Αγαπήθηκε πολύ. Απέκτησε δεκάδες φίλους. Βοήθησε μοντέλα, στιλίστες και ανθρώπους του χώρου της μόδας χωρίς αντάλλαγμα. Τα τελευταία χρόνια του Μιχάλη Ασλάνη, όμως, είχαν στιγμές απομόνωσης και ώρες ατελείωτης μοναξιάς. Εκείνοι που κάποτε στήριξε, συνεργάτες και μη, δεν ήταν εκεί... Επιλογή του ίδιου ή όχι, φαίνεται πως όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού σου, αναμετριέσαι μόνος σου με τις αντοχές σου...
Οι φίλοι που δεν φαίνονται μόνο στις στιγμές ευτυχίας αλλά και σε εκείνες που λείπει το χαμόγελο, ήταν λίγοι. Η Ρούλα Κορομηλά ήταν ένας από τους ανθρώπους που καθόλη τη διάρκεια της καριέρας του παρέμεινε δίπλα του ακόμα και μερικές μέρες πριν τον τραγικό χαμό μου... Όπως άλλωστε και η Ρούλα Χάμου, που στο άκουσμα του χαμού του πλημμύρισε με δάκρυα... Με ένα γράμμα η δημοσιογράφος προσπάθησε να του πει το τελευταίο, συγκινητικό αντίο.
Με αφορμή την ‘’αναχώρηση’’ του φίλου μου Μιχάλη Ασλάνη...
Του Μιχάλη που ήταν εξόριστος, από τις χαρές του Αυγούστου... Αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, πήγαμε στα τέλη αυτού του μήνα, να τον πάρουμε απ’ το σπίτι του, στο Κολωνάκι και να τον πάμε μια βόλτα! Εμείς είχαμε επιστρέψει από το σπίτι του, στη Μύκονο, όπου κάναμε διακοπές. Ο Μιχάλης το επισκεπτόταν σπάνια και λίγο... Ήταν το σπίτι του "Ασλάνη" που φιλοξενούσε φίλους και γνωστούς κι εξυπηρετούσε την "εικόνα". Ο Μιχάλης καταπιεζόταν όταν πήγαινε εκεί. Τα καλοκαίρια ασκήτευε στο κέντρο της πόλης, επαναλαμβάνοντας σε φίλους και συνεντεύξεις ότι, έτσι κι αλλιώς, του έλειψε η ΑΓΑΠΗ. Θα του έλειπε, σε οποιαδήποτε διαδρομή... Έτσι, προτιμούσε να ξεκαλοκαιριάζει σ’ ένα διαμέρισμα. Βάζοντας, έτσι, τον εαυτό του στην πραγματική του διάσταση:
Απομόνωση, ενδοσκόπηση, αναμονή για κάποιο επερχόμενο συναίσθημα που θα είναι "ζωή" κι όχι "προθήκη". Πάνω απ΄όλα, το διαμέρισμα-ασφάλεια, ασπίδα, έναντι μιας επιβεβλημένης χαράς, κάτω από τον αδυσώπητο ήλιο του Αιγαίου...
Γύρισε κι είπε στον φίλο, που μας συνόδευε: Αυτό τον Αύγουστο θα μπορούσα να είχα "πεθάνει"...
Συνέβη μια δεκαετία μετά...
Όμως, "ΑΝ" η έκφραση κι η επικοινωνία είχαν υπερβεί την εσωστρέφεια, "ΑΝ" η αγάπη των φίλων του, υπερέβαινε την ιδιοτέλεια και την βραχεία όραση των πραγμάτων, "ΑΝ" η ανθρώπινη ζωή είχε για τις κοινωνίες, μεγαλύτερη αξία απ’ ότι οι οφειλές στους κρατικούς επιστάτες και τοκογλύφους, τότε ο γενναιόδωρος, δοτικός, παιδικός κι εν τέλει άγνωστος Μιχάλης Ασλάνης, ίσως και σήμερα να μας τηλεφωνούσε, για να μας "μαζέψει", όλους, μαζί, να πάμε να φάμε, κι αυτό το βράδυ...
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)