30.
Τιμές Εισιτηρίων: Τετάρτη γενική είσοδος (λαϊκή) 15 ευρώ, Πέμπτη έως Κυριακή: κανονικό 20 ευρώ, senior (άνω των 65): 17 ευρώ, φοιτητικό, νεανικό (κάτω των 22), ανέργων: 14 ευρώ.
Διάρκεια: 180 λεπτά, με διάλειμμα.
Συντελεστές:
Απόδοση - Δραματουργία: Δημήτρης Τάρλοου
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου
Συνεργάτης Δραματουργός: Έρι Κύργια
Σκηνικά - Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Κίνηση: Κορίνα Κόκκαλη
Βοηθοί σκηνοθέτη: Δήμητρα Κουτσοκώστα, Ελένη Μιχαηλίδου, Λίνα Σταυροπούλου
Βοηθοί σκηνογράφου: Τίνα Τζόκα, Νόρα Δεληδήμου
Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου
Διανομή:
Πρόζοροφ Ανδρέας: Λαέρτης Μαλκότσης
Ναταλία: Μαριάννα Δημητρίου
Όλγα: Αλεξάνδρα Αϊδίνη
Μαρία: Ιωάννα Παππά
Ειρήνη: Λένα Παπαληγούρα
Κουλίγκιν Θόδωρος: Κώστας Κορωναίος
Βερσίνιν Αλέξανδρος: Γιάννης Νταλιάνης
Τούζενμπαχ: Παντελής Δεντάκης
Σολιόνι: Δημήτρης Μπίτος
Τσεμπουτίκιν: Γιώργος Μπινιάρης
Φεντότικ: Πάρις Θωμόπουλος
Ροντέ: Βασίλης Παναγιωτόπουλος
Φεραπόντ: Χάρης Τσιτσάκης
Αφίσα: Μαριέττα Σγουρδαίου