Ένας από τους μεγαλύτερους προβληματισμούς των γονιών, ιδιαίτερα στην περίοδο κρίσης που διανύουμε, είναι πώς να αντιμετωπίσουν τις συνεχείς επιθυμίες των παιδιών τους, σε σχέση με τα υλικά αγαθά. Πως γίνεται όμως να εμπνεύσουμε σε ένα νήπιο την αίσθηση του μέτρου; Και πως γίνεται να μάθει ένα παιδί την πραγματική αξία των υλικών αγαθών; Κι όμως γίνεται.
Δε μπορούμε να περιμένουμε ότι ένα παιδί δε θα επηρεαστεί ποτέ ή δε θα μας ζητήσει έντονα ένα παιχνίδι. Όμως καλλιεργώντας του από μικρό την κατανόηση ως προς την αξία των αντικειμενικών πραγμάτων, κυρίως μέσα από τη δική μας φιλοσοφία ζωής, θα του δημιουργήσουμε περισσότερες άμυνες ως προς την απόκτηση υλικών αγαθών, ώστε να μη γίνει ποτέ αυτοσκοπός του και συνεχής επιθυμία.
Για να θωρακίσουμε λοιπόν ένα παιδί από τα συνεχόμενα ερεθίσματα (μέσω των διαφημίσεων, των παιδικών ταινιών που βλέπουν κ.α.), θα πρέπει να του μάθουμε από πολύ μικρό όχι μόνο την αξία των δώρων αλλά και ποιο είναι το πραγματικό νόημά τους.
Ο πρώτος τρόπος που το καταφέρνουμε αυτό είναι μέσα από το δικό μας παράδειγμα. Όταν δεχόμαστε ένα δώρο, δείχνουμε την πραγματική ευγνωμοσύνη μας και την χαρά που κάποιος μας σκέφτηκε. Προσπαθούμε να μη δίνουμε τόση σημασία στο περιεχόμενο και την αντικειμενική αξία του, αλλά στη χειρονομία και σε ότι αυτή αντιπροσωπεύει. Τα δώρα δείχνουν τη χαρά μας για την ύπαρξη του άλλου και για το γεγονός ότι μας σκέφτηκε.
Τονίζουμε στο παιδί, πως αν συνεχώς θέλουμε κάτι τα δώρα χάνουν την αξία τους. Για να κατανοήσουν αυτή την τόσο σημαντική έννοια τα παιδιά, θα πρέπει να ζουν και σε μια οικογένεια που χρησιμοποιεί τα υλικά αγαθά ως αντικείμενα και όχι ως διακαείς επιθυμίες. Όταν ένα παιδί βλέπει τον μπαμπά να χοροπηδά επειδή πήρε το καινούριο κινητό, αυτομάτως θεωρεί ένα τηλέφωνο είναι πολύ πολύτιμο, αφού χαροποιεί τόσο πολύ τον μπαμπά του.
Σε λίγο μεγαλύτερα παιδιά (5-6+), είναι σκόπιμο να δείξουμε ότι για να αγοράσω κάτι, πρέπει να «δουλέψω». Ότι πέρα από τα δώρα- που όπως είπαμε δε δίνονται συνεχώς- ότι άλλο θέλω, έχει κόπο. Εκεί μπορούμε να εισάγουμε την αρχή της αποταμίευσης, έστω και σε ένα υποτυπώδες στάδιο. Ότι θα πρέπει π.χ. να κρατά ένα μικρό μέρος από το χαρτζιλίκι του (ότι του δίνουμε) για να αγοράσει κάτι που θέλει.
Όταν θα το καταφέρει, θα νιώσει περισσότερο την αξία του αλλά θα έχει κάνει και ένα βήμα ανεξαρτητοποίησης. Το παράδειγμα του περιβάλλοντος είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας. Η οικογένεια μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν «ασπίδα», απέναντι στα ερεθίσματα που ένα παιδί λαμβάνει.
Διαβάστε περισσότερα στο www.paidimag.gr.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)