Δεν σας κρύβω πως τελειώνοντας η φετινή σεζόν αποφάσισα ίσως για αποτοξίνωση να αφήσω λίγο στην άκρη το κινητό μου αλλά και ότι μου προσφέρει εύκολη πρόσβαση στο διαδίκτυο, αφού βαθιά μέσα μου πιστεύω πως προκαλούν ενός είδους εθισμό. Παρ΄όλα αυτά όπως των περισσότερων έτσι και τη δική μου προσοχή έκλεψε μια ιστορία που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ για ένα φιλανθρωπικό σκοπό.
Η πρωτότυπη ομολογουμένως εκστρατεία στήριξης του ιδρύματος αντιμετώπισης της νόσου Αμυοτροφικής πλάγιας σκλήρυνσης (ALS) κατέκλυσε τα social media της παγκόσμιας σκηνής αλλά όχι μόνο. Σε λίγες μέρες τα βιντεάκια με τα μπουγελώματα ήταν παντού. Άνοιγες facebook ήταν εκεί, tweeter, instagram και τα λοιπά όλα ήταν γεμάτα με ανθρώπους κάθε ηλικίας που ενδεχομένως για το δικό τους λόγο θεώρησαν πως πρέπει να ανταποκριθούν στη πρόκληση και να προκαλέσουν και οι ίδιοι τους επόμενους. Όλο αυτό ήταν αρκετό για να ξεσπάσει ο "διχασμός" που πολύ σ΄αυτή τη χώρα αγαπάμε.
Ατελείωτα status εγκωμίαζαν τη συγκεκριμένη κίνηση και από την άλλη υπέρμαχοι της άποψης που θεωρεί πως όλο αυτό γίνεται στην Ελλάδα χωρίς κανένα απολύτως σκοπό (κυρίως τουλάχιστον φιλανθρωπικό).
Περνώντας κάποιες ώρες στο internet και διαβάζοντας για αυτό το σκοπό, το σπουδαίο τρόπο που ξεκίνησε και εξαπλώθηκε, τη βοήθεια που μπορεί να προσέφερε η συμμετοχή τόσο τρανταχτών ονομάτων στους ανθρώπους που πάσχουν από αυτή τη νόσο (και κυρίως μιλάω για τη δημοσιοποίηση της προσπάθειας), αλλά και την ουσιαστική βοήθεια που μπορεί να συγκεντρωθεί και μιλάω για τα χρήματα, θεώρησα πως αυτή η εκστρατεία το σημαντικότερο που έχει να δώσει σε μας που είμαστε χιλιάδες μίλια μακριά είναι να μας θυμίσει πως ακόμα είμαστε άνθρωποι. Πως πάντα θα έχουμε μέσα μας το αίσθημα της αλληλεγγύης και της βοήθειας όσο δύσκολα και να περνάμε ο καθένας ξεχωριστά, άσχετα με το τρόπο που ο καθένας θα αποφασίσει να το εκφράσει.
Από την άλλη μεριά υπήρξαν και αυτοί οι άνθρωποι που δεν κατάλαβαν ποτέ τι μπορεί να προσφέρει το μπουγέλωμα το δικό μου ή το δικό σου ή του παραδίπλα σε αυτό το σκοπό. Και εκεί ξεκινάει ο δικός μου διχασμός.
Ποιο είναι το σωστό.
Να το κάνει κάποιος ή να μην το κάνει.
Και γιατί να το κάνει μου είπαν κάποιοι αφού δεν προσφέρουν κάποια χρηματική βοήθεια έτσι.
Και γιατί να μην το κάνει αν θέλει κάποιος να συμμετέχει έστω νοητά σε μια παγκόσμια κίνηση συμπαράστασης.
Όλα τα προηγούμενα αλλά και οι σκέψεις που πέρασαν απο το μυαλό μου με έκαναν για άλλη μια φορά να καταλάβω ότι σε αυτή τη χώρα μας αρέσει ο διχασμός. Γουστάρουμε να κρίνουμε, να κράζουμε να κουνάμε το δάχτυλο και να απορρίπτουμε χωρίς να είμαστε σε θέση να κάνουμε την αντιπρόταση.
Ειδικά σε ένα θέμα που έχει να κάνει με τη κρίση του καθενός. Αν θες να το κάνεις, να το κάνεις και αν δεν θες να το κάνεις να μην το κάνεις.
Ποιος ο λόγος να κράζεις αυτόν που δεν συμφωνεί με τη δική σου λογική. Αυτό είναι κάτι που δεν μπόρεσα να το καταλάβω ποτέ.
Ίσως γι΄ αυτό και αποφάσισα να απέχω. Όχι γιατί συμφωνώ ή διαφωνώ αλλά γιατί για ακόμα μια φορά καταφέραμε να κάνουμε μια τόσο εξαιρετική κίνηση, αντικείμενο "έξυπνων"status και να ξεχάσουμε το σκοπό.
Το μόνο που με φοβίζει είναι στο τέλος να μην ξεχάσουμε να είμαστε Άνθρωποι.
Υγ. Πάντα υπάρχει ένας τρόπος να προσφέρεις βοήθεια εκεί όπου υπάρχει ανάγκη.Απο τον διπλανό σου μέχρι σε μεγάλες εκστρατείες που γίνονται για συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων που πάσχουν από κάποια νόσο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)