Τις τελευταίες μέρες Ζούμε σε μια Ελλάδα, που κανένας μας δεν θα φανταζόταν.
Πριν μια εβδομάδα τέτοια μέρα, Παρασκευή είχαμε ξυπνήσει και ήμασταν από το πρωί με τον μικρό μου για δουλειές απόγευμα συναντήσαμε τον μπαμπά μας και όλοι μαζί, χαρούμενοι κάναμε την απογευματινή μας βόλτα, χωρίς να έχουμε κάτι στο μυαλό μας. Είχαμε μια φυσιολογική καθημερινότητα, σε ένα ήρεμο κλίμα και σχεδιάζαμε την βάφτιση του μικρού μας, για τον Αύγουστο.
Ξαφνικά μέσα σε μια μέρα ο κόσμος πάγωσε. Σάββατο πρωί αρχίσαμε όλοι να συζητάμε για ένα Δημοψήφισμα, το οποίο μπήκε σαν δίλλημα ανάμεσα μας. Τι είναι αυτό, τι θα ψηφίσουμε, θα βγούμε από το Ευρώ; Μπα μωρέ δεν τους συμφέρει να μείνουμε εκτός.
Πολλά αναπάντητα ερωτήματα υπήρχαν γύρω μας, το Facebook και όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οργίαζαν, οι δημοσιογράφοι να εντείνουν το κλίμα έντασης και όλοι να μην έχουμε συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει. Από Δευτέρα όλοι αντιμετωπίζουμε μια άλλη πρωτόγνωρη πραγματικότητα, σκληρή και δύσκολη, με κόσμο να ξεχύνεται στα σούπερ μάρκετ να μαζέψει ότι περισσότερο μπορούσε για τις δύσκολες μέρες που θα έρθουν. Απόγνωση και φόβος παντού. Δεν έχουμε καταλάβει γιατί έξι ολόκληρους μήνες αυτοί οι πολιτικοί που πήγαιναν και έκαναν διαπραγματεύσεις αυτή τη στιγμή βγαίνουν και μας λένε να ψηφίσουμε Ναι η Όχι... Το επόμενο βήμα είναι οι κλειστές τράπεζες. Με το που το ακούω δεν σας κρύβω ότι έτρεξα να πάρω τηλέφωνο τον άντρα μου για να μου εξηγήσει τι γίνεται.
Τρόμαξα, ανησύχησα, αναρωτήθηκα αν αυτό είναι μόνο η αρχή. Παρακολουθούσα τηλεόραση όλη μέρα και έβλεπα ατέλειωτες συζητήσεις ανθρώπων, που έβγαιναν τσακώνονταν στα κανάλια, ουρές στις τράπεζες από κόσμο ήθελε να βγάλει τα λεφτά του, άλλους να τους διώχνουν από τις δουλειές τους, κόσμο αμήχανο και σοκαρισμένο. Όλα άλλαξαν γρήγορα. Τη στήσαμε σε μια ουρά να πάρουμε 60€ και να μην γνωρίζουμε αν τελικά θα μπορέσουμε να πάρουμε ότι μέχρι στιγμής είχαμε μαζέψει. Αποφάσισαν αυτοί για εμάς. Ήρθαν μας επέβαλλαν αυτό το καθεστώς και τώρα μας λένε βγάλτε εσείς το φίδι από την τρύπα. Διχαστείτε. Γιατί αυτό γίνεται. Βλέπουμε τον διπλανό μας και τον κοιτάμε με μισό μάτι για το αν συμφωνούμε με αυτό που θα ψηφίσει. Αυτό που με εκνευρίζει αφάνταστα είναι ότι ο κόσμος απαντά σε όλα σε κακιά, βρίζει, φωνάζει, έχει ξεκινήσει πόλεμο και το πιο σημαντικό επειδή ακόμα μια φορά σαν Έλληνες δεν μπορούμε να ενωθούμε και να σκεφτούμε το Μέλλον αυτής της χώρας. Την αγαπάω την χώρα μου δεν θέλω να την εγκαταλείψω και να σβηστεί από το χάρτη. θέλω να την στηρίξω, θέλω να ζήσω και να μεγαλώσω το παιδί μου, να είμαι κοντά με την οικογένεια μου, θέλω να την απολαμβάνω αλλά δεν με αφήνουν. Μου στερούν τα όνειρα μου, δεν με αφήνουν να ελπίζω και να ονειρεύομαι. Κοιτώ το παιδί μου και δεν ξέρω αν από Δευτέρα θα μπορώ να το ταΐσω.
Είμαστε λαός που μπορεί να πετύχει πολλά και Δυστυχώς επιλέγουμε τους χειρότερους να αποφασίσουν για τις τύχες όλων μας.
Εγώ μέσα μου έχω μεγάλο βάρος, δεν κοιμάμαι, δεν λειτουργώ, σκέφτομαι τι θα κάνω αν τα πράγματα χειροτερέψουν.
Δεν θέλω να γράψω κάτι άλλο. οι φόβοι και οι ανησυχίες μου δεν θα σταματήσουν αλλά αυτό που χρειάζεται να κάνουμε όλοι αυτή τη στιγμή είναι να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας.
Μόνο οι νέοι μπορούμε να σώσουμε αυτή τη χάραξαν την αγαπάμε ας κάνουμε όλοι το καλύτερο. Ενωμένοι σαν μια γροθιά.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)