Κυριακή μεσημέρι... Προορισμός... Η Αλεξάνδρεια Ημαθίας, εκεί όπου είναι το πατρικό μου σπίτι και μένουν ακόμα οι γονείς και ο αδερφός μου, οι παππούδες μου και φυσικά οι φίλοι και παλιοί συμμαθητές μου.
Στο δρόμο σκέφτομαι... Μπορεί τα χιλιόμετρα να είναι πολλά( σχεδόν 500), η κούραση μου συσσωρευμένη από τις πολλές ώρες δουλειάς... Κι όμως όταν πας να συναντήσεις ανθρώπους που αγαπάς τόσο πολύ ,η απόσταση σου φαίνεται τόσο μικρή και η κούραση ως δια μαγείας εξαφανίζεται... Πόσοι άνθρωποι δεν ταξιδεύουν καθημερινά για να συναντήσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα... Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου σ' ένα τρένο, σ’ ένα λεωφορείο, σ’ ένα αεροπλάνο, σ’ ένα αυτοκίνητο. Να μοιράζομαι ανάμεσα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Και αυτή η στιγμή που συναντάς τους δικούς σου... Πόσο μοναδική είναι... Αλλά και πόσο σκληρή η στιγμή του αποχωρισμού... Φυσικά για άλλη μια φορά σκέφτομαι πως σαν το πατρικό μας σπίτι δεν υπάρχει πιο όμορφο μέρος στον κόσμο. Η ηρεμία, η ζεστασιά, η θαλπωρή, το φαγητό της μαμάς, οι οικίες εικόνες, οι γνωστοί και φίλοι... Για μένα η απόλυτη χαλάρωση. Γι' αυτό έστω και για δυο μέρες όταν μπορώ πάντα θέλω να πηγαίνω στο πατρικό μου σπίτι...
ΥΓ: αυτή τη φορά ανακάλυψα το απολυτήριο του νηπιαγωγείου μου... κάθε φορά είναι και μια έκπληξη η αναζήτηση των ενθυμίων στα κουτιά της μαμάς...
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)