Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιόμαστε τι θα κάναμε χωρίς αυτή. Μοιάζει να δίνει τη λύση όταν όλες μας οι προσπάθειες για λίγη «ηρεμία» εξανεμίζονται. Έχει ένα μαγικό χάρισμα να διώχνει τον εκνευρισμό του μικρού μας στο πι και φι. Ναι, η πιπίλα αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα «αξεσουάρ» του μωρού μας, αλλά… μέχρι πότε;
Σίγουρα όχι πριν το μικρό μας συμπληρώσει τον πρώτο χρόνο της ζωής του. Μέχρι τότε είναι απολύτως φυσιολογικό να χρειάζεται την πιπίλα του για να ηρεμήσει ή να αποκοιμηθεί. Σύμφωνα με την Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία, η χρήση της πιπίλας βοηθάει τα παιδιά να χαλαρώσουν, ελαττώνοντας ταυτόχρονα και τον κίνδυνο του Συνδρόμου του Αιφνίδιου Θανάτου.
Με το πέρασμα του πρώτου χρόνου όμως, θα πρέπει να βοηθήσουμε το μικρό μας να «απεξαρτηθεί» σιγά-σιγά από αυτή. Γιατί; Επειδή σε αυτή τη φάση της ζωής του θα πρέπει το στοματάκι του να είναι «ελεύθερο» να πειραματιστεί με τους ήχους και τις λέξεις, να μπαμπαλίσει, να μιμηθεί τη φωνή μας και, γενικά να αρχίσει να κάνει τα πρώτα του βήματα στο μονοπάτι του λόγου. Δεν είναι λίγοι οι ειδικοί που θεωρούν ότι η πιπίλα «κρατάει πίσω» τα παιδιά στο συγκεκριμένο κομμάτι. Αυτό, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως ένα νήπιο απαγορεύεται να χρησιμοποιεί την πιπίλα, ιδίως αν η χρήση της το βοηθάει να περάσει μια δύσκολη φάση όπως π.χ. το ξεκίνημα του παιδικού σταθμού, ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο, τη γνωριμία με την νέα του νταντά, ακόμα και την απεξάρτηση από την πάνα.
Εκτός από την ομιλία, όμως, η πιπίλα μπορεί να επηρεάσει και την οδοντοφυΐα. Όσον αφορά τα δοντάκια λοιπόν καλό θα είναι να έχουμε «ξεμπερδέψει» οπωσδήποτε με την πιπίλα μέχρι την ηλικία των 4-6 ετών, μιας και σε αυτή την ηλικία αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους τα πρώτα μόνιμα δοντάκια. Μπορεί τα πρώτα δοντάκια (τα νεογιλά) να μην επηρεάζονταν από την χρήση της πιπίλας, τα καινούργια μας όμως θέλουν ιδιαίτερη προσοχή προκειμένου να αποφύγουμε τυχόν ορθοδοντικά προβλήματα στο μέλλον.
Πώς τη σταματάμε;
- Ξεκινάμε ελαττώνοντας τη χρήση της κατά τη διάρκεια της ημέρας. Πώς; Φροντίζουμε να κρατάμε απασχολημένο το μικρό μας ούτως ώστε να μην αναζητά την πιπίλα του. Το βραδάκι, φυσικά, του την παραχωρούμε…
- Το δελεάζουμε με το γνωστό παράδειγμα… «Τώρα που έχεις μεγαλώσει, μάλλον δεν χρειάζεσαι την πιπίλα σου…».
- Αν δούμε ότι το μικρό μας αντιδρά έντονα στο να την αποχωριστεί, αλλάζουμε την πιπίλα του με μία βρεφική η οποία σίγουρα είναι μικρότερη, πιο μαλακή και συνεπώς δεν θα επηρεάζει τόσο την ανάπτυξη του λόγου και των δοντιών.
- Συγκεντρώνουμε όλες τις πιπίλες του μικρού μας και ψαλιδίζουμε την άκρη της θηλής. Προσοχή! Δεν αφήνουμε κανένα κομμάτι να προεξέχει! Το κομματάκι που θα κόψουμε θα πρέπει να αφαιρεθεί ολόκληρο. Τοποθετούμε τις πιπίλες στη θέση τους και… το παίζουμε αδιάφοροι. Αργά η γρήγορα το μικρό μας δεν θα βρίσκει καμία απόλαυση στις πιπίλες του. Αν πάλι δούμε ότι επιμένει, συνεχίζουμε το ψαλίδισμα «κονταίνοντας» σταδιακά τις θηλές. Σίγουρα, κάποια στιγμή το μικρό μας θα κλείσει από μόνο του το κεφάλαιο πιπίλα!
Της Μάρθας Αγγελοπούλου με τη συνεργασία της παιδιάτρου δρ. Βιβής Παναγοπούλου και της ψυχολόγου Ειρήνης Μπίρμπου (eirini_mpirmpou@yahoo.gr).
Διαβάστε περισσότερα στο www.paidimag.gr.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)